Perskie oko i takie inne sposoby

Podrywanie? A cóż to za wyrażenie? -  krzywił się mój „przedwojenny” ojciec słysząc nowomodne określenia stosowane przez jego nastoletnie dzieci. Typowy konflikt pokoleń. 

Nastoletnie dzieci, wchodzące w okres poszukiwań partnerów do „chodzenia” musiały sobie jakoś w tych poszukiwaniach radzić. Przypominam nieśmiało, że było to w czasach gdy dominowała komunikacja bezpośrednia: oko w oko z drugim człowiekiem. Stąd chyba najbardziej popularny sposób oznajmiania zainteresowania – przymrużenie jednego oka i towarzyszące mu powłóczyste spojrzenie czyli „perskie oko”! Dziś stosowane nadal, ale w formie graficznej esemesowego emotikonka z odmienionym trochę znaczeniem. Teraz wyraża raczej lekką kpinę, żart. W swojej graficznej formie pozbawione jest leciutko erotycznego posmaczku przyprawiającego o dreszcz emocji. Kto dziś puszcza oko do wybranki? Która kobieta, pomijając te z poboczy dróg, odważy się w ten sposób zachęcić mężczyznę do flirtu?

Czy flirt bezpośredni jeszcze istnieje? Już dawno chętnie posługiwano się w tym celu specjalną edycją kart do gier towarzyskich pod tytułem „Flirt towarzyski”. Teraz dominują esemesy i kontakty w portalach randkowych. Cel ten sam, ale forma… Wymiana informacji tekstowych nie wymaga już spojrzenia w oczy, nie wspominając nawet o ich znaczącym zmrużeniu. 

Chodzenie ze sobą było normą, a nawet rodzajem obowiązku w nastoletnim środowisku. I tu pojawiał się kolejny konflikt pokoleń tak genialnie przedstawiony w pamiętnym serialu Wojna Domowa.

 Chodzenie w znaczeniu romansowym było pojęciem co najmniej dziwnym dla naszych rodziców. Według nich należało mówić o sympatyzowaniu, adorowaniu, podkochiwaniu się w najlepszym przypadku. Phi, chodzić można do szkoły albo do sklepu – kwitowali  pogardliwie.

Kto by się jednak tak bardzo przejmował zrzędzeniem „starych”? Aby nie odstawać od normy trzeba było podrywać oraz chodzić z kimś. Podrywanie to prawdziwa sztuka. Młodzieńcy, bo do nich należała inicjatywa, chwytali się różnych sposobów. Najpewniejszym było pokazanie  atrakcyjnych, lecz deficytowych gadżetów. Świetne skutki osiągali posiadacze małych radioodbiorników tranzystorowych noszonych dumnie na ramieniu i ryczących skrzekliwą muzyką z ówczesnej Listy Przebojów. Defilowanie z takim radiem działało jak słup ogłoszeniowy z hasłem: szukam dziewczyny!

Ambitniejsi, początkujący intelektualiści proponowali prezentację kolekcji motyli lub zbiorów znaczków, ewentualnie słuchanie płyt z gramofomu Bambino w swoim pokoju, najchętniej pod nieobecność rodziców… Ale niekoniecznie. 

Najbardziej ambitni, aspirujący do miana okularników /tych od akademików i czajników/ zachęcali do pożyczania książek, atrakcyjnych unikatowych wydań prozy, a zwłaszcza poezji, która znakomicie podkreślała romantyzm sytuacji.

Pobożni i kościółkowi łypali zza filara na damskie sektory /w kościołach obowiązywał ścisły podział miejsc/ podczas nabożeństw, zwłaszcza majowych. No bo maj to maj i ma swoje prawa!

Łatwym, tanim i uniwersalnym sposobem podrywania było zaproszenie do tańca na szkolnej zabawie tanecznej. Zatrzymanie wybranej partnerki do końca imprezy oznaczało miłość od pierwszego wejrzenia, a odprowadzenie po zabawie do domu prognozowało rozpoczęcia chodzenia. Potem to już rutyna: umawianie się do kina, na spacery w parku, czasem wspólną naukę i kolejne szkolne zabawy.

Wszystkie wymienione tu sposoby podrywania dawały znaczną przewagę stronie męskiej. Ich była inicjatywa, ich wybieranie, a przynajmniej tak im się wydawało. Mówię o czasach gdy obowiązywały jeszcze jakieś normy zachowań odpowiednie dla płci. Dziewczętom po prostu nie wypadało zrobić wyraźnego pierwszego kroku. Ale od czego kobiecy spryt i dyplomacja… Prawda?