Krakowie prastary, co Tobie zrobili?

        Uwielbiam moje miasto i podziwiam panującą w nim niewidzialną dla oka aurę minionych wieków oraz atmosferę stworzoną przez żyjących tu ludzi, w tym wielkich władców i artystów. 

        Cieszę się, że do Krakowa przybywają licznie i zewsząd turyści. Tak było i jest odkąd pamiętam. Zazwyczaj troszkę zadzieraliśmy nosa szpanersko narzekając na gromady turystów zwanych „stonką”. Pamiętam też, że za tym narzekaniem kryła się duma i radość z przebywania w obcojęzycznym gwarze turystów z wielkiego świata. Przysłuchując się brzmieniu zachodnich, a czasem nawet egzotycznych języków, czuliśmy powiew wielkiego świata i mieliśmy przez to chwilowe wrażenie w nim uczestnictwa. Zawsze lubiłam wakacyjno-turystyczny ruch w Krakowie. Tym chętniej wybrałam się na sierpniowy spacer po Rynku Głównym. 

        Już sam dojazd sprawiał emocje gdyż… Niebieski tramwaj podążał dostojnie za koniem. 

        Nie byle jaki to koń, prawda? Lecz bynajmniej nie zaczarowany. Udekorowany tak mocno, że wszystkie jego gadżety: pióropusze, dzwonki i pomponiki zakrywają  konia! Przesada? Pewnie, że przesada i do tego kiczowata. Zmartwiłby się Gałczyński co też z jego zaczarowaną dorożką i zaczarowanym koniem zrobiła komercja. Wrrr... 

        Podobnie strapiony jest legendarny Piotr Skrzynecki. W dłoń wetknięto mu kolorowy chabaź w miejsce tradycyjnej róży. Nie obrażając rzeczonego chabazia, ale jednak to upadek obyczajów. Róża! Czerwona lub biała, prawdziwa róża Skrzyneckiemu się należy! 

        Niewiele lepszy los spotkał zasłużoną i już wtopioną w ten krakowsko - rynkowy pejzaż  rzeźbę autorstwa Mitoraja. Otoczona reklamowymi parasolami i banerami wygląda mało dostojnie. Wizerunkowi rzeźby nieco mniej szkodzą baraszkujące w jej wnętrzu dzieci. W końcu to przyszłość narodu i sztukę może poznaje gruntownie bo od wnętrza. 

        Pragnę przysiąść w jednym z licznych kawiarnianych ogródków i wypić kawę patrząc na wiekowe zabytki oraz górującego nad placem Wieszcza Adama. Co ja mówię? Jakie ogródki? To całe połacie zastawione stolikami i szczelnie nakryte wielkimi parasolami reklamującymi wiadome napoje. Zazdroszczę Wieszczowi, że góruje i ma możliwość podziwiać widoki. Ja, z pozycji konsumenta kawy nie widzę nic. Poszukiwania miejsca gdzie można po prostu napić się kawy z jeść lody zmusiły do lustracji prawie całego obszaru pod parasolami. Większość lokali oferuje eleganckie lancze, modne żywieniowo pasty, tortille i pizze oraz bardzo wykwintne dania obiadowe. Na kawosza i lodojada patrzą z ukosa… Ja rozumiem, że turystę z wielkiego świata trzeba nakarmić smacznie i modnie, ale czy musi się to odbywać na chodniku tuż przy wejściu do Bazyliki Mariackiej? Czy brzęk talerzy i sztućców musi towarzyszyć kontemplacji pradawnej architektury? Nie można tej dużej gastronomii cofnąć do wnętrza lokalu, które stoją piękne i puste, gdzie jadła nie zapaskudzi żaden latający gołąb zamiast zastawiać parasolami zacne zabytki? Nie można by tego zrobić z szacunku dla historii i sztuki? 

        Zresztą może niepotrzebnie narzekam bo gromady turystów nie wyglądają na kontemplujących architekturę i naszą cenną krakowską atmosferę koncentrując się raczej na nagrywaniu Hejnału Mariackiego smart- fonami. Nie uczestniczą w przeżywaniu tego osobliwego momentu lecz dokumentują. Czy odsłuchanie unikatowej melodii z telefonu w dalekiej Ameryce lub Japonii ma jakiś sens? Hmmm… 

        Stary Kraków wygląda jak małomiasteczkowy jarmark lub ludowy festyn albo, co gorsza, targi międzynarodowej sztuki kulinarnej. Prawdziwego Krakowa w tym tyle, co kot napłakał.

        Wrócę tu w listopadzie... Wtedy będzie może zimno, mokro i mglisto ale będzie można poczuć atmosferę Wyspiańskiego Wesela, a kolorowo odziane konie będą bardziej na miejscu. Pomyślałam, że Narodowe Czytanie tego dramatu wtedy i przed Bazyliką Mariacką  też może byłoby bardziej na miejscu?