Rodzina na wakacjach

        Na wakacje dobrze było wyjechać w sierpniu. Mówiło się, że pogoda pewniejsza. W tych socjalistycznych czasach pogoda karnie stosowała się do terminów agrotechnicznych i pozwalała wysychać zbożowym kłosom aby potem zebrać ustawione w snopki plony. W upale i pocie czół. No, czasem pod presją burzowych chmur. Na wsi żniwna gorączka. A miastowi na wczasy. Taka to była równość i sojusz robotniczo-chłopski…

        Nie wszyscy korzystali z wczasów FWP. Nie wiem dlaczego, może obowiązywały jakieś limity? Byli też zwolennicy zmiany towarzystwa na okoliczność wypoczynku. Te same twarze w pracy i na wczasach? O, nie!  Wtedy organizowano wakacje na własną rękę. Całkowita prywata w socjalistycznym reżimie. Pomijam rodziny o wiejskich rodowodach. Babcia na wsi rozwiązywała problem. Prawdziwe mieszczuchy szukały pokoju do wynajęcia na lato.

 
Nie było o to trudno. Pokoi szukano metodą „reklamy szeptanej” czyli przez znajomych. Och, jak dobrze, że jeszcze nie znano pojęcia nepotyzmu! Czasem letnisko znajdowało się przy okazji wyjazdów służbowych w tak zwany „teren”, a czasem były to podróże sentymentalne  do miejscowości znanych z dzieciństwa. Wtedy wakacje miały charakter edukacyjny, a rodzice okazję do budowania więzi rodzinnych pokazując latoroślom swoje korzenie.  

 Wyjazd z rodzicami nie był „obciachem” nawet dla starszych nastolatków. Może dlatego, że nie praktykowano młodzieżowych samodzielnych wyjazdów. Nikt nawet o tym nie pomyślał. Co nie znaczy, że nie było wakacyjnych znajomości i miłości. Prawie zawsze na letnisku wypoczywało kilka rodzin ze swoimi pociechami.

 Och, urok takich zakochań najlepiej oddaje chyba piosenka czerwonych Gitar „Historia pewnej znajomości”

        Młodzież znajdowała swoje fascynacje i nowe znajomości, a młodsze dzieci odkrywały uroki wsi. Wieczorne mycie w blaszanej misce, noszenie wody w dzbanku z uchem, tarzanie się w pachnącym sianie i… korzystanie z drewnianego „wychodka”. To dopiero było przeżycie! Do dziś pamiętam gazety pocięte na kawałki, zatknięte na wielkim, zardzewiałym  gwoździu… Gdzie był wtedy Sanepid! No gdzie?

         Nie było go także w domach serwujących obiady. Właściciele pokoi do wynajęcia nie zawsze gotowali dla letników. Tym zajmowały się inne gospodynie. Taka była organizacja obsługi turystów… hi, hi… Te domowe, przez nikogo nie kontrolowane, obiady były smaczne i nikogo nie otruły. Można się było nawet podzielić z zabranym na letnisko miastowym psem. Obiadowe atrakcje nazywano stołowaniem się. Pozostałe posiłki rodzina wykonywała sama kupując jajka na kilogramy /fakt!/ u sąsiada, zbierając dzikie pieczarki na krowim pastwisku. Połączenie tych dwóch produktów dawało jajecznicę o niepowtarzalnym smaku i aromacie. Wieczorem wystarczyło postawić dziecko z garnkiem obok obory i kolacja gotowa. W pokoju, na parapecie, wydłużał się szereg szklanek z kwaśnym mlekiem, dojrzewały zebrane w gospodarskim ogrodzie zielonkawe pomidory. 
  

Owoców dostarczały krzewy borówkowe, malinowe i jeżynowe w pobliskim lesie. Owoce jedzone wprost z krzaka, bez zbędnego mycia. Mama zachęcała: „samo zdrowie”! Nikt nie słyszał o chorych lisach zakażających leśne runo. I jakoś żadne z dzieci nie zachorowało. Przeżyliśmy.

      Czas wypełniały wędrówki po okolicy, zabawy, budowanie wciąż rozwalającej się tamy w górskim strumyku, zbieranie polnych ziół i podglądanie pracy wiejskich gospodarzy. Miastowe dzieci lgnęły do wiejskich rówieśników i bywało, że współczuły z powodu obciążania ich gospodarskimi obowiązkami. Niezła nauka szacunku do pracy i refleksja nad nierównym podziałem szczęścia: „dlaczego ja mogę się bawić, a Zosia i Jaś muszą pilnować krów”? Może niektórzy hodowali sobie w ten sposób poczucie wyższości miasta nad wsią, a niektórzy wprost przeciwnie: zbudowali podziw i sympatię, a nawet fascynację wiejskim życiem.

        To wszystko co opowiedziałam, ładniej i bardziej komfortowo opakowane, dziś nazywamy Agroturystyką. A nie mówiłam, że wszystko już było?   

                

*Skomentuj też na peerelu !