Gdzie są futra z tamtych lat?

        Nie ma żartów, zima jest blisko. Mróz już tu jest. Wprawdzie nie maluje nam kwiatów na szybach, ale znaczy swoją obecność na zaokiennych termometrach. Media prowadzą kampanię promującą używanie czapek. Niepotrzebnie! Czapki promują się same dzięki „gwiazdom” ekranu, które ubierają czapki, kapelusze i turbany nawet w cieplutkim studio. Czapki są więc trendy. A co z resztą zimowego ubioru? 

Patrzę z nieśmiałością w stronę pawlacza. On tam jest! Zawinięty w starą poszewkę /aby mógł oddychać/ wietrzony i odkurzany od czasu do czasu czeka na swój Wielki Powrót. Kołnierz ze srebrnego lisa. Właściwie jest to cały „były” lis, z pyszczkiem i ogonem. Uformowany i uszyty tak jak kazała moda lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. A moda była na to wielka. Wielkie futrzane czapki i kołnierze. Zamożniejsi obywatele fundowali swoim kobietom eleganckie kurtki z lisów. Dzięki temu powstała specyficzna grupa futerkowych bogaczy. Już nie tylko „badylarze”, ale i hodowcy zwierząt futerkowych rośli w siłę i żyli prawdziwie dostatnio. Prywatna inicjatywa kwitła.

        My, obywatele i lud pracujący, mieliśmy futerka z królików, nutrii oraz lisów i kożuchy. Kożuchy nade wszystko. Takie długie do kostek z ogromnymi kudłatymi kołnierzami. Ach, moje niespełnione marzenie…

        Szlachetniejsze gatunki futer, norki i szynszyle pozostawały poza zasięgiem peerelowskiej kieszeni. Natomiast nutrie były dostępne jak najbardziej. Nawet mężczyźni chętnie ubierali wysokie czapy z tego futra. Hodowle nutrii powstawały szybko i gęsto. Krążyły legendy o dodawaniu mięsa nutrii do deficytowych kiełbas… Kto wie ile tych szczuropodobnych  zwierzątek zjedliśmy?

        Tak sobie gaworzymy z moją sąsiadką o zimowych odświętnych strojach. Na szczęście jeszcze nie przejęliśmy zwyczajów zachodnich sąsiadów spędzających Boże Narodzenie w starych dresach i nadal lubimy „kościółkowo” ubrać się na Święta.

- gdy moja córka emigrowała do Anglii, kupiłam jej na „wyprawę” śliczną kurtkę z białych lisów. Aby miała na długie lata. No i co? Teraz boi się tę kurtkę  ubrać bo na ulicach szaleją ekolodzy oblewając farbą naturalne futerka… A ich właścicieli wyzywają od morderców… Wzdycha dość dramatycznie sąsiadka.

        Teraz rozumiecie dlaczego z obawą zerkam na mój futrzany kołnierz oraz czapkę? Przecież ekolodzy polują na futra w Polsce też. Tak sobie myślę: dlaczego anty futrzane organizacje walczą o życie zwierząt futerkowych pozostawiając bez ochrony miliony kurczaków hodowanych na zabicie, które już nawet nie nazywają się kurczakami tylko brojlerami? Czy życie i trauma szynszyla są więcej warte?

        Byliśmy, w peerelu, barbarzyńcami ubierając  w futerka i kożuszki nawet małe dzieci? Ba, całe pokolenia, od zarania ludzkości ubierały się w zwierzęce skóry. A Fredrowska Klara żądała wręcz: …jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla daj mi luby!  Tej to by się dopiero dostało od współczesnych ekologów!

        Ech… chyba zaryzykuję z moim lisem. Modna i ekologiczna już byłam w dzieciństwie nosząc futerko ze sztucznego misia.