Jedyna taka!

Najlepsza pod słońcem, kolorowa i słodka, musująca gazem i podobno niezdrowa, ale za to przepyszna O R A N Ż A D A. Parafrazując  klasyka, mistrza nad mistrzami, Czesława Niemena: Kolorowa słodycz  w szkle. 

Kolory były właściwie tylko dwa: różowy i żółty. Smak słabo zróżnicowany za to opakowanie całkowicie jednolite! Szklane butelki zamykane na druciany zatrzask z czubkiem zabezpieczonym gumową uszczelką. Ani jeden bąbelek orzeźwiającego gazu nie uciekł, żadna kropla drogocennego napoju nie wypłynęła. Jak one pięknie brzęczały w skrzynkach z ocynkowanego drutu! Ten dźwięk wywoływał uczucie pragnienia i powodował dziecięce wołanie: mamo, kup mi oranżadę, kup mi!  Niektóre mamy bywały okrutne ograniczając pojenie dziecka tym specjałem obawiając się zawartości sztucznych barwników i tego wzdymającego gazu. No cóż, mamy miały swoje racje, dziecięce smaki nie zawsze się z tym zgadzały. O, nie! Oranżada była pyszna i już.

klik w butelkę

Mamy doceniały jednak praktyczne butelki po oranżadzie, które gromadziły w spiżarniach i piwnicach napełniając je wielokrotnie domowymi sokami, a nawet utartymi ogórkami na zupę ogórkową lub  przetworzonym szczawiem na szczawiową. Czasem buzował w nich podpiwek. Nalewano do nich nawet zwykłą herbatę lub kompoty i stanowiły wtedy wyposażenie piknikowych koszyków i wycieczkowych plecaczków. Pewna pomysłowa blogerka napełniała swoją butelkę napojem bardziej wyskokowym. O, tak jak na tym zdjęciu „podkradzionym” z sąsiedniego bloga.  

Tak więc oranżadowe butelki na zatrzaski były bardzo cenne a ich wykorzystywanie to  taka starodawna ekologia domowa.

W mojej piwnicy zachowały się dwie butelki o opisywanej konstrukcji lecz napełnione były piwem. Podobno dość dobrym. Wiek butelek obrazuje chyba dość dobrze spowijający je kurz. Jest to już „dziejowy kurz” więc go nie wycieram. Niech trwa. 

Kolejnym hitem i obiektem pożądania dziecięcych smaków była oranżada w proszku. Podobnie szykanowana przez Rodzicielki z powodu zawartości szkodliwej dla brzuchów sody i tych „wstrętnych”  chemicznych barwników. Trzeba było więc spożywać ją ukradkiem co znacznie podnosiło atrakcyjność produktu. Wiadomo, zakazany owoc lepiej smakuje.

Oranżada w płynie królowała na uroczystych stołach imieninowych, weselnych oraz zwyczajnych konferencyjnych i biurowych. Ustawiano ją w karnych szeregach pośrodku, bez zbytniej dbałości o odpowiednio niską temperaturę. Kto by się tym przejmował skoro i tak nosiła dumną nazwę napoju chłodzącego.

O, królowo polskich napojów bezalkoholowych! Po latach niebytu powracasz do łask. Nasze podniebienia nasycone i znudzone importowanymi wynalazkami pełnymi chemicznych aromatów coraz chętniej łakną rodzimej oranżady. Nostalgia to czy patriotyzm? 

Współczesna oranżada zyskała atrakcyjne kolorowe opakowanie nie zawsze szklane ale zawsze ładne. Smakuje… Hmmm… Podobnie jak dawniej, ale jednak to nie jest smak sprzed lat. 

Ale niech tam, pijmy oranżadę, dobra bo polska!