Znów zadowolona!

        Nie mogę! Nie mogę powstrzymać się, aby nie okazać kolejnego zadowolenia. Oj, dostanie mi się …

        Prawie niezauważalnie minął tegoroczny Dzień Edukacji Narodowej dawniej zwany Dniem Nauczyciela. Powoli odchodzi w zapomnienie to kiedyś hucznie obchodzone święto. Media wzmiankują nieśmiało, cichutko. W podobnym stylu reagują szkolne władze, a nade wszystko Rodzice naszych podopiecznych. Pamiętam dawne szkolne lata gdy przejęte Komitety Rodzicielskie szykowały świąteczne poczęstunki, stawiały na stół gdzieś zdobytą konserwową szynkę i domową jarzynową sałatkę. W ostateczności wystarczały ciastka z cudem wyczarowaną przydziałową kawą. Były stosy kwiatów, czekoladek, akademie z wierszykami i piosenkami, odznaczenia i ordery. Teraz kończy się na dniu wolnym od zajęć dydaktycznych / co nie oznacza dnia bez pracy/ oraz symbolicznych nagrodach pieniężnych po 300 zł brutto.  Nie skarżę się, ten dzień drażnił mnie zawsze o wiele bardziej niż marcowy Dzień Kobiet.

        14 października tego roku przypadł na niedzielę… Dzień wolny się nie należy. Kwiaty i akademia były w piątek. Oficjalne bukiety symbolicznie tylko dla Dyrekcji. Też dobrze, w końcu to o symbol chodzi.

        Ale za to… w poniedziałek, już bez świątecznej „pompy” małe pod-grono pedagogiczne, które nie stawia stopni w dziennikach, zostało oświętowane w szczególny sposób. Wychowawcy grup otrzymali samodzielnie wykonane lalki przedstawiające ich samych, z uwzględnieniem najdrobniejszych szczegółów charakteryzujących nauczycieli. A to sposób ubierania, fryzurka, ułożenie okularów… nawet wiecznie nie zapięty plecaczek na ramieniu „psora”. 

               Jak się nie zachwycić i nie pochwalić?

        Chyba trochę nas lubią…?