Oleńka

Trend modowy wczesnego okresu PRL w zakresie koafiur był taki, że ówczesne modnisie masowo korzystały z fachowej pomocy fryzjera.

Modne były loki, fale, oraz różnego stopnia kręcenia włosów. Fryzury proste, zdecydowanie niemodne. Takie włosy trzeba było sztucznie skręcać. Powszechnie stosowano nawijanie na druciane wałki boleśnie ugniatające głowę podczas snu. Aby ulżyć udręczonym kobietom, z czasem, ktoś wymyślił wałki plastikowe. Cóż z tego skoro uzbrojono je w kolczaste wypustki podobno ułatwiające nawijanie pasemek. Zawsze podejrzewałam, że to była tylko pułapka dla łatwowiernych kobiet. Plastikowe kolce wbijały się w skórę równie boleśnie jak ich druciane poprzedniczki.

Wałki do włosów wymyślił na pewno jakiś facet…

Trwała ondulacja była jakimś wybawieniem bo jej zastosowanie poprawiało komfort spania, ale sam proces ondulowania… Kto przeżył ten wie jak to śmierdziało, piekło i ściągało skórę czaszki. Ale to nie koniec tortur. Zaondulowaną fryzurę trzeba było uczesać, nastroszyć tapirowaniem jak materac, usztywnić lakierem. Tak spreparowany „hełm” wytrzymywał tydzień bez grzebienia. Pod warunkiem ostrożnego spania i zabezpieczenia siateczką w seksownym różowym kolorze. W końcu to gadżet do sypialni… 

Tego na pewno nie wymyślił facet…

Tytułowa Oleńka zajmowała się wykonaniem takiej Fryzury Tygodniowej. Była wtedy młodziutką absolwentką szkoły fryzjerskiej, opiekującą się maleńką córeczką oraz wspaniałym mężem. Stworzyła Domowy Zakład Fryzjerski. W domach swoich klientek. Bez nakładów na wyposażenie lokalu, bez zezwoleń i całej biurokracji po prostu przychodziła do mieszkań z flaszeczką piwa w siatce oraz kompletem fryzjerskich akcesoriów. Największe emocje wzbudzała obecność piwa, powszechnie stosowanego środka do usztywniania włosów. Zakup piwa był sporym wyzwaniem dla młodej kobiety ocenianej z tego powodu bardzo krytycznie przez personel sklepowy oraz obecną w lokalu klientelę. Piwo było wtedy napojem charakterystycznym dla półświatka oraz twardej, męskiej klasy robotniczej. Paniom, nie uchodziło! Dlatego zakup był usprawiedliwiany skromnym szeptem: …do włosów potrzebuję…

Oleńka była śliczna. Wysoko tapirowana, czarna burza włosów, perfekcyjny makijaż zgodny z ówczesną modą czyli mocno obrysowane oczy z grubą kreską na górnej powiece. Klientek miała mnóstwo w każdym osiedlowym bloku. W okresie największej popularności posługiwała się zeszytem zapisów kolejności odwiedzin. Jej praca to sprawne zarządzanie czasem oraz bieganie od drzwi do drzwi, w szczegółach wyglądało to tak:

 Jedna pani suszy nawinięte na wałki włosy, w tym czasie sąsiadka obok poddaje się strzyżeniu, a następnej, właśnie za chwilkę kończy się czas przeznaczony na „trwałą”. Precyzyjnie zaplanowana kolejność czynności z uwzględnieniem topografii osiedla. Oleńka ma wszystko pod kontrolą, sprawnie obsługuje kilka stanowisk fryzjerskich przebiegając z bloku do bloku. Kasuje niewygórowane stawki, klientki czują się komfortowo poprawiając urodę we własnych łazienkach i kuchennych kącikach.

 Domowe SPA oraz samozatrudnienie wymyśliła moja Oleńka już pół wieku temu!!! Kolejny raz powtarzam: wszystko już było!

Prywatna inicjatywa Oleńki, choć nielegalna, kwitła przez cały PRL i całe jej zawodowe życie. Zabójczą konkurencją okazała się okrągła szczotka do modelowania włosów oraz popularność naturalnych, luźnych fryzur. Oleńka nadal ma klientki… dwie. Tylko tyle zostało miłośniczek fryzur tygodniowych, usztywnianych i tapirowanych na sztywno. Reszta pań wybrała nowoczesne techniki strzyżenia i farbowania dostępne w Salonikach Fryzjerskich. Oleńka wiernie trwa przy starych metodach, jest i zawsze była, odporna na nowości. Nie straciła jednak sympatii dawnych klientek. Przez lata była domokrążcą, wrosła w osiedlowe rodziny lecz nigdy nie została „plotkarką”. Była bardziej przyjaciółką i miłą towarzyszką przy domowej kawie.

Oleńka nadal biega osiedlowymi ścieżkami. Nadal śliczna właścicielka kruczej fryzury jest  już mocno dojrzałą babcią dorodnych wnuczek, które zostały fryzjerkami! 

Jak tu nie wierzyć w genetykę?