Zagramy w karty?

Wczoraj uczennice grały w karty… Jęknęło moje peerelowskie serce. W dawnym kanonie wychowania zajęcie to było naganne, zabronione, ścigane zakazem regulaminowym. Karty źle się kojarzyły. W filmach i literaturze prawie zawsze do kart zasiadały łobuzy i złodzieje, czarne charaktery.  Karty w rękach nastolatków popalających papierosy w szkolnych ubikacjach i pijących ukradkiem pierwsze łyki alkoholu wyglądały groźnie. Widocznie, z braku innych istotnych zagrożeń, starano się ustrzec młodzież przed tą złą drogą prowadzącą do występków a niekiedy nawet do hazardu.

Co innego słodkie dzieciaczki zabawiane grą w Czarnego Piotrusia. Tę zabawę traktowano jako grę edukacyjną choć kontakt z kartami mógł w przyszłości skutkować pokerowym szaleństwem. Bo „czym skorupka za młodu…” Wiadomo.

Gra w karty już nie jest traktowana jako zagrożenie. Nie ma jej w regulaminowych zakazach, już się nie liczy w świecie internetu i mnogości rozrywkowych gadżetów. Mamy inne niebezpieczeństwa i nałogi do zakazywania i zwalczania.

Karty, które prezentuję na zdjęciu już dawno zapomniane leżakowały w piwnicy. Były tam też nowiutkie talie, prawie nie używane, zakupione w czasie fascynacji grą w brydża. Krótki to epizod w życiu, ale dość znaczący. Pozwalał na interesujące spędzanie wieczorów w młodzieńczych latach oraz wejście do grona lokalnej elity u progu zawodowej kariery. Zacna to gra, wymagająca sprawności intelektualnej i karcianej wiedzy oraz zdrowych płuc. Karta lubi dym – mawiano na usprawiedliwienie ogromu papierosów wypalanych w czasie brydżowej sesji. Pokryte zielonym suknem stoliki do gry w karty były fabrycznie wyposażane w popielniczki, osobne dla każdego gracza.

Cóż… dawne brydżowe elity z zadymionych i mrocznych klubów  przeniosły się teraz na słoneczne, wymuskane pola golfowe! Zdrowiej dla ciała, ale co z intelektem?

Elity miały swoje brydżowe spotkania obrosłe swoistym rytuałem, savoir vivre’m oraz brydżowym menu, z którego pozostał do dziś chyba tylko cukier w kostkach zwany brydżowym, uformowany w kiery, piki, karo i trefle. Lud pracujący miast i wsi grał namiętnie w tysiąca, sześćdziesiąt sześć, oczko, pokera… Karciane partyjki skracały czas podróży osinobusem lub Nyską z hotelu robotniczego do fabryk i hut… Umilały podróż pociągami, kolejkami, autobusami, obywatelom, którzy mieszkali „daleko od szosy”.

Młodzież grywała w wojnę, remibrydża lub makao. A na wakacyjne, rodzinne, wyjazdy moi rodzice zabierali karty pasjansowe. Zmniejszone kopie kart do gier. Układanie pasjansów czasem traktowano jak rodzaj wróżby, ale najczęściej był to po prostu trening dla mózgu oraz zaspokajanie zapotrzebowania na emocje. Wyjdzie, czy nie wyjdzie, ten pasjans?  Świetna to była rozrywka, popularna niegdyś w szlacheckich salonach i uprawiana z powodzeniem aż… do epoki komputerów gdzie pasjanse okazały się jedną z pierwszych gier komputerowych. Pasjanse są ponadczasowe. Gry karciane powoli odchodzą w zapomnienie? Tak jak inne gry i zabawy towarzyskie?

Moje karty odzyskały ciepłe miejsce w głównej szufladzie i może nawet postawię sobie dziś papierowego pasjansa?