Kolega z naszej klasy

        Jest pierwszy września 1969 roku. Gęsty tłumek biało-granatowo odzianych, rozentuzjazmowanych i podnieconych nową sytuacją nastolatek kłębi się w szkolnej auli. Zaraz będzie odczytany przydział uczniów do klas. Rozpoczyna się nowy etap w naszym życiu – Liceum.

- Są, są! Wszyscy są w naszej klasie!  Rozradowana Jadzia klepie mnie radośnie po ramionach uśmiechając się szeroko.

- Kto taki? Pytam naiwnie

- No jak to, kto? Wszyscy najładniejsi chłopcy, których zauważyłam w tym tłumie!  Wrzeszczy mi do ucha Jadzia.

-Acha…  Potulnie przyjmuję te rewelacje do wiadomości.

        Pierwsze spotkanie nowej klasy potwierdza obserwacje  Jadzi. Piękni chłopcy… Oto brunet, z kędzierzawą czupryną i ciemnymi oczami amanta. Ach… Drugi z pięknisiów jest wysoki, krępy, z burzą złotych kędziorów i ustami w barwie malin. Ach… Trzeci z nich, nosi super modne, kwadratowe, okulary i przez to wygląda na tajemniczego  intelektualistę. Hmmm… No i wreszcie Ten! Wysoki, smagły, z opadającą na czoło lśniącą grzywą a’la Beatles, poważnie spoglądający zza przyciemnionych okularów. Ach… Och… Jego atrakcyjność podnosiło  obco brzmiące nazwisko oraz zagraniczne pochodzenie. Chłopiec był na pół Bułgarem urodzonym w Sofii. W tamtych czasach czysta egzotyka! Dziewczęta oszalały. I ja też.

        To nie wygląd jednak sprawił, ale intelektualne walory, że wszyscy zauważeni pierwszego dnia przystojniacy stali się klasowymi liderami. Błyskotliwi, zainteresowani wszystkim, pogłębiający wiedzę ponad szkolny program, wytyczali nam wysoki poziom. Ciągnęli resztę klasy w naukowe wyżyny bo przecież wstyd było czegoś nie wiedzieć w takim towarzystwie! Przez nich staliśmy się w opinii rówieśników, klasą kujonów… Nie dla nas były zbiorowe wagary, głupawe dowcipy i gra w cymbergaja.  Szkolne przerwy spędzaliśmy na przechwalaniu się ilością zdobytej wiedzy, opowiadaniu o filmach, teatrach i wystawach. Taki, trochę snobistyczny ton nadawał przystojny Bułgar. To on skupiał wokół siebie grupkę młodocianych „Okularników” jak z piosenki A. Osieckiej: Rozdyskutowanych, oczytanych, głodnych wydarzeń kulturalnych, których obfitość była wszak w zasięgu ręki. Pewnego razu, bez żadnego powodu, chłopiec ten podszedł do mnie i krótko pocałował w  usta na oczach całej klasy. Stałam zdumiona i do dziś nie wiem jaka była motywacja tego czynu. Wrażenie niezwykłego zaskoczenia z tamtej chwili pozostało mi na długie lata.

  

        Dziś dowiedziałam się, że mój idol z liceum, piękny i mądry chłopiec z lśniącą grzywką, dwa dni temu zmarł…

Żegnaj, kolego.