Związek pogody z ustrojem

     

Z okazji zbliżającego się dnia 1 Maja przypominam naszą interesującą i odkrywczą rozmowę na temat majowego święta, którą przeprowadziliśmy kilka lat temu. 

@1- w programowo ateistycznej PRL istniał jakiś niewidoczny konkordat między ziemią i niebem. Odkąd pamiętam, pochodom w dniu 1 maja zawsze towarzyszyła piękna pogoda. Żadnych gromów z jasnego nieba, ani porywającego wiatru historii. Tego dnia zresztą zawsze ideologiczne tło święta ustępowało temu, czym ten majowy dzień był dla ludzi naprawdę – okazją do spaceru rodzinnego, zakupu deficytowych artykułów specjalnie na ten dzień szykowanych, obejrzenia z bliska odświętnie wyluzowanych prominentów, z uśmiechem nr 4 na twarzy, na trybunie…

@2- jest wrażenie, że Niebo było z Ludem. Za trud i znój pracy chciało dać mu nagrodę, słońce, uśmiech. Był jednak jeden 1 Maj roku 1989. W Koszalinie padał śnieg, było zimno, ale ludzie szli radośni, boć to przecież ich święto było. Pamiętam ten dzień doskonale, bo po raz pierwszy na twarzach Vipów stojących na trybunie nie widać było „tego uśmiechu”, raczej zniecierpliwienie, jakby chcieli powiedzieć:  końca, nie widać, nie widać…

         Posypały się wtedy pierwszomajowe wspomnienia:

@1-pamiętam, że zawsze bawiły nas napuszone komentarze okolicznościowe puszczane przez megafony. Zapamiętałem szczególnie jeden. Akurat szła kolumna studentów ASP. Sprawozdawca z entuzjazmem oznajmił – oto maszeruje zaplecze naszych kadr artystycznych… Maszerujące zaplecze, to było naprawdę piękne, gdyby wyobrazić je sobie dosłownie :)))

@3- rok 1986, kwiecień.  Służba na stanowisku kierowania straży pożarnej. Spokój. Ten spokój zostaje przerwany. Będące na wyposażeniu  straży pożarnej liczniki Geigera mierzące promieniowanie jonizujące odezwały się. Jako pierwsi w kraju (nie licząc pracowników Laboratorium Ochrony Radiologicznej – CLOR i pewnie Komitetu Centralnego)  wiemy,  że coś niepokojącego wisi w powietrzu. Otrzymujemy polecenie od władz, by udostępnić samochody do przewozu dzieci na jakieś tajemnicze szczepienia. Ale tylko niektóre dzieci. 

  Już wiemy, że to Czarnobyl.

   

@1-to święto było czymś innym dla trzech przynajmniej grup ludzi:

- dla prominentów na trybunie – polityczną koniecznością (nudzili się i nie lubili jak pada na głowę) a także – okazją do sprawdzenia, ilu ludzi można wyprowadzić na ulicę. To ostatnie zawiodło w Sierpniu – ludzie wyszli, ale bynajmniej nie po to, żeby podziękować tym z trybuny…

- dla tych co się bali, że jak nie przyjdą, to następnego dnia na dywanik i koniec z fotelem naczelnika wydziału – skuteczna lekcja konformizmu.

- dla zwykłych, a może nie zawsze tak zwykłych, ludzi – był to wielki wspólny festyn. Świętu pracy towarzyszyły przecież występy zespołów artystycznych, były konkursy dla dzieci w parkach, słowem – świąteczna zabawa w poczuciu, że to nasze święto, nie tych z trybuny, za nasz codzienny trud. Trafia mi się czasem ton nieco patetyczny i teraz też pewnie tak wyszło, cóż kiedy rzeczywistość bywa patetyczna. 

Och, rzeczywistość bywała patetyczna, drogi kolego-komentatorze. Stosowny jest tu czas przeszły. Teraz najważniejsza jest wielka majówka! Ogólnonarodowe grillowanie! Zamiast szturmówek i papierowych kwiatów kiełbasy w dłoń! 

Cóż, jakie czasy takie świętowanie.