Placek ziemniaczany wiecznie żywy!

To zaszczytne hasło należy się tej zacnej potrawie, która towarzyszy nam pomimo zmiany epok i żywieniowych obyczajów. Placek ziemniaczany trwa i cieszy podniebienia choć nie jest już tak częstym elementem jadłospisu jak niegdyś. 

Czas świetności placków przypadł na okres gdy kraj nasz słynął jako ziemniaczano-buraczane imperium, a ziemniak pełnił doniosłą rolę polityczną. Ogromne, pegeerowskie pola, na których nieustannie zwiększano wydajność z hektara, co szczegółowo wyliczał I Sekretarz KC PZPR w swoich doniosłych  przemówieniach, dostarczały żywności dla ludu pracującego. Jesienny czas zbiorów angażował całe społeczeństwo w czynach społecznych zwanych „wykopkami” umacniając sojusz robotniczo-chłopski. Ziemniaki były jednym z podstawowych produktów żywnościowych, tanim i dostępnym zawsze bez żadnej reglamentacji. 

Gromadziliśmy te ziemniaki w piwnicach „na zimę” i zjadaliśmy jako obowiązkowy składnik codziennego obiadu. Warto przypomnieć,  że wtedy jadaliśmy codziennie gotowane /w domach lub stołówkach/ obiady. Samodzielne, ziemniaczane dania były niezbędne w dniach bezmięsnych, których mieliśmy co najmniej dwa w tygodniu. Piątek – z powodów religijnych oraz poniedziałek - z powodów znanych tylko władzy odpowiedzialnej za dystrybucję i reglamentację mięsa. W tych dniach często smażono placki ziemniaczane! Na smalcu, bo oleje jeszcze nie były modne i nikt nie wiedział, że są zdrowe, hi, hi, hi… Placki ziemniaczane zjadane były na kilka sposobów: z cukrem, z kwaśną śmietaną lub solo. Najlepsze prosto z patelni, gorące i chrupiące! Mmniaammm… Nie, nie było to danie łatwe i przyjemne w wykonaniu. Wymagało czasu i cierpliwości. Tarła ostre, a ziemniaki twarde i wymykające się z palców. Chwila nieuwagi i… Ojśśś, palec obdarty! Tłuszcz wrzący, pryska i skwierczy, swąd wypełnia całe mieszkanie, a sąsiedzi wiedzą dokładnie co mamy na talerzu. 

Placki ziemniaczane były powszechnie lubiane, a nawet pożądane i wręcz wymarzane przez wygłodniałą brać studencką z pokolenia „okularników”. Cóż, oni mieli tylko swoje akademikowe czajniki, a najbardziej popularną, studencką przekąską były serki topione zwane niekiedy „mordolepkami”. Nieraz przeżywałam niespodziewane wizyty moich koleżanek, „okularnic” z akademika, które zjawiały się z siatką ziemniaków i żądaniem: masz kuchnię i patelnię to smażymy u ciebie placki! W chwilach kulinarnej tęsknoty i fantazji nawet podróż na drugi koniec miasta nie była im straszna.

Banalne placki ziemniaczane, z czasem przekształciły się w bardziej wyszukane dania. Handlowo-wakacyjne podróże oraz rozwój przyjaźni polsko-węgierskiej spopularyzowały „placki po węgiersku” czyli z dodatkiem mięsnego gulaszu. Sztandarowe danie restauracji Balaton – jednej z pierwszych międzynarodowych kuchni w mieście, w czasie PRL najbardziej ekskluzywnego lokalu. Dalszy rozwój cywilizacji oraz rozkwit prywatnej inicjatywy badylarzy, pieczarkarzy i drobiarzy ubierał nasze placki, smażone już na zdrowotnie selekcjonowanych olejach, w nowe dodatki: sosy grzybowe, pieczarki i papryki duszone, grillowane części drobiu, a nawet ananasy z puszki! Tak się nam odmieniło!

Może więc, zanim zamówimy pizzę z dostawą do domu warto przypomnieć sobie poczciwego placka z ziemniaków, które prawie zawsze mamy w domu? Tak dla sentymentu i w ramach wspierania rodzimej produkcji? 

Na "deser" polecam notkę alElli w sprawie peerelowskich ziemniaków. Hi,hi,hi... Kliknij, bo warto!

http://alella.blog.onet.pl/archives/61