Peerelowski dzień mój powszedni

Zwykły szary, jakby powiedzieli krytycy Polski Ludowej, dzień oddzielony był dość wyraźnie na dwie części: szkolno - służbową oraz prywatno - domową popołudniową. Granica podziału dnia przebiegała gdzieś w okolicy godziny piętnastej. Najbardziej nielubianej przeze mnie pory dnia. Zawsze miałam wrażenie, że to pora nijaka, naznaczona poczuciem wyhamowywania rozruszanego w pracy organizmu. No bo jakże to? Mózg i mięśnie rozpędzone pobytem w szkole, a tu drrrrr..! Dzwonek wyrzuca nas do domu! Niby ulga, ale jednak uczucie zawieszenia w próżni. Pal licho jeśli ten czas wypełniony podróżą w domowe pielesze. Wtedy, upchnięta w kąt zatłoczonego tramwajowego wagonu, ukołysana stukotem kół i budzona dryndoleniem konduktorskiego dzwonka, z upodobaniem przyglądałam się pasażerom. Na twarzach kobiet widać oznaki trochę zużytego upływem dnia makijażu. Ach, te dawniejsze tusze i kredki, tłuste cienie w odcieniach błękitu złośliwie mazały się po kilku już godzinach. Fryzury lekko rozwichrzone, kosmyki włosów wymykające się z ciasno rankiem plecionych dziewczęcych warkoczy. Przekręcone w uroczym nieładzie białe kołnierzyki uczennic, wesołe opowiadania przebiegu szkolnego dnia. Przejście przez wagon utrudniały wyładowane zakupami siatki niekiedy z kapiącą sokiem kiszoną kapustą i pękate od dokumentów teczki-aktówki urzędników. Czasem nawet wianki papieru toaletowego na szyjach.

Z bardzo dawnych czasów, jak przez mgłę, pamiętam ryk fabrycznej syreny ogłaszającej koniec pracy którejś tam robotniczej zmiany. Wraz z tym odgłosem ogromny komin wypuszczał w niebo kłęby czegoś paskudnego co osiadało szarą szorstką warstwą na parapetach okien, gromadziło  pomiędzy szybami, a zimą brudziło śniegi. No więc było jednak szaro? Hi, hi, hi…

Nielubienie środkowej części dnia żartobliwie wybijano mi z głowy w pierwszych miesiącach biurowej kariery powiedzeniem: „za pięć trzecia bierz kapotę, p…rz szefa i robotę”. Tak szkolono młodego pracownika z zapasem energii :)))

A w domu? Punkt kulminacyjny dnia czyli obiad. Dobrze zorganizowane panie przygotowywały podstawę obiadu poprzedniego wieczoru, tak aby rodzinę nakarmić na czas po powrocie z pracy. Bywało, że dobrzy mężowie oraz grzeczne dzieci wcześniej biegające po podwórkach z kluczami na szyjach, pomagali przy posiłku i sprzątaniu kuchni. Ale nie zawsze…

  

Popołudniową, domowo-prywatną część dnia wypełniały zajęcia w kółkach zainteresowań /szkoła lub Dom Kultury/ zabawy „na polu”, zbiórki harcerskie, oraz odrabianie lekcji. Nauka domowa zabierała starszej młodzieży większość domowego dnia. Osłodą była wtedy audycja radiowa Popołudnie z Młodością wraz ze słynną Listą Przebojów. Przy takim akompaniamencie nawet wkuwanie angielskich słówek i przekształcanie matematycznych wzorów łatwiejsze było. 

archiwum Bet

W dorosłym już życiu prywatne popołudnia to często domowa krzątanina, ale także liczne odwiedziny znajomych i przyjaciół oraz młodzieńcze randki w małym kinie. To nic, że trzeba jechać na drugi koniec miasta – dzień jakiś taki dłuższy był… Starczało czasu, chęci i energii. Młodość czy wolniejsze tempo życia? Wieczór jednak nadchodził. Wracaliśmy do domów, w których okna sąsiadów migały na niebiesko od telewizyjnych ekranów. Może jakaś Kobra lub Kabaret Starszych Panów albo po prostu Dziennik Telewizyjny?

Dzień kończył się rytuałem wystawienia przed próg pustej butelki na mleko. 

Pamiętacie? Często narzekano wtedy na nudę, że życie upływa na monotonnym „praca-dom, praca-dom”. Myślę, że za taką monotonią można zatęsknić gdy ktoś pracuje po kilkanaście godzin, musi być dyspozycyjny 24 godziny na dobę, a do domu wraca tylko do sypialni.  Takich dni nie nazywa się szarymi?  Są bardziej kolorowe niż nasze, peerelowskie?