Ślizgniemy się?

Prawdziwa zima w zimie zaczęła się niedawno. Sypnęło śniegiem, powiało mrozem i wreszcie można było tradycyjnie ponarzekać na drogowców. Ale tym razem jest inaczej! Zimowe cięgi zbierają kolejarze w tym sezonie. Na drogach widocznie się polepszyło albo drogowy minister nie nadaje się do obśmiewania. 

W początkowym okresie zimy bez zimy modne stały się lodowiska. No bo śniegu nie ma, ale na czymś trzeba zarabiać, prawda? Mamy więc tej zimy prawdziwy wysyp miejskich lodowisk. Na ryneczkach, w parkach i placykach gdzie tylko  się da rozstawia się lodowe tafle i ustawia megafony z muzyką. Nawet warszawski Stadion Narodowy na pewien okres pozwolił się zamrozić. 

 Wraca moda na ślizganie? 

 Nie wiem jak bywało wcześniej, ale dzieci peerelowskie uwielbiały się ślizgać. Ledwo spadł pierwszy śnieg, chwycił mróz, a już naszą drogę do szkoły znaczyły „szlaje” i „szlajki” czyli wyślizgane podeszwami dziecięcych butków lodowe ścieżki. Każda zamarznięta kałuża wzbudzała radość z możliwości ślizgnięcia. Odważniejsi uprawiali brawurowe ślizgi na butach z saneczkowych górek. Pokryte zlodowaciałym śniegiem osiedlowe ulice, których nikt nie posypywał solą bo i po co skoro aut prawie nie było, tworzyły świetny tor dla łyżwiarzy. Taki mieliśmy podświadomy pęd do prędkości! Fruuuu... Ślizg… Brzdęk! ŁŁŁŁaaaaaaaa…Twarde lądowanie bolało, hi, hi, hi.

Łyżwiarstwo uprawialiśmy z zapałem na zamarzniętych sadzawkach i większych kałużach. Łyżwy mieliśmy przykręcane specjalistycznym kluczykiem do butów – trzewików. Zelówki na obcasach takich butów miały specjalne łyżwiarskie blaszki, które mocowały łyżwę. Kluczyk do łyżew wieszało się „szpanersko” na szyi! O, tak jak chłopczyk na tym zdjęciu.

archiwum rodzinne Bet

  Ślizganie w bardziej ucywilizowanej formie organizowano nam na podwórkach i szkolnych boiskach wylewając nań wodę w mroźne, noce. Na takich szkolnych lodowiskach odbywały się zimowe lekcje gimnastyki.

Wiele dziewczynek marzyło o karierze łyżwiarki figurowej bo w telewizji pokazywano mistrzostwa tej sportowo-artystycznej konkurencji.

Transmisje telewizyjne rozpalały wyobraźnię i budziły emocje choć obraz czarno-biały i przekaz marniutki. Tańce na lodzie zachwycały, a członkowie konkursowego Jury z panią Zuchowicz na czele /jak ja to pamiętam?!/ opatuleni chustami i kożuchami przymarzali do lodowej tafli prezentując kartki z ocenami od 1 do 6. 

Marzyłam i ja o białych, sznurowanych butach z łyżwami i o tym, aby być łyżwiarką, kręcić piruety i tańczyć na lodzie… W mieście otwarto sztuczne lodowisko i szkółkę łyżwiarską dla dziewczynek… Cóż, Święty Mikołaj wysłuchał prośby i przyniósł figurówki, ale do szkółki już nie zapisał. Kto wie? Może tak zmarnowano wielki sportowy talent? Bo potencjał był, jak widać na obrazku :)

archiwum rodzinne Bet

No cóż, skoro talentu nikt nie odkrył, pozostawało szpanowanie białymi butami do jazdy figurowej. W drodze na lodowisko / już to sztuczne, jedyne w mieście i dalekiej okolicy/ wieszałyśmy je ostentacyjnie na ramieniu, tak aby były wyraźnie widoczne i wszyscy wiedzieli dokąd właśnie idziemy. Uczęszczanie na to lodowisko było bowiem modne i szpanerskie, a jazda w parze z chłopakiem trzymającym cię za rękę szczytem nastoletnich marzeń.

Cieszę się, że powstają lodowiska z wypożyczaniem łyżew. Koniec z hegemonią narciarstwa i ruszajmy na łyżwy! To nic, że trochę twardo, ale na pewno taniej! 

Zapraszam na przegląd mojej zimy w zimie

Wyświetl wszystkie

Uzyskaj własny