Małe jest śmieszne?

Wiedział o tym imć Wołodyjowski wychowywany w myśl ojcowskiej dewizy „jeśli się ludzie nie będą ciebie bali, to się będą z ciebie śmieli".  Zręczność ciała oraz męstwo ducha uchroniły Małego Rycerza przed śmiesznością. 

Mniej szczęścia miał peerelowski mały bohater polskich szos – Fiat 126p będący nieustannie, pomimo nieobecności na drogach, ofiarą żartów i kpin. Temat powraca w mediach co jakiś czas zapewne z braku innych porywających publiczność motywów rozrywkowych. 

Cóż, Fiat 126p zbudowany i wyposażony według możliwości techniki swojej epoki od początku narażony był na śmieszność z powodu gabarytów. Naklejano mu nawet poniżające naklejki o treści: „ Jak dorosnę będę samochodem” lub dosadnie i wprost: „Maluch”. Jego starsze siostry Syrenka i Warszawa technologią pewnie też nie zachwycały, ale jako większe, jakoś wyśmiewane nie były. Syrenkę okrzyknięto wręcz „Królową Szos” wprawdzie z powodu braku konkurencji, ale liczy się obecność w gronie królowych. No, nie?  Tylko pod koniec swojej kariery zdarzało się jej bywać „skarpetą”… Hmmm… Zmierzch rzadko bywa urodziwy. Królowa szos perkotała smętnie w towarzystwie importowanego z bratniej DDR Trabanta vel „Mydelniczki”. Jego kuzyn, równie dedeerowski, groźnie warczący, Wartburg był zaliczany raczej do motoryzacyjnej elity. Sądzę tak, ponieważ moi sąsiedzi szpanowali takim błękitnym Wartburgiem wzbudzając zazdrość na całym osiedlu.

Mały Fiat 126p uznany po latach autem kultowym w pełni na to miano zasłużył. Był symbolem postępu technicznego i stanowił symbol bogacenia się społeczeństwa. Wprawdzie początkowo wcale taki bardzo tani nie był. Za to trudno dostępny, przydzielany w skomplikowanym systemie list kolejkowych oraz talonów. Jego posiadanie wtedy było powodem dumy i nobilitacją. Z biegiem lat powoli tracił na prestiżu zwłaszcza gdy starzejące się roczniki trafiały do drugiego, trzeciego i dalszych obiegów i wtedy dopiero stawały się stosunkowo łatwo dostępne szerokiej społeczności. Kupowane na giełdach, od bogacącego się sąsiada, w sprzedaży ulicznej z naklejką: „Sprzedam-cena do uzgodnienia, pytać w sklepie obok ”. Oferty kupna - sprzedaży ukazywały się prasie codziennej oraz specjalistycznej gazecie „Auto-Bit”. W anonsach czytaliśmy informacje o nowych elementach wyposażenia tych aut. A to bagażnik na dachu, a to przednie siedzenia kubełkowe i wreszcie hit ostatnich modeli - „palony w kluczyku”! Najbardziej popularne kolory maluchów to biały, żółty – Bahama Yellow lub czerwony. W tych małych fiatach zdobywaliśmy powszechnie Prawa Jazdy aby powiększać grono zmotoryzowanych Polaków.

 To cóż, że mały był ten Fiat? A gdzie mieliśmy możliwość w tamtych czasach nim podróżować? To cóż, że małej mocy i osiągi niewielkie? A gdzie były wtedy autostrady i drogi szybkiego ruchu? Małym Fiatem podróżowaliśmy do pracy i na majówkę. Bardziej sprytni obywatele montowali przemyślne bagażniki na dach lub zaczepiali z tyłu przyczepki i ruszali z rodzinami na podbój Demoludów. A niektórzy, jak to dziewczę ze zdjęcia, zdobywali przy jego pomocy górskie szczyty!

 Autko-cud na miarę tamtych czasów i nie zasługuje na wieczną kpinę.