Akcja "Niewidzialna Ręka"

Dziś podaję  ją na tacy, ale w dawnej zabawie nie było tak elegancko. Wizerunek ręki odbitej dziecinną dłonią umazaną czymś-tam, często  atramentem ze szkolnego kałamarza, na kartce wyrwanej z zeszytu w linie lub kratkę, zazwyczaj dyndał nadziany na gałąź lub spoczywał na wycieraczce albo oczekiwał na odnalezienie w przemyślnym ukryciu. Na tym polegał główny smaczek zabawy. Było to w czasach gdy po osiedlowych ścieżkach, podmiejskich i wiejskich łąkach biegały gromady dzieciaków wolnych od komputerów, globalnej sieci i wirtualnych strzelanek. 

W co się bawić po zjedzeniu pajdy chleba z cukrem na podwieczorek, gdy już znudzą się fikołki na trzepaku i rzucanie piłką w „ubijanego”? Popularną i bardzo ekscytującą dzieciaki zabawę w „chowanego” i „podchody”  ktoś zmodyfikował, wyposażył w elementy dydaktyczne propagując akcję „Niewidzialna ręka”. Akcja polegała na wykonywaniu drobnych prac dla osób potrzebujących pomocy w ich wykonywaniu. Zwykle chodziło o prace porządkowe, transportowe, zbiór owoców, pielenie ogródka i tym podobne… Prace należało wykonać tak, aby adresat pomocy nie widział kiedy i kto ją wykonuje. Szybko, czasem pod osłoną nocy, wykonać prace, pozostawić w widocznym miejscu wizerunek ręki, schować się w pobliżu i z ukrycia obserwować radość oraz zdziwienie swoich podopiecznych. Jakie to były emocje! Jaka radość z uśmiechu na twarzy starszej pani, której brakło sił na porządkowanie własnego podwórka i zebranie spadających z drzew owoców. A tu, proszę! Śmieci pozbierane, podwórko zamiecione, a na progu stoi wiaderko pełne owoców z wetkniętą weń tajemniczą kartką. Jak się nie uśmiechnąć?

Akcja Niewidzialnej Ręki kojarzona jest głównie z zajęciami harcerzy. Spontanicznie włączały się też do niej liczne, niezrzeszone grupy podwórkowe na zasadzie kopiowania dobrej zabawy. Nie trzeba dowodzić jak wielkie znaczenie wychowawcze miała taka zabawa. Wartość niesionej pomocy to sprawa drugorzędna wobec uczenia umiejętności obserwowania otoczenia i wyrabiania wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka. Te wartości pozostawały w kształtowanych charakterach już na zawsze.

Czasem Niewidzialne Ręki pozostawiały na miejscu akcji zamaszysty znak litery Z wymalowany kredą. To wpływ postaci hiszpańskiego /chyba?/ szlachetnego rycerza o pseudonimie Zorro – bohatera ówczesnej telenoweli. Tak, tak! Już u zarania telewizji wyświetlano importowane seriale! Oprócz rycerza Zorro mieliśmy też serial o koniu, który mówi  oraz film o dobrej czarownicy imieniem Samanta.

Współczesny młodzian w telewizyjnej reklamie, pogardliwie wykrzykuje: „Ojciec, dość już tej harcerki, teraz mamy GPS!” Chciałoby się powiedzieć: Synku, ta harcerka nie była taka zła…