Od Wieliczki do solniczki

        Taki tytuł nosiła lektura obowiązkowa w klasie  drugiej  albo trzeciej szkoły podstawowej. Hmm… Która to była klasa? W każdym razie jedna z pierwszych, po zdobyciu umiejętności czytania, lektur. Tekstowo-obrazkowa opowieść o węgierskiej księżniczce Kindze vel Kunegundzie, która swój zaręczynowy pierścień wrzucony książęcym gestem do szybu  kopalni na Węgrzech, odnalazła w bryle wielickiej soli. Po czym szczęśliwie poślubiła polskiego króla  Bolesława. To cóż, że Wstydliwego? Hi, hi, hi…

Urocza historia i urocza jest także współczesna Wieliczka. Ponieważ uwielbiam księżniczki i jak Czytelnikom notek z kategorii Podróże wiadomo poruszam się w temacie królewskim tego lata, w pewną jesienną sobotę wizytuję słynną z dziecięcej lektury Wieliczkę. A to tak niedaleko! Wystarczy mi na pobliskim wzgórzu mocniej wspiąć się na palce i już widzę w oddali wielicki las. Teraz dojechać tam można miejskim, niebieskim, autobusem. Dawnymi czasy do Wieliczki jeździło się pociągiem. Słyszę ten „nosowy” głos z dworcowego megafonu: „Uwaga, uwaga, pociąg do stacji Wieliczka Rynek odjeżdża z peronu pierwszego, proszę odsunąć się od torów, życzymy przyjemnej podróży”. 

Dziś, na Rynku Wieliczki jest tak jak na zdjęciach. Czysto, schludnie i przyjemnie i ani śladu pociągów.

  

Ale, ale… Gdzież jest księżniczka Kinga? Szukam wokół jej posągu na próżno. W miejskim parku króluje Wieszcz Mickiewicz Adam, a tuż obok, cały rejon parku zajmuje najnowszy nasz święty czyli Jan Paweł II. A Kinga, choć też Święta, nie wyszła spod ziemi. Stoi tam piękna, dostojna, wykuta w solnej bryle i otoczona wieloma innymi solnymi figurami. To jej podziemne królestwo i tym musi się zadowolić. Na powierzchni dostała tylko niewielką i trochę zapyziałą uliczkę w wielkim Krakowie. Na dodatek nazwa ulicy pozbawiona jest przynależnych jej książęcych oraz świętych tytułów… Po prostu Ulica Kingi.

  

Jakże pięknieją nam takie niewielkie miasteczka! Wieliczka ma szczególne ku temu powody bo wiadomo: kopalniany zabytek, perła unikatowa w skali światowej. Dawniej sztandarowy, obowiązkowy punkt programu edukacji. Któż z nas, wychowanych w południowych rejonach kraju, nie był w Wieliczce? Kto nie lizał solnych ścian na trasie podziemnej wędrówki w trakcie szkolnej wycieczki? Kto nie słuchał legend o dobrym duchu kopalni „Skarbniku”, który strzegł „białego złota”? 

Dawno, dawno temu, poczciwa sól kuchenna, nie była oczerniana jako szkodliwy składnik pożywienia. Powszechnie wiadomo było, że wspólne jedzenie soli sprzyjało poznawaniu charakterów w myśl przysłowia: „Aby poznać człowieka trzeba z nim beczkę soli zjeść”. Nie znano lub jedynie nie propagowano jej fatalnego wpływu na ciśnienie krwi? Wprost przeciwnie, nam góralom, w soli podawano uzupełniające klimatyczne niedobory, dawki jodu. Wszyscy z apetytem zajadali solone śledzie, kapusty i ogórki z beczki, solone słoniny i słone masło z bloku… Dzieciaki, ochoczo zlizywały grube kryształki soli z obwarzanków, a chwilach ochoty na coś szczególnego, pogryzały kostki przyprawy Maggi… Takie niedosolone pokolenie? Ciśnienie nam rosło, rosło aż… Do czerwca roku 1989? Hi, hi, hi…