Z Krynicy wieści meteorologiczne

Październikowy weekend vel zapiątek /staram się usilnie wylansować polski odpowiednik ostatnich dni tygodnia – pomocy!/ zapowiadał się wspaniale. Słońce, błękit nieba, deszcz złotych liści...

 

Pędzę więc do Zdroju, zaczerpnąć z bogactwa natury i opić się do syta tym co krynicka ziemia daje. Pragnienie dotarcia do źródlanej zdrowotnej wody wypycha na jej poszukiwanie niezwłocznie po przybyciu, wczesnym wieczorem. Ach napić się, napić, zapić wrażenie chłodnego przyjęcia przez hotelową służbę i lekką ich przyganę za nikłe spóźnienie słowami: „…bo czekamy z kolacją”.

Pędzę więc krynickim deptakiem i cóż? Odbijam się od zamkniętych na głucho drzwi zdrojowych pijalni. Gmach główny – w remoncie. Pijalnia „zastępcza” – zamknięta od 18. Zdrój Mieczysława – zamknięty od 18. Deptakowe kamienne misy mają zardzewiałe krany, są suche i zaśmiecone. Butelki pełne zdrojowej Kryniczanki zamknięte w szklanej gablocie niczym Królewna Śnieżka. Sklep – zamknięty. Cóż, na ten wieczór musi wystarczyć podróżny zapas wody z bagażnika. Na szczęście jest to Muszynianka. Cóż, że przywieziona z Krakowa? Lepszy rydz niż nic. 

W hotelu, powitalna butelka wody okazuje się najmniejszą z możliwych plastikowych flaszeczek o nieznanym pochodzeniu. Na pewno nie krynickim.

Ranek dnia następnego wita ciepłem i jesiennym słońcem lecz w naszym hotelu wieje! Wieje chłodnym peerelem niczym halny w Zakopanem. To cóż, że lastrykowe niegdyś schody domu wczasowego FWP pokryto marmurem, metalowe klucze z drewnianą gruszką zastąpiły karty magnetyczne gdy do obiadu podają kompot owocowy w szklankach, na deser budyń lub galaretkę, a śniadanie uświetnia rozgotowana na papkę owsianka i kawa parzona z fusami. Prośba o menu wegetariańskie wprawia w popłoch i zdziwienie. Choć górskie potoki i strumienie, wspomagane /nie czarujmy się/ hodowlą obfitują w pstrągi, owce dają mleko oraz owcze sery, a warzyw i owoców jesienią wszędzie dostatek – szczytem pomysłowości kuchni okazuje się rosół z kury /wegetariański?/ i makaron polany jakimś sosem. Smaczny nawet, ale… Toż to danie godne biwaku, nie hotelu. 

Hmmm… Mówiłam już, że tam peerelem wieje? List powitalny na hotelowym stoliku zawiera kilkanaście ostrzeżeń co gość powinien i co go spotka w razie niesubordynacji, a na zakończenie słodkie: „Życzymy miłego pobytu”. Hi, hi, hi… Wieje jak nic!

Postawiona do pionu staram się zdyscyplinować i nazajutrz pilnuję godzin otwarcia zdroju. Szkaradny szklany blok Pijalni Głównej straszy obrotowymi bramkami u wejścia. Jeszcze otwarte, wstęp wolny, ale metal błyska już złowrogo. Wszak to nie jest żadna autostrada i bramki mogą być! A, co! Na razie można darmo podziwiać egzotyczną, młodą roślinność dość ładnie kontrastującą z szałem barw jesieni za przeszkloną ścianą. Kranów z wodą mnóstwo lecz… Czynne tylko cztery, po jednym dla każdego  rodzaju wód. Kuracjusze karnie ustawiają się w kolejkę. Wieje? Każde napełnienie kubka – opłata: złoty siedemdziesiąt. Toaleta, sprytnie ukryta i pozbawiona wskazówek dotarcia doń, często zamknięta na głucho lub dostępna za opłatą. Krynica, zwana Perłą Uzdrowisk, słynna operowym śpiewem i naiwnym Nikiforem obecnie, wieczorową porą prezentuje koncert Hiphopowy, a za dnia serwuje śpiewanki w stylu discopolowym. Wrrr… Przecudnej urody stara architektura ginie w tandetnej nowoczesnej zabudowie. Wrrr… A biedny Kiepura i Nikifor, odlani w metalowych  pomnikach patrzą na to smutno i chyba zgrzytają ze zgrozy. Nawet dobrze, że ukryto ich w zakamarkach zdrojowego parku. Niech nie widzą i słyszą wszystkiego. W Parku Zdrojowym ładnie, kolorowo i spokojnie.

 

Jaka jest dla Krynicy dalsza prognoza? Przyjdzie jakiś sensowny wyż czy zlodowacenie?