Fasolka po bretońsku i po mojemu

Ach, ci mężczyźni! Niedawno, jeden z przemiłych blogerów wspomniał w swoim tekście o „kretyńskiej fasolce”. Aż mi klawiatura podskoczyła z radości bo to przecież temat z działu „smaki peerelu”. Natychmiast zgłosił się kolejny przemiły bloger z propozycją przyrządzenia potrawy i obiecał pokazać  jej /fasolki!/ wizerunek. 

I co? I nic, fasolkę zrobiłam sama. 

 

Chodzi bowiem o fasolkę po bretońsku, niekiedy złośliwie nazywaną fasolką po kretyńsku. A może to nie złośliwość lecz różnice pochodzenia i ta „Kretyńska” wywodzi się z Krety? 

 Podejrzenie o złośliwe traktowanie tej potrawy uzasadnia fakt, że fasolka po bretońsku jako sztandarowe danie dworcowych i mlecznych barów  oraz zakładowych i szkolnych stołówek, nie cieszyła się dobrą sławą. Ze względu na trudną do identyfikacji zawartość składników mięsnych w gotowym produkcie istniało podejrzenie, że są tam wszelkie pozostające w kuchni resztki mięs i wędlin. Pozostawała nadzieja, że resztki te nie pochodziły z talerzy konsumentów. Choć gwarancji nie było. Krążyła opinia, że fasolka oraz bigos w wydaniu stołówkowo-barowym są daniami wysokiego ryzyka. Przesada! Ludzie jedli i przeżyli. Nawet osoby starsze oraz dzieci. Może nawet było to lepsze od dzisiejszych chińskich zupek w proszku?

Wikipedia podaje : Fasolka po bretońsku – danie, które zawiera fasolę gotowaną lub duszoną z sosem pomidorowym wraz z dodatkami. Jest to jedno z najbardziej popularnych dań w kuchni polskiej.

No właśnie. Kuchnia polska, a fasolka z Bretanii… Kto to wytłumaczy? Na Półwyspie Bretońskim nie szukałam, ale drobna fasolka w sosie pomidorowym stanowi dość częsty składnik angielskiego /brytyjskiego/ śniadania. Może jest to jakiś ślad pochodzenia lub pokrewieństwa? Nijak jej jednak do naszej, po polsku bretońskiej!

Ponieważ z niejednego pieca fasolkę już jadłam rozróżniam jej dwa stany skupienia: ciekły oraz stały. O tym trzecim, zamilczę. 

Odmiana ciekła pozwala ziarnom fasoli oraz pozostałym składnikom swobodnie pływać w sosie różnej gęstości i jeść ją trzeba łyżką przegryzając chlebem. Ja preferuję wersję stałą, gdzie fasola spoczywa nieruchomo wśród gęstwiny warzyw oraz mięsnych dodatków różnych, głównie tłustego boczku. Mniaamm…. Jem widelcem, a dodatek chleba uważam za zbędny choć nie wykluczony.

Jest to jedyna potrawa, w której podstawowy składnik – fasola jest prawidłowo rozróżniana przez osoby zamieszkujące region krakowski. Ludność okoliczna ma bowiem zasadniczą trudność z identyfikacją fasoli oraz grochu. Ilekroć w jadłospisie stołówki zaplanuję zupę grochową mogę być pewna, że otrzymam talerz pysznej zupy fasolowej. Grochówka, zupa grochowa, wymaga objaśnienia w słowach: „z tego okrągłego, żółtego…”. Niektórzy posuwają się nawet do stwierdzenia: „groch Jaś”. Zgroza!  O dziwo, w popularnej potrawie wigilijnej „groch z kapustą” znajduje się właściwy groch. Ten „okrągły, żółty”.

Gdzie tkwi tajemnica rozróżnienia tych różnych przecież, gatunków warzyw? Czy inne regiony kraju mają podobne problemy?

Fasolka „po mojemu”, wykonana za leniwego lub żarłocznego kolegę, który nie zdążył foto pstryknąć, występuje tu w wersji prawie wegetariańskiej. Zawiera śladowe ilości brytyjskiego /z Wielkiej Brytanii!/ bekonu /bo nic więcej w lodówce nie było/ oraz sporą dawkę marchewki, pietruszki i selera przyduszonych koncentratem pomidorowym oraz dorodne ziarna Pięknego Jasia. Początkowo smakowało wegetariańsko, nijako, mało bretońsko. Poszło więc leżakować na balkon całą, zimną noc. Chyba przemyślało i dziś smakuje wybornie.

Polecam na jesienne i zimowe chłody bo to danie rozgrzewające. Hola, hola! Samo w sobie jest rozgrzewające i nie wymaga dodatkowych rozgrzewaczy!