Na zakończenie karnawału

        Kto nie dostał lub nie kupił zaproszenia na bal karnawałowy niech zasiądzie  z nami i opowie jakiś dowcip. Może też być kawał  albo wic. Ostatecznie staromodna anegdotka… Kawał z brodą,  albo bez. Kto bywał u cioci na imieninach ten wie. W każdym towarzystwie znalazł się jakiś opowiadacz kawałów nazywany duszą towarzystwa.

        Dowcipy-kawały powstawały w najczarniejszych dla narodu momentach. Za okupacji opowiadano dowcipy o Hitlerze, za Stalina o bezpiece, a w czasach PRL-u  o… trudach życia oraz polityce. Uważa się, że opowiadanie dowcipów to był swego rodzaju „wentyl bezpieczeństwa” czyli sposób zapobiegania innym formom buntu. Tę teorię zdaje się potwierdzać  Mirgal, który opowiada:

Prawdopodobnie nie Wiecie, ale w Komitecie Centralnym PZPR istniała sekcja zajmująca się tworzeniem dowcipów politycznych…
Współpracownikiem i ulubieńcem tej sekcji był wyrzucony ze Szkoły  Kadetów "satyryk" , Jan Pietrzak. 

A oto dwa dowcipy powstałe w tej sekcji:

* Na granicy z Czechosłowacją spotykają się dwa psy: polski i czeski.
Pies czeski - wychuchany, czyściutki z obrożą z jabloneksu. Pies polski –brudny, pokaleczony. Całkowite przeciwieństwo psa czeskiego.
Psy postanowiły, że zamienią się miejscem pobytu. Pies polski zamieszkał w Czechosłowacji, pies czeski w Polsce. Po tygodniu spotykają się na granicy. Sytuacja uległa diametralnej zmianie. Polski pies czyściutki, wyczesany, w obroży z jablonesksu. Piesek czeski brudny, skudlony, poraniony, bez obroży, ale wesoły i zadowolony.
Polski pies zdziwiony zapytał:

- Jak ty wyglądasz? Z czego się tak cieszysz ?

Czeski mu odpowiedział:

- to wszystko nic, ale com się naszczekał, tom się naszczekał.

* Cyrankiewicz -Premier PRL i mąż Niny Andrycz mieli w swej willi łazienkę z dużym basenem, wyłożoną lustrami. W trakcie jednej z kąpieli Nina poprosiła:

- Józiu usiądę ci na głowie.

- Nina, czyś Ty zwariowała?

 Wiecie jak to jest jak kobieta się na coś uprze to i swego dopnie.

Usiadła Mu na głowie. Zaczęła się wiercić i oglądać w lustrach. Kiedy zeszła Cyrankiewicz ją zapytał:

- Nina, czemu chciałaś mi usiąść na głowie ?

- Józiu, chciałam zobaczyć jak byś wyglądał z grzywką!

        Hmmm… Dowcip rodem z PRL, dziś już trochę trąci myszką. Nad walorami jakościowo-wartościowymi można by dyskutować jednak przytaczam je jako „zabytki” wyprodukowane w sekcji dowcipowej KC PZPR.

 Co jeszcze nas śmieszyło w tamtej epoce? Kolejny przykład z trochę innej beczki, ale wciąż przystający do epoki. Mirgal opowiada:

Był taki czas, kiedy to Polacy pochodzenia żydowskiego zmieniali sobie nazwiska. Na dodatek wybierali nazwiska historyczne. Nie, nie, nie królewskie, ale takie z kręgów arystokracji.. Peerelowskie władze musiały wydać zakaz ich używania. No i stało się tak:

* Na Placu Konstytucji spotyka sie dwóch Polaków pochodzenia żydowskiego. Jeden odzywa się do drugiego:

- Cześć Moniek jak ja Cię dawno nie widziałem!

 Ten spojrzał na pytającego z pogardą i odpowiedział:

- Paszoł won! Ja się nazywam Marian Jabłoński !

- A dlaczego tak się nazywasz?

- Bo sobie spolszczyłem nazwisko. Pamiętasz, nazywałem się Apfelbaum. Apfel - jabłko, baum - drzewo więc dlatego Jabłoński !

- Uś, dobry pomysł. A jak ja bym nazywał się po polskiemu ?

- Ty sie nazywasz Libeskind. Libe - miłość, kind - dziecko. Razem Dziecko Miłości. Ty po polskiemu będziesz nazywał się S...y Syn !

Opowiadanie i słuchanie dowcipów było narodową rozrywką Polaków w czasach gdy zbierano się na biesiadnych spotkaniach. Zabawne historyjki trzeba było atrakcyjnie opowiedzieć, ale i właściwie zrozumieć. Z tym był czasem kłopot i wtedy powstawały dowcipy o „zarzynaniu kawałów”. Taki przedsmak opowiastek o blondynkach. 

Ja tam nigdy nie miałam głowy do kawałów co oznacza, że śmieszne historyjki nawet takie bardzo intelektualnie wyrafinowane przyswajałam ze zrozumieniem, wybuchałam stosownym śmiechem i natychmiast zapominałam… Bez szans na powtórzenie i błysk humoru w innym towarzystwie. Cały mój zapas dowcipów to scenka z serii „mrówka i słoń”. Uwaga, opowiadam!

Słoń i mrówka maszerują przez most. Mrówka mówi:

- Ale tupiemy…

Koniec. Więcej dowcipów nie pamiętam. Teraz Wasza kolej!