Pierwsze dni wolności. Gawęda druga

        Od 20 stycznia mieszkańcy Miasta żyli w euforii. W ciągu trzech lub czterech dni ujawnił się V-ce Prezydent Miasta, zebrał  pozostałych przy życiu urzędników i Zarząd Miasta rozpoczął pracę.

      Również w tym samym czasie reaktywowały się i powołały swe władze organizacje społeczne, związki zawodowe i partie polityczne. V-ce Prezydent zaprosił do siebie szefów tych organizacji i zaproponował  by do czasu unormowania się sytuacji militarnej i społeczno – politycznej wszyscy utworzyli Tymczasową Radę Miasta.

Wciąż jeszcze był to okres wojny i w Mieście funkcjonowały dwie Komendy: Polska i Radziecka. Mój ojciec, oficer w stopniu majora, dostał propozycję objęcia funkcji doradcy Prezydenta i Tymczasowej Rady Miejskiej oraz pośredniczenia między nimi i Komendantami garnizonów. Komendanci wojskowych garnizonów poprosili Ojca aby dla podkreślenia rangi ubierał się w mundur. Wszyscy żołnierze: zarówno polscy jak i radzieccy oddawali należne oficerowi honory. Dla nas, dzieciaków było to bardzo śmieszne. Szczególnie bawiło nas gdy zwracano się do niego: Towarzyszu Majorze! Byliśmy rozbawieni, ale bardzo, bardzo dumni. 

Byliśmy jednak dziećmi, którym skradziono dzieciństwo. Czas wojny przyspieszył nasze dorastanie, czasem czuliśmy się jak „dzieci-starcy” doświadczeni bólem gdy dorośli udawali przed nami, że nic się nie dzieje, że wszystko w porządku, a my, dzieci, udawaliśmy, że w to wierzymy śledząc wystraszonym wzrokiem obraz za oknem i wyczekując szczęśliwego powrotu rodziców do domu po dniu pracy. Może przy kopaniu okopów lub przy pogrzebach wojennych trupów?

 Wojna odebrała nam możliwość przeżywania chwili rozpoczęcia edukacji w wieku normalnym, czyli  siedmiu lat. Nie mieliśmy przeżyć  takich jak w tym zapamiętanym z dzieciństwa, wierszyku:

Rączka mała w dużej ręce się schowała.
Lecz ta duża też się bała, wyraz oczu dziwny miała.
Może jej też się pociły? Takie niespokojne były.
Mój kolego drogi miły

Znów matka na straży stoi
choć szczęśliwa wciąż się boi,
o twą przyszłość wciąż się lęka
choć nie rączka już - lecz ręka…

Miasto było już wolne od wojennego koszmaru i czas pomyśleć o naszej edukacji. 

Prezydent i Tymczasowa Rada Miejska szybko ustalili, że rok szkolny rozpocznie się dopiero lub już 1 września, a szkoły będą uruchamiane kolejno w miarę  od dawania  budynków  szkolnych, oraz skompletowaniu kadry nauczycielskiej. Nie było to łatwe zadanie bowiem wszystkie obiekty szkolne były przerobione na szpitale  lub na koszary etapowe dla przemieszczających się jednostek niemieckich. Organizując jakoś funkcjonowanie szkół okazało się, że się jak dużo sztandarów szkolnych, sztandarów harcerskich, wyposażenia gabinetów chemicznych, historycznych, warsztatów zajęć praktycznych uratowali zwykli prości ludzie  by po zakończeniu wojny oddać wyposażenie szkołom.

To niezwykłe, że organizatorami akcji ratowanie szkolnego dobytku byli skromni pracownicy szkół: woźni i sprzątaczki. Ukrywali szkolne skarby w swych domach lub u znajomych do których mieli zaufanie. Wiedzieli, że edukacja młodzieży odrodzi się po wyzwoleniu, przeczuwali, że wszystko wtedy będzie potrzebne i wszystko będzie przypominać Polskę, dodawać sił do tworzenia Nowego Życia. CHWAŁA IM ZA TO !

Ja, swoją edukację rozpocząłem w czasie okupacji. Byłem za mały aby uczestniczyć w tajnych kompletach ale miałem aż ośmioro wspaniałych nauczycieli: Dziadka, Rodziców no i oczywiście Rodzeństwo.

Jak się już zorientowaliście  w dniu wyzwolenia  czyli 20 stycznia 1945 roku miałem już 12 lat i nie zaznałem ani jednego dnia w prawdziwej szkole. Nie mogłem się doczekać dnia pierwszego września, który miał być moim pierwszym Rokiem Szkolnym.

Aby podjąć naukę w prawdziwej  polskiej szkole musiałem czekać jeszcze, aż siedem miesięcy. Już w lutym zostałem zapisany do szkoły, z wykutym nad głównym wejściem hasłem: „VITA SINE LITTERIS MORS EST” -  „Życie bez nauki to śmierć” .

     Była to szkoła prywatna: sześcioklasowa szkoła podstawowa, czteroklasowe gimnazjum, oraz dwuklasowe liceum. Budynek szkoły był wybudowany częściowo przez kościół, a częściowo ze środków pochodzących ze zbiórek publicznych. To była szkoła wyłącznie męska. Pomimo, że sfinansowana w znacznej części przez kościół pracowało w niej tylko dwóch księży: Dyrektor – ksiądz doktór prałat  no i prefekt .

     Jak się z pewnością domyślacie my, przyszli uczniowie,  usiłowaliśmy brać czynny udział w przygotowaniu budynku do Jego funkcji oświatowej. Myślę, że raczej więcej przeszkadzaliśmy jak pomagaliśmy.

       W przygotowaniu – remoncie szkół  największą rolę pełnili żołnierze polscy jak również nasi „okupanci” czyli żołnierze radzieccy. Z polecenia Komendanta Miasta za remont i przygotowanie naszej szkoły odpowiadał mój imiennik, porucznik, który przeszedł cały szlak bojowy od Lenino do Berlina. Był to harcerz w stopniu podharcmistrza. To on zorganizował z nas drużynę harcerską i przez trzy lata był naszym Drużynowym.  

     11 listopada 1945 roku wieczorem na szkolnym boisku zapłonęło ognisko. Przy udziale Rodziców, Nauczycieli, Pracowników naszej Szkoły oraz Władz Miasta jako pierwsi w wolnej Polsce harcerze złożyliśmy uroczyste Przyrzeczenie Harcerskie tej treści:

Przyrzekam uroczyście całym swym życiem dążyć do odbudowy Niepodległej, Demokratycznej i Sprawiedliwej Polski, pracować dla dobra powszechnego, postępować zawsze szlachetnie i być posłusznym prawu harcerskiemu. Tak mi dopomóż Bóg.

Prawo Harcerskie, które przyjęliśmy do stosowania zawierało dziesięć ważnych punktów: 

1.	Harcerz służy Polsce Demokratycznej i spełnia dla niej sumiennie swoje obowiązki.
2.	Harcerz miłuje wolność i sprawiedliwość i broni prawa do nich każdego człowieka.
3.	Harcerz czci pracę, szanuje ludzi pracy i uczy się od nich.
4.	Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
5.	Harcerz mówi prawdę i dotrzymuje słowa.
6.	Harcerz jest karny, opanowany i pogodny.
7.	Harcerz jest odważny.
8.	Harcerz jest uczynny i ofiarny.
9.	Harcerz jest oszczędny i gospodarny.
10.	Harcerz jest szlachetny w myśli, w mowie i uczynkach; nie pali tytoniu i nie pije napojów alkoholowych.