Czy sobota nadal jest sobotą?

        Ufff… Po sobotniej, intensywnej „szychcie” , upychając  w torbie supermarketowe zakupy / bo ulubiony bazarek już pusty… Buuu…/ rozmyślam nad upływem czasu oraz zmianą obyczajów i nastrojów.

       

Bo trochę mi wstyd, że zamiast domowego ciasta będą lody z promocji  á  5,99 za 1 litr. Zamiast pachnącej pasty do podłogi Buwi – pospieszne mazianie mopem płaskim Vieleda. Zamiast kojącego głosu Jerzego Rosołowskiego w radiowym felietonie „ To był tydzień” nieodmiennie napastliwy  skrzek lub popiskiwanie, kolejnych posłów i posłanek. Awantura, katastrofa i choroby  - ulubione tematy TV. Nie, w takich okolicznościach domowa zebra wygląda jakoś niezręcznie i wręcz fałszywie.

        Moja dawna sobota, ulubiony dzień tygodnia. To nic, że do szkoły trzeba było iść. Planowano najmniejszą z możliwych ilość lekcji. A my, szkolne podlotki, na przerwach umawialiśmy popołudniowe wypady do kina lub organizację składkowej prywatki, czasem romantyczne randki.

     Radość z nadchodzących rozrywek psuły czasem domowe sobotnie porządki. Udział dzieci w obrzędach sobotniego sprzątania był obowiązkowy. Trzeba wyfroterować podłogi, zawiesić firankę i wynieść śmieci. Ale spokojnie! Zdążymy ze wszystkim. 

 Z domu można wyjść gdy już zapach pastowanych parkietów konkuruje z aromatem pieczonego w kuchni ciasta. Do piekarnika można zaglądać pokonując kuchenny tor przeszkód: Hyc, Hyc, Hyc! Po rozłożonych na wyszorowanej ryżową szczotką podłodze gazetach. Hyc, Hyc, Hyc! Aby nie zamoczyć podeszwy od nasiąkniętych wodą desek. Wilgotne  podłogowe deski pachną czystością choć daleko im do blasku glazury. 

        Jeszcze glansowanie butów, rozwijanie włosów z wałków i już wolność i swoboda! I rozrywka! Ale, ale, stop! Grzeczne dziewczynki wracają przed w dziewiątą! Nooo, czasem, przy szczególnej okazji, można później nieco. Najlepiej jeśli pod opieką starszego brata lub brata koleżanki, albo jej ojca, albo jakiegoś zaufanego dorosłego opiekuna. Samotne nocne powroty wykluczone. 

        Sobota w pachnącym czystością domu też była miła. A to powstał ręcznie dziergany sweterek, koronkowy kołnierzyk do szkolnego fartuszka lub uporządkowana była kolekcja znaczków, motyli czy czegoś tam. Zajęciom hobbystycznym towarzyszyły radiowe słuchowiska i popularne audycje rozrywkowe. Ulubiony był kabaretowy  „Podwieczorek przy mikrofonie” oraz powieść radiowa „Matysiakowie”. Czasem odwiedziny koleżanek i wspólne słuchanie płyt albo czytanie wierszy… Domowe wieczorki literackie w gronie przyjaciół to był ówczesny szpan. W przypadku braku pomysłu lub towarzystwa do spędzenia sobotniego wieczoru, zawsze sprawdzało się czytanie książek. Niektórzy przedkładali tę rozrywkę ponad wszystkie inne i chętnie przybierali przezwisko „ mola książkowego”. Tacy wyrastali potem na „Okularników” z piosenki Agnieszki Osieckiej.

        Aż tu nagle… Łubudu bum dum trach! Sobota awansowała i stała się weekendem! Taka się zrobiła „amerykanska”. Słowo „nagle” jest tu nadużyciem bowiem proces amerykanizowania był powolny ale chciałam wzmocnić dramaturgię przemian. Początkowo była tylko jedna w miesiącu „wolna sobota”. Potem, za rok lub lat kilka, wolnych sobót było dwie. Za jakiś dopiero czas nastąpiło owe „Łubudubu” i wszystkie soboty uczyniono wolnymi od pracy. Druga niedziela w tygodniu. Tak to sobie trwało, naród uczył się weekendy spędzać miło i co raz częściej wyjazdowo za pomocą Fiata 126p potem Fiata 125 na talony za zasługi, Poloneza lub Trabanta z bratniego NRD. Kolejne jakieś „Łubudubu” sprawiło, że obecnie już prawie wszyscy znów w soboty pracują. W mieście korki, w sklepach tłoczno, a na autostradach wiodących do weekendowych kurortów kolejki Mercedesów, Opli i Hyundajów. 

        Niech mi to ktoś wytłumaczy: Jest wolna sobota czy jej nie ma? 

        Co z tą sobotą?