Peerelowski tydzień - Niebiesko Czarni oraz reszta świata

To był tydzień!  Wieczora audycja radiowa emitowana w soboty to satyryczne podsumowanie wydarzeń w kraju. Polityki tam wiele nie było, więcej humoru i krytyki obyczajów. Taka „słuchanka” przy doprawianiu  rosołu i zagniataniu ciasta na makaron. No bo jutro Niedziela!

Niebiesko-Czarni śpiewali:

W poniedziałek, w poniedziałek ja nie mogę
Bo pomagam mamie
A we wtorek. a we wtorek i w środę
Ty masz w domu pranie
No a w czwartek, no a w czwartek ja mam dyżur
W piątek, w piątek dwa zebrania
Ty w sobotę, ty w sobotę też nie możesz
Bo na lekcje ganiasz

Ale za to niedziela,
Ale za to niedziela,
Niedziela będzie dla nas

Niedziela będzie dla nas! I była. Dla rodziny lub we dwoje dla zakochanych. Rankiem pucowanie na błysk od stóp do głów i zgodny wymarsz do Kościoła. Często książeczkami do modlitwy w ręku. Ciasne buciki? Krawacik uwiera, a sztywny od krochmalu kołnierz drażni młode męskie szyje? Trudno - kościółkowa elegancja przede wszystkim. Grzeczne dziewczynki maszerowały z koleżankami albo rodzicami. Starszy brat już wymykał się spod skrzydeł rodzicielskich i umawiał z kolegami. Po kościele /a może zamiast, kto wie?/ obradowali nad swoimi młodzieńczymi sprawami w kawiarni. Tacy „młodopolscy” i duch cyganerii w nich się budził. Hi, hi, hi…

Niedzielny obiad gromadził przy stole całą rodzinę. Rosół z domowym makaronem to u sporej części społeczeństwa żelazny punkt programu. Wyklepane na płasko kotlety albo zrazy w sosie albo… Coś co tam rodzinne tradycje nakazywały. Po jedzeniu szybkie sprzątanie bo już niebawem przyjdzie ciocia z wujkiem lub znajomi na popołudniową herbatkę oraz ciasto. O! Już idą dzierżąc w ręku kwiaty /goździk albo róża, gerbera/ lub paczuszkę z ciastkami z cukierni! Cmok, cmok i cium, cium – powitania, komplementy, zachwyty i już zasiadają do podwieczorkowego stołu. A dzieciaki? Hajda „na pole” pohasać, poskakać, ponaśmiewać się… Ostrożnie, bo odświętnej sukieneczki nie można pobrudzić za bardzo. Czasem zamiast gości był rodzinny długi spacer lub wylegiwanie na kocyku w pobliskim lasku. 

Zakochana młodzież umawiała się na randki do kina. Przytulone ciasno pary spacerowały alejkami, całowały się w zaułkach budząc zgorszenie osób starszych: „Hmmm…Dzisiejsza młodzież”… Pomrukiwali z dezaprobatą.

Poniedziałek? Wrrr… Bleee… Znowu szkoła, dzwonki, zadania i klasówki, granatowy mundurek i pantofle w worku, odgrzewany obiad… Szarość życia przytłaczała nawet młodziutkie organizmy. Poniedziałek często nazywano „szewskim” bo niedzielne zakrapiane podwieczorki i wieczorki albo i noce miały swoje skutki nazajutrz. Pięknie i radośnie pokazał to film „Nie lubię poniedziałku”. Zwykłe, niedzielne rozleniwienie też odbierało motywację do pracy i nauki. Na pocieszenie, wieczorem czekała duchowa uczta w Teatrze Telewizji.

Wtorek, środa, czwartek, jak w piosence Niebiesko-Czarnych, już na pełnych obrotach. Z wigorem i odpowiednią wydajnością. To w te dni wyrabiano kolejne setki normy? Wielkie pranie w środku tygodnia? Nooo… Nie wiem czy był na to czas. Czwartek zarezerwowany bowiem na kryminał! Telewizyjne spektakle Kobry serwowały nie lada emocje, na które oczekiwano już od rana. Były tam morderstwa, oszustwa i bardzo ciemne sprawy, ale jak podane! Nawet dzieciom nie zabraniano tego oglądać. Lekkie traktowanie kryminalnych zagadek sygnalizowała tytułowa Kobra mrużąc znacząco swoje wielkie oko. Mistrzowska gra aktorów czyniła z tych spektakli prawdziwe arcydzieła.

Jakie były peerelowskie piątki? Według Niebiesko-Czarnych ideologiczne z powodu zebrań może partyjnych lub młodzieżowego ZMS? Oprócz bezmięsnego menu ja nie pamiętam żadnych charakterystycznych dla tego dnia wydarzeń. Mięsa nie jedliśmy, ale sklepy mięsem handlowały. Dniem bezmięsnym w handlu były poniedziałki. Widomy znak rozdziału państwa od kościoła. Co prawda ten symbol rozdziału z czasem objął wszystkie dni tygodnia za sprawą pogłębiających się trudności w obrocie mięsem. Potem wymyślono skomplikowany system reglamentacji i wszystkie dni, nawet te świąteczne, były bardzo słabo mięsne.

Ostatni dzień tygodnia, sobota, zgodnie z zapisem w piosence sympatycznych Niebiesko-Czarnych była dniem nauki i pracy. Obowiązywał wprawdzie skrócony czas pracy do 6 godzin, ale za to dzień ten obfitował w zajęcia domowe i inne atrakcje co opisałam w  poprzedniej notce.

No i co z tego wynika? Peerelowski tydzień miał swój rytm, punkty charakterystyczne, atrakcje. Narzekano wprawdzie, że życie upływa w rytmie „praca-dom-praca-dom”, że brak czasu, że brak rozrywek i perspektyw. Nikt nie przewidywał, że rozwój i cywilizacyjny awans podyktuje niewiarygodne tempo i zmieni nasz rytm na „praca-praca-praca-rzadko dom-jeszcze rzadziej rodzina”.