Opowieść o telewizorach

        W latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku /och, jak to brzmi!/ nowoczesność i technika wkroczyła do naszego domu. Pamiętam dokładnie dzień gdy mój ojciec przyniósł elektryczną froterkę wyposażoną w dwie wirujące, okrągłe szczotki. Co to była za radość i ulga dla nas, zmuszanych do glansowania parkietów szczotką ręczną w pozycji „na czworakach”.  Koniec z wyzyskiem młodego pokolenia! Teraz tylko „pstryk” i maszyna rusza, a znienawidzona czynność staje się przyjemnością i przywilejem!

        Zupełnie nie pamiętam chwili gdy do domu przyniesiono pierwszy telewizor. Froterka, której wejście zapamiętałam tak dokładnie, zajęła skromne miejsce w kącie przedpokoju. Późniejszy nabytek, Pan Telewizor, puszył się w dużym pokoju pełniącym rolę sypialni, salonu i pokoju dziennego. Trzy w jednym! Telewizor nazywał się Neptun i był produkcji polskiej. Jako jeden z nielicznych na osiedlu skupiał wokół siebie towarzyskie życie sąsiedzkie. Zwłaszcza najmłodsze dzieci zasiadały przed nim gromadnie aby oglądać bajki Disneya oraz przygody Myszki Miki i Kaczora Donalda.  Cudne bajki, całkiem już zapomniane… Śliczne Księżniczki więzione w wieżach, zły Czarownik i jego wredni pomocnicy, którzy często kończyli karierę uwięzieni w trzęsącej się ze złości galarecie. W tych bajkach dobro zawsze zwyciężało. 

Program telewizyjny w początkowych latach istnienia był ubogi, lecz można go było oglądać bez szkody na psychice. Wręcz przeciwnie, oglądanie telewizji wznosiło na wyżyny kultury. Taka była wizja oraz misja. Brakowało zapewne wieści z szerokiego świata, ale był rodzimy Teatr Telewizji i Kabaret Starszych Panów, Tele Echo i teleturniej Wielka Gra,  serialowy „Koń który mówi” i przygody czarownicy Samanty. A dla dzieci Miś z Okienka i codzienna Dobranocka! 

        Nadeszły „tłuściejsze” czasy i produkcja telewizorów ruszyła pełną parą, społeczeństwo żyło co raz dostatniej więc, telewizorów w domach przybywało. Wieczorami okna mieszkań mrugały niebieską poświatą i rozpoczął się czas dobrowolnego izolowania ludzi od ludzi  wpatrzonych w ekrany swoich telewizorów. To wtedy zespół Lombard  zaśpiewał piosenkę o „szklanej pogodzie, oknach niebieskich od telewizorów i szklance naciągającej bez humoru”. Bo telewizję oglądano popijając herbatę w szklance, osłodzoną cukrem na kartki. Teraz zauważam, że ta piosenka była ostrzeżeniem przed postępującym procesem zamykania się w kręgu ekranów. Jeszcze wtedy nie przypuszczano, że tych ekranów i monitorów będzie przybywać. Jak bardzo przybywać!

        Telewizor był szanowany i traktowany nieomal jak członek rodziny, więc zajmował poczesne miejsce w mieszkaniu. Pieczołowicie odkurzany i dekorowany szydełkowymi serwetkami oraz pamiątkowymi figurkami lub co najmniej wazonikiem z kwiatkiem. Często otoczony domową zielenią z paprotką w roli głównej. Podobno paproć niwelowała szkodliwe promieniowanie emitowane przez odbiornik TV. Panowało przekonanie, że niemowlęta nie powinny przebywać w pobliżu odbiorników TV, a małe dzieci tylko w bardzo ograniczonym czasie. Tacy byliśmy wrażliwi na elektronikę…

        Pierwotne telewizory miewały awarie. Często reagowały pozytywnie na walenie pięścią lub młotkiem czasem jednak wymagały wymiany lamp. Punkty naprawy telewizorów rozkwitały. Domokrążcy „złote rączki” byli w cenie.

        Kiedyś jednak nadszedł kres żywota pierwszego telewizora. W sklepach był dostępny spory wybór bardziej nowoczesnych odbiorników. Po konsultacji z domorosłym znawcą elektroniki wybór padł na krajowej produkcji Antares. Cóż, portfel początkującego pracownika był chudziutki, ale działał system sprzedaży ratalnej i oto Anteres stał się moją własnością jako jeden z pierwszych samodzielnych zakupów. Ha! Kupić łatwo, ale jak dostarczyć ów szczególny zakup do mieszkania? Nie, nie, sprzedawca nie zapewniał transportu. Desperacko wzywam taksówkę. Zaraz, zaraz, nie „wzywam” lecz drepczę na pobliski postój TAXI. Odczekuję w kolejce po to aby usłyszeć okrutne słowa taksówkarza: ”Telewizora nie przewiozę bo grozi to wybuchem”… Hmmm… Ponoć zdarzało się to ówczesnym telewizorom. Na ratunek przybywa odważny, znajomy posiadacz własnego samochodu, któremu wybuchy nie straszne. Uff… Antares bezpiecznie zainstalowany, zmieścił się na przeznaczonej mu półce w meblościance. 

        Stał tam i pełnił swą rolę do czasu nastania ery telewizji kolorowej. Już wcześniej, wyrazem tęsknoty za barwnym obrazem było zawieszanie na ekranach  plastikowych nakładek z kolorowym motywem. Dla szpanu i ozdoby? Hi, hi, hi…

        Telewizory kolorowe, gdy już nastały, od razu okazały towarem deficytowym bo prawie wszyscy byliśmy dotknięci „nawisem inflacyjnym” i spragnieni towaru do kupienia. Niestety, kolorowe odbiorniki można było kupić na talony rozdawane w formie nagród za jakieś tam zasługi w służbie narodu, wystać w kilkudniowej kolejce lub kupić „spod lady” wykorzystując odpowiednie znajomości. Można było zaopatrzyć się w skłonny do wybuchów telewizor radziecki sprowadzany w ramach nielegalnego handlu prywatnego. Mnie nie przytrafiła się żadna z powyższych okoliczności więc przy najbliższej okazji nabyłam drogą kupna, od kogoś znajomego, telewizor używany. Bardzo ważna transakcja o wartości około stu tysięcy złotych, w moim mniemaniu porównywalna z zakupem samochodu. Do tego stopnia, że poważnie rozważałam konieczność spisania umowy kupna-sprzedaży. Taki był ze mnie specjalista od kupowania. Nie pamiętam nazwy odbiornika, ani kraju jego pochodzenia. Pamiętam, że był wielki i ciężki jak mały czołg, wymagał zakupu solidnego stolika bo w meblościance już się nie mieścił, przywieziono go dostawczym Żukiem, a do mieszkania wniosło go dwóch mężczyzn. Pamiętam też dreszcz podniecenia i niezwykłe wrażenie podczas pierwszego oglądania barwnego obrazu na tym wielkim ekranie. Bezcenne!

Wiele lat minęło. Teraz mam telewizorek leciutki jak piórko, zgrabny i cienki jak książeczka. Mieści się w meblościance! Musi, z powodu braku wolnej ściany do jego zawieszenia. A właściwie to z braku salonu do wypoczynku i oglądania telewizji. Niestety, wygląd czyli opakowanie nie dorównuje zawartości, czyli treści tego co ten nowoczesny ekranik emituje. Wystarczy spojrzeć na załączony obrazek. A co nam przyniesie zapowiadana szeroko Telewizja Narodowa?