Ogólnokrajowy Dzień Pisania Piórem

       

       Tak, tak! Nadal widnieje w kalendarzu „świąt różnych, a nawet dziwnych” /http://www.kalbi.pl/  pod datą 12 lutego. W kalendarzu widnieje, ale czy w rzeczywistości ktoś to wydarzenie jeszcze jakoś celebruje? Hmmm… Zważywszy na to, że obchody pierwszego Ogólnopolskiego Dnia Pisania Piórem w 2011 roku patronatem swym objęły Panie: ówczesna Prezydentowa  Anna Komorowska oraz ówczesna i obecna Prezydent W-wy Hanna Gronkiewicz - Waltz, sądzę, że mało będzie odważnych do podjęcia działań w tym temacie. Obie patronki z 2011 roku pozostają dziś na pozycji „wyklętych” albo co najmniej „niepopularnych”. 

A co w tym zawiniło poczciwe i zasłużone dla ludzkości pióro? W dodatku Wieczne i to nie tylko z nazwy?  Ten zacny przyrząd wynalazł i w dniu 12 lutego 1884 roku opatentował pan Lewis Edson Waterman w Nowym Jorku. Amerykańskie pochodzenie wynalazku zwiększa nieco jego szansę na utrzymanie swojego miejsca w kalendarzu wyjątkowych dni. Czyż nie?

Jako przedstawiciel odchodzącego pokolenia „piśmiennych ręcznie” choć obdarzona dość pospolitym charakterem pisma zachęcam do uhonorowania Jubilata /133 latek liczy sobie ten piśmienniczy Dziadek/ wspomnieniami z szkolnych lat.

Edukacja wczesnoszkolna wykształciła w nas szacunek dla Wiecznego Pióra. Posługiwanie się nim powierzano dzieciom, które opanowały już sztukę pisania  wpierw za pomocą ołówka,  potem pióra zwykłego z wymienną stalówką maczaną w atramencie. Pióro wieczne napełniane atramentem z kałamarza to był kolejny etap edukacji pojmowany przez uczniów jako wyróżnienie, nagrodę za postępy w nauce. Dzieci uczono porządnego, czytelnego stawiania liter nazywając to szumnie nauką kaligrafii. Za brak efektów w „ładnym” pisaniu pomimo zwiększonej ilości ćwiczeń nie karcono zbyt dotkliwie uznając, że często przyczyną może być brak talentu bardziej niż chęci nauki. Noooo chyba, że trafiło na ewidentnego lenia, niechluja lub, o zgrozo, osobnika z wypaczoną duszą! Nie bez przyczyny od zawsze uznaje się, że charakter pisma jest obrazem charakteru i ujawnia cechy osobowości. Niestety, w takich przypadkach nawet klaps linijką po łapkach lub surowy nakaz: „Napisz mi sto razy to słowo!” - nie pomagał. Nie wiem jak tam u chłopaków, ale grzeczne dziewczynki bardzo sobie ceniły ładne pismo i starały się dorównać najlepszym. Mnie się zdarzało podpatrywać u koleżanek krój niektórych literek i stosować go w swoim piśmie. Czy było to jednoznaczne kopiowaniem jakichś cech charakteru? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Estetyka była ponad wszystko. Mniejsza o charakter:)

Z estetyką zeszytów szkolnych bywało trudno. Największą zmorę stanowiły kleksy z atramentu. Te zdarzały się najczęściej przy pisaniu piórem zwykłym. Niewprawne w pisaniu dziecięce paluszki nie raz zbyt mocno naciskały na papier i trach… Stalówka traciła swój rozdwojony czubek, a na papier spływał kleks! Wrrr… Atrament plamił też palce, pryskał na fartuszki sięgając czasem aż do białych kołnierzyków i końcówek warkoczy. Zaplamiony kleksami tekst należało przepisać. Dzieci próbowały uniknąć tej pracy czyszcząc plamy gumką o zwilżonej językiem powierzchni lub wydrapując plamę żyletką. Pozytywny efekt tych zabiegów był rzadkością. Najczęściej w kartce powstawała dziura i trzeba było zaczynać pisanie od początku, skupiając uwagę na prawidłowym prowadzeniu pióra po papierze. Niekiedy przyczyną kleksów i rozmazywania się pisma była zła jakość zeszytowego papieru. Wtedy największe nawet skupienie nie pomagało i kartkę plamiły łzy bezsilności. Ech, trudne było życie młodocianego ucznia… Dlatego z entuzjazmem witano możliwość posługiwania się piórem wiecznym, mniej kłopotliwym w użyciu. Teraz głównym zadaniem młodego pisarza było zadbanie o napełnianie atramentem zbiorniczka umieszczonego w środkowej części obsadki. To był wieczorny rytuał jako element przygotowania przyborów i pakowania tornistra na zajęcia w dniu następnym. Już nie trzeba było wędrować z kałamarzem w dłoni. Wystarczył mały zbiorniczek w wiecznym piórze. Czy to nie była nobilitacja na wyższy stopień wtajemniczenia? Była!

Potem wynaleziono długopisy. Nie pamiętam, aby wzbudzały tyle emocji co wieczne pióra. Może w pierwszych dniach użytkowania do momentu wyczerpania pierwszego wkładu tuszem. Długopisy nie były „wieczne” i zapasowe wkłady tuszu trzeba było kupić w kiosku Ruchu. Tak po prostu wymienić wnętrze. Zwyczajna czynność bez aury rytuału czy nawet uczniowskiego obrzędu. Z czasem nastąpiło takie rozpasanie, że „wypisane” długopisy zwyczajnie wyrzucano. Na śmietnik.

Och, ale się rozmarzyłam… Wystukując te wspomnienia na klawiaturze czule wspominam atramenty, kleksy i stalówki. Atrybuty sztuki pisania, które odchodzą podobnie jak potrzeba umiejętności ładnego pisania. Klawiatura jednakowa dla wszystkich i jak z takiego pisania odczytywać cechy charakteru oraz głębię duszy? No jak?

Może to i lepiej, że nie można? Hi, hi, hi…