Baletnica

        Moje szczęśliwe dzieciństwo upłynęło w cieniu i przy pomocy wielkiej fabryki dawniej znanej z unikalnej technologii produkcji, a teraz znanej z tego, że pracował tu Jan Paweł II w przed kapłańskim okresie swego życia.

        Wyrosłam i wychowałam się wśród klasy robotniczej nie zdając sobie sprawy z istnienia jakichś „warstw społecznych”. W życiorysach i kwestionariuszach wypełniano wprawdzie rubrykę: pochodzenie społeczne, ale dla nas, dzieciaków z osiedla, nie miało to najmniejszego znaczenia.

        Fabryka była żywicielką większości osiedlowych rodzin. Wydaje mi się, że pamiętam ryk syreny ogłaszającej koniec dnia pracy. A może to już tylko wyobraźnia? Pamiętam za to na pewno szary pył pokrywający gęsto całą okolicę. Śnieg był biały tylko parę godzin, a pomiędzy okiennymi szybami szybko gromadziła się warstwa tego fabrycznego opadu. Dymiło i truło nie gorzej niż na Śląsku. Ale fabryka dbała o pracowników zapewniając ówczesny, robotniczy standard życia. Był żłobek i przedszkole, zakładowa stołówka oraz Dom Wczasowy w górach, przychodnia zdrowia, fabryczna szkoła zawodowa oraz wielki Dom Kultury. 

         Wielki Dom Kultury przygarniał na swoje zajęcia wszystkich okolicznych mieszkańców, niekoniecznie pracowników fabryki. Dlatego, za drobną opłatą pobieraną od „nie pracowników”, miałam okazję zostać aktorką i baletnicą.

        W Sali kinowej Domu Kultury „Chemik” była prawdziwą scena. Na tej scenie królowała Pani Halinka prowadząca zajęcia z baletu przy akompaniamencie fortepianu. A jakże! Wszystkie osiedlowe dziewczynki chodziły więc do pani Halinki. Taki był nasz szpan i ogólny trend. Pani Halinka, prawdziwa baletnica, osiągnąwszy pozasceniczny wiek uczyła nas  baletowych figur i pozycji. Córki fabrycznego proletariatu, ubrane w uszyte domowym sposobem z błyszczącej podszewki czarne tuniczki, ćwiczyły wdzięk i lekkość baletnic. Pani Halinka była naszym idolem elegancji i fascynowała nas teatralnymi opowieściami. Zgromadzone wokół fortepianu, z otwartymi buziami słuchałyśmy scenicznych opowieści ilustrowanych fragmentami baletowej muzyki „na żywo”, z fortepianu. To miało na nas magiczny wpływ. Dzięki temu nawet takie, kluskowate, muzyczne beztalencie nabierało poczucia rytmu i lekkości poruszania. 

        Raz do roku Pani Halinka wystawiała sztukę teatralną z naszym udziałem. Była to inscenizacja jakiejś dziecięcej bajki. Prawdziwe przedstawienie z wygłaszaniem tekstów, kostiumami szytymi z aptecznej gazy usztywnianej cukrem oraz charakteryzacją  teatralnymi szminkami jakich jeszcze w sklepach nie było. To było przeżycie! Pani Halinka robiła z nas gwiazdy i za to ją kochałyśmy. 

Dziecięca fascynacja minęła, nie zostałam baletnicą, ale krok Mazura 

/… jeszcze jeden mazur dzisiaj…/ pamiętam do dziś.