Fajnie jest to wszystko ogarnąć

        Mamy tu epokowe zestawienie dwóch najbardziej popularnych w środowiskach młodzieżowych słów. Ooooo… Aż się sama teraz zadziwiłam ogromem tego porównania. Dwie epoki, młodzież dwóch, a nawet więcej pokoleń… Bardzo poważnie to brzmi, ale niech tam, wyjaśniam.

        Pamiętam z dzieciństwa zawrotną popularność słowa „fajnie”. Słówko to określało wszystko co miłe, dobre, przyjemne, a nade wszystko „trendy” i na „czasie”. Było kwintesencją młodzieżowego luzu oraz symbolem nowoczesnego stylu bycia. Szczyt popularności  „fajności” przypadła w okresie fascynacji dżinsami, gitarami i fryzurami a’la Beatles. Zbieg tych wszystkich rewolucyjnych okoliczności potęgował irytację naszych rodziców. Nie wytrzymywali tej fali zmian. Sarkali i oburzali się pytając: 

- co to takiego to słowo „fajnie”? Co to znaczy i dlaczego prawie każde zdanie go zawiera? Hę? Nieznośna, młodzieżowa maniera… Mawiali wzruszając pogardliwie ramionami.

        Jakim sposobem przedarło się to pochodzące z wrogiego rejonu   /niemieckie „fein”/ słówko przez żelazną kurtynę do socjalistycznej Polski? No, może poprzez wymianę przygraniczną z bratnią NRD oraz przy dużej pomocy ludności śląskiej. A może /angielskie „fine”/ z kontrabandą zrzucone wraz z amerykańską stonką ziemniaczaną? Szkodliwe owady zwalczono za pomocą DDT, Niemców i Ślązaków pokochaliśmy jak braci, a fajność zakorzeniła się w PRL na dobre i z czasem przestała dziwić nawet najbardziej konserwatywnych rodziców i nauczycieli. Mało tego, słowo to stało się pewnego rodzaju pomostem łączącym pokolenia. Nauczyciel używający przymiotnika „fajny” stawał się fajnym i akceptowanym przez młodzież. Słowo stało się ponadczasowe podobnie jak wiecznie modne są dżinsy.

        Historia lubi się powtarzać. Nie wymyślono nic nowego w miejsce dżinsów, ale narodziło się nowe, uniwersalne słowo: ogarniać! Znaczy  bardzo wiele: nadążać, rozumieć, uporządkować, posprzątać, ubrać się i uczesać, zrobić makijaż, zrozumieć i ogólnie dążyć z postępem. No, chyba to jeszcze nie wszystkie z zastosowań tego słowa. Teraz ja sarkam i pogardliwie wzruszam ramionami. Złoszczę się nawet, ale… Czasem używam w celu ułatwienia kontaktu z młodzieżą. Cóż, odwieczny konflikt pokoleń, chyba nieunikniony.

        Zauważyłam też inną, nową manierę w sposobie wypowiadania się. Zdania twierdzące kończy się tonem pytającym zawieszając głos na znak pytajnika i jakby nie kończąc definitywnie wypowiedzi. Na przykład taki dialog:

- Dlaczego zjadłaś tego banana?

- Bo chciałam włączyć się do akcji „stop dla rasizmu” …? 

        Wygląda, a raczej brzmi to jak brak stanowczości, obawa przed wypowiadaniem swojego zdania, oczekiwanie na poparcie.  A może po prostu jakaś przejściowa młodzieżowa moda. Podobnie jak siadanie na oparciu ławki zamiast na jej siedzisku. Phiii..!  

    

        Pełną wdzięku przywarą kobiet dawnymi czasy bywało strojenie fochów lub po prostu ich posiadanie. Mówiono: „ona ma dziś fochy”. Zawsze w liczbie mnogiej jakby dla podkreślenia ważności tego faktu.  Współczesne dziewczęta „strzelają focha” lub bywają „sfochowane”, a przypadłość ta dotyka także mężczyzn co oznajmiają chętnie napisami na koszulkach: „nie mam focha”. Wszystko w liczbie pojedynczej, formie gwałtownej /strzał, wybuch, potem spokój/ a więc chyba nie warto zwracać na to uwagi.

        Znacznie gorzej gdy artystka-gwiazdka oznajmia publicznie tremę i obawę o „wykon”… Co to jest ten wykon, u licha? Ślady inteligencji podpowiadają mi, że to o zwykłe wykonanie chodzi. Występ, prezentacja wiekopomnego zapewne utworu to jest wykon. O! Człowiek uczy się przez całe życie i nie nadąża, nie ogarnia!

         A teraz podaję trochę zieloności, aby ogarnąć wiosenne fajności i bez focha ocenić wykon. Hi, hi, hi…