Pachnący skarb znaleziony w Kiosku Ruchu

Ja to mam szczęście. Kupuję tramwajowy bilet i znajduję skarb. W kiosku okienko maleńkie tak, że mieści się tam tylko dłoń, sprzedawcy nie widać. To jakiś „kioskomat”! Tym śmielej rozpoczynam dialog:

- Widzę tu wystawione Perfumy „Być może…”. Prawdziwe czy chińskie? Nie wiedziałam, że jeszcze się je produkuje.

- Nie, nie, prawdziwe, firma Miraculum

- TO, nasze, krakowskie Miraculum? 

A jakże, napis na opakowaniu potwierdza i zachwala produkt w językach krajów dawnego bloku wschodniego. No tak, przecież to stary peerelowski szlak handlowy owych perfum! Polskie perfumy, polscy zaradni obywatele wozili na sprzedaż do ZSRR. Drogą powrotną transportowali w przepastnych czemadanach pachnące kwieciem radzieckie wody toaletowe wyśmienite do mycia ekranów telewizorów. Też radzieckich. 

 Drugi kierunek turystycznego handlu perfumami „Być może” prowadził na południe do Bułgarii oraz na Węgry. Do urlopowego raju socjalistycznych elit ludu pracy. Tam wymieniano je na bułgarski olejek różany lub węgierski dżins. Dziś Bratanki nie potrzebują już naszych perfum. Mają lepsze, oryginalne, markowe… Jak widać stara miłość czasem rdzewieje. 

Tego wszystkiego oczywiście nie wie właścicielka „kioskomatu”. Głos ma młodziutki, wręcz dziewczęcy… Idę za ciosem i pytam dalej:

- Ma Pani inne skarby z epoki PRL? Męską Przemysławkę albo chociaż Brutala? Wodę Brzozową… Jakieś wody kwiatowe albo „Zielony Wiatr” lub „Reve”?

Kioskomat milczy. Może to i lepiej, że nie zna wysokoprocentowej Wody Brzozowej stosowanej także wewnętrznie przed godziną 13 :))))

- A może mydełko o zapachu Zielone Jabłuszko albo FA? 

Kioskomat nie podejmuje tematu. Dobrze, że nie widać pełnego dezaprobaty i zdziwienia wzroku młodej kioskarki.  Pokornie płacę 6,50 zł za ten socjalistyczny odpowiednik „Chanel nr 5” i oddalam się snując wspomnienia i przywołując dawne zapachy. Zaraz, zaraz… Pamiętam też pewną silną woń ciągnącą się za co bardziej eleganckimi kobietami. Tak pachniał kościół po niedzielnej mszy. Wiem, wiem! To Currara,  peerelowska wersja „Poison” Christiana Dior! A tak, młoda damo z kioskomatu. Państwo Ludowe zezwalało na namiastki wielkiego świata, a co! Dumna z zapachowej pamięci wkraczam do pobliskiego Kefirka i co tam widzę? 

 Four You! Nazwa bije mnie po oczach i chociaż to chusteczki do nosa, których nie potrzebuję, zamiast mydła, którego i tak nie używam, ale kupuję! Dla nazwy. Z nadzieją zerkam na półeczkę z mydłami w poszukiwaniu nazwy  Fa lub Zielone Jabłuszko. Jak to, nie ma? Przecież dziś jest mój dzień wspomnieniowych zakupów. Ostatecznie zadawalam się kostką Biały Jeleń. Też prastara marka występująca w PRL. Często bardzo pożądana ze względu na właściwości piorące. Obojętnie mijam rzędy starannie ułożonych dezodorantów. Phi… Fascynacje tym kosmetykiem przeżywaliśmy z początkiem lat siedemdziesiątych. Wtedy kwiatowy lub fantazyjnym zapach rozpylonego „dezodoro w sprey’u” zastępował markowe perfumy. 

Zasobniejsze elegantki robiły zakupy w PEWEX-ie lub Baltonie i fascynowały się zapachem Masumi. To był naprawdę bardzo przyjemny zapach. Wzmocniony tym, że  jako produkt dewizowy miał w sobie coś z wymarzonego, nieosiągalnego świata. Dolary lub bony dewizowe działały na wyobraźnię.

Ale nim zasmakowaliśmy w światowych markach perfum na rynek trafiła polska, elegancka i ekskluzywna seria kosmetyków Pani Walewska. Woda toaletowa oraz krem w ciemnofioletowych flakonach i słoiczkach o charakterystycznym kształcie. Jeszcze istnieje, staje skromnie gdzieś na najniższych półkach. W walce z konkurencją nie ma jednak wielkich szans.  Światowe marki atakują mocno. Można się nawąchać i napachnić samymi testerami. Napatrzeć na eleganckie flakoniki, słoiczki i tubki. Kupić nie kupić, a powąchać można. No i nie ma o czym marzyć… Doszło do tego, że podczas rutynowego sprzątania łazienki zdarzyło mi się strącić z półki flakonik oryginalnego Chanel nr 5. Trrrach… Ideał sięgnął ceramicznych płytek, a cenna zawartość ściekła do kanału. Dawniejsza relikwia – dziś potraktowana ścierą. Daje do myślenia, prawda? 

Być może pójdę leżeć i pachnieć „Być może” i pomyślę.