Kuszący szelest papierków

        Mrok kinowej sali rozświetla blask ekranu, a pełną napięcia ciszę spowodowaną rozwojem filmowej akcji przerywa… Szelest folii z odwijanego właśnie cukierka. Jeden szelest obok, drugi z przodu od tej pani, która zasłania ekran swoim kapeluszem… Psst… Cicho… Syczy złowrogo sąsiad z tyłu. Na nic – szelest rozlega się w każdym kącie sali. Bo podczas projekcji trzeba jeść cukierki! Oby tylko tych kolorowych papierków nie rozrzucać po podłodze i nie wciskać w zakamarki fotela. Jedno z ważniejszych przykazań dziecięcego savoir-vivre dawnych czasów: „Nie rzucać papierków po cukierkach na podłogę, ulicę, trawnik, piaskownicę itp…”

        Łypię okiem na współczesny młodzieżowy „kawałek podłogi” oraz resztę ich terytorium – nie znajduję ani śladu papierków. W koszu na śmieci także ich brak! Tu przeważają butelki pet, folie z batoników, kartony po sokach. Takie grzeczne dzieci? Nieeeee, współczesne dzieci to nie anioły, ale cukierki stały się de mode.

        Taaak? Ależ proszę, dla przekory i wspomnienia – częstujcie się!

               Na początku były landrynki. Kolorowe owalne „prawie kulki” albo tłoczone w formie zwierzątek: koguciki, kurki i zajączki. Czasem w kształcie półksiężyców, nawet z falbankami. Zawsze pokryte cukrowym pyłem, skrywającym landrynkowe barwy. Najbardziej pożądane były te mleczno-białe, nazywane migdałowymi, które wyjadano w pierwszej kolejności. Landrynki świetnie prezentowały się na sklepowych ladach w dużych szklanych słojach. „Kolorowa słodycz stoi w szkle…” Hi, hi, hi…  Taka ekspozycja rozpalała wyobraźnię od dzieciństwa. W tym przypadku słodycz odmierzano wagą uchylną, a panie sklepowe chętnie pakowały porcje w papierowe tutki. Niektórzy ułatwiali sobie konsumpcję landrynek rozpuszczając je w wodzie. Ciekła forma słodyczy była także wielce pożądana. Nic co słodkie nie było nam obce!

        Dzieci uwielbiały lizaki… Początkowo w formie podłużnych walców z cukierkowej masy. W czas peerowskiego dostatku dzieci otrzymały lizaki-kwiatki. Czy to, aby nie zbiegało się w czasie z zaistnieniem „dzieci kwiatów”? Coś mi się zdaje, że raczej tak… No więc przyjmijmy, że komuny hippisów wyśpiewywały protest-songi, a peerelowskie dzieciaki lizały słodkie kwiatki na patyku. Ta nowoczesna forma lizaków przywędrowała do PRL chyba z bratniej Czechosłowacji. 

        Bardzo popularnym cukierkiem były Irysy zwane mordoklejkami. Smaczne niezwykle lecz kłopotliwe w konsumpcji bo sklejały zęby! Nawet bardzo! Podobnie kleistą konsystencję miewały też pierwotne Krówki. Chyba postęp technologiczny w przemyśle cukierniczym sprawił, że oba rodzaje cukierków stały się kruche i bardziej przyjazne dla ich zjadaczy. Irysy w formie pierwotnej = kleistej nazywano Kanoldami vel Canoldami? Wydaje się, że to pochodna jakiejś amerykańskiej „cukierkowej zarazy” podrzucanej nam w ramach kontrabandy na wzór stonki ziemniaczanej.

        Canoldy zostały Irysami i są dostępne do dziś. Co prawda smakiem nie dorównują pionierskim przodkom, ale cóż… Świat się zmienia i smaki także. 

        Postęp technologiczny nie zaszkodził jakości Krówek. Potwierdzam to jako stały miłośnik tych cukierków. Krówki są nadal pyszne, rzadko występują w postaci półpłynnej i ciągliwej. Kruche i piekielnie słodkie są już krajową marką jedną z tych reklamujących to co w Polsce najlepsze. Polska Krówko trwaj…

        Ale, ale… W tym przeglądzie cukierkowych przebojów nie może zabraknąć dropsów! Karmelkowe krążki zamknięte w rulonikach to właśnie dropsy. Bardzo poręczne, łatwo mieściły się w dziecięcej kieszeni, a ich forma i opakowanie pozwalały na łatwe dozowanie przyjemności słodkiego ssania. Niestety, polskich dropsów w sklepie nie znalazłam. W tej kategorii królują różnego rodzaju Mentosy i żelkowate Harriba. Swojskich miętowych i owocowych dropsów brak.

        Słodki dziecięcy raj trwał aż do załamania rynku produktów wszelakich. Reglamentacja objęła wyroby cukiernicze i czekolado- podobne. Wtedy wymyślono slogan: „Chcesz cukerka? Idź do Gierka. Gierek ma to ci da”. Hmmm… Nie dawał nic ponad to co przewidywał system kartkowy przeznaczony tylko dla dzieci do lat… Już nie pamiętam ilu bo wyrosłam ponad ten limit. Uprzywilejowane były też kobiety w ciąży bowiem miały szanse zakupić słodycz bezkartkową „rzucaną” sporadycznie do sklepów. Kobiety ciężarne miały pierwszeństwo w kolejce. Zdarzało się, że najbardziej spragnione cukierków i zdesperowane dziewczyny udawały ciążę wpychając poduszki pod płaszcze. Brak dostępu do słodyczy był jedną z przyczyn emigracji za ocean mojej bliskiej koleżanki! Pozostała tam z sukcesem do dziś, ale teraz skrzętnie unika cukrów „bo to przecież tuczy i jest niezdrowe”… Chichot losu?

        Chichoczemy teraz wszyscy konsekwentnie eliminując cukier i wszelkie produkty z jego zawartością z dziecięcych jadłospisów. Dżemy, ciastka, cukier w kompotach i herbatach, płatkach śniadaniowych i deserach – precz!

        Cukier, który dawniej krzepił teraz stał się żywieniowym wrogiem! Może jeszcze Krówkę lub Irysa?