Przedmajówkowe rozmaitości, narzekania i radości

        Jaka jest prawidłowa kolejność podawania mieszanki wiadomości dobrych i mniej dobrych? Co wpierw: narzekanie czy radowanie?

Nie wiem, więc zamieszam majowe gadanie tak, że nikt nie zauważy kiedy narzekam, a kiedy się cieszę.

       

Ratunku!  Atakują mnie gołębie! Wprawdzie tylko dwa egzemplarze, ale wyjątkowo wredne i bezczelne. Rano urządzają sobie gromkie gruchanie  na moim balkonie. Jeszcze śpię, a one: „Gru…Gru… Gru…Huuu…Huuu”.  Czasem, całkiem często, bezczelnie włażą mi do pokoju i spacerują po reprezentacyjnym dywanie. Robią to pod nieobecność moją czyli gospodarza lokalu bezczelnie wykorzystując otwarte okno balkonu. Czy to już jest napaść czy tylko nielegalne wtargnięcie na cudzą posesję? Dusza moja woła wtedy: ”Hej Gerwazy daj gwintówkę niechaj strącę tę… gołębią główkę!”  Na szczęście gołębie te toaletę urządziły sobie obok balkonu sąsiada – tylko to ratuje je przed krwawą zemstą moją choć i tak sąsiedztwo gołębiej latryny do przyjemnych nie należy.

        Jakże to tak, mój wypielęgnowany i ukwiecony balkon, który ma być miejscem osobistego czczenia Święta Flagi poprzez  jej ekspozycję, w sąsiedztwie ma nieusuwalne z powodu usytuowania ptasie łajno. Wrrr… Moja prywatna biało-czerwona musi łopotać w przeciwnym kierunku choćby nie wiem co.

        A ja zamierzam świętować także  dzień 1-go i 3-go Maja. Nie ulegnę nowej świeckiej tradycji narodowego grillowania lecz udekoruję pokój pękiem czerwonych tulipanów /może nawet goździka sobie kupię/ i jak na Święto Pracy przystało będę wspominać atmosferę pochodów, w których jako młodzież z ochotą uczestniczyłam traktując je jako okazję spotkań towarzyskich. Jak to się stało, że obecnie grill i grillowe obżarstwo stało się symbolem majowych świąt zwanych już powszechnie „długim weekendem”? Sprawa obchodzenia Święta Pracy i Konstytucji wydaje się schodzić na drugi plan. W mediach króluje grillowianie, może więc ustanowimy dzień 1 Maja Świętem Grilla? Może to i jest jakiś symbol zwycięstwa klasy robotniczej, która nie musi już walczyć o swoje prawa? Może to oznaczać, że współczesne społeczeństwo jest już dostatecznie syte, aby emocjonować się jedynie kulinariami i jedzenie traktować jako rodzaj sportu i zabawy? A może jest to nowy gatunek „opium dla ludu”?

        No właśnie, a propos „opium”… Odtrąbiono, a raczej odtrąbia się na okrągło sukces programu 500+. Rodacy ochoczo ruszyli i złożyli /nadzwyczajnie sprawnie!/ wnioski i wypłaty ruszyły. Sukces to? Czy ktoś się spodziewał, że ludzie będą mniej spiesznie brać to co im obiecano? No więc jakiż to jest i czyj sukces? Dają, to trzeba brać – to akurat jest oczywista oczywistość. Sukces będzie wtedy gdy od tego przybędzie nam dzieci, a więc zaczekajmy z aplauzem.

        Mniej sprawnie idzie rodakom PIT-owanie. Ha, Urzędy Skarbowe będą procowały tym dłużej im bliżej do końca ustawowego terminu rozliczenia. Po co i dlaczego? Aby dogodzić spóźnialskim? Dlaczego wspomaga się kiepską organizację życia i opieszałość w spełnianiu obywatelskich obowiązków? Trzy lub cztery miesiące na złożenie zeznań przy możliwości załatwienia sprawy drogą elektroniczną to zbyt mało? Bądźmy wreszcie poważni! Spóźnialski niech płaci karę, a Urzędnicy Skarbowi niech nie wyrabiają nadgodzin na nasz koszt. 

        Ostatnimi dniami nadpracowałam sobie /nadgodzin także/ tak, że mam kilka dni wolnego i wybywam w góry Pieniny. Hi, hi, hi… Wiem, że popularne w niektórych kręgach, anegdotka mówi: „Co masz zrobić dziś zrób jutro – będziesz mieć dwa dni wolnego”. U mnie jest na opak: „Co mam zrobić jutro robię dziś choćby po nocach, aby mieć kilka dni wolnego”. Może tak być? Musi! Pa, pa, pa… Och Pieniny, jakie cudne!

        Ale wcześniej, niech się święci Pierwszy Maja i Vivat Konstytucja!