Wiosenne wspomnienie o społecznym czynie

Nawiązując do notki  Stara wiara nie rdzewieje  opublikowanej w kwietniu 2011  uprzejmie  przypominam, że:

      Jednym z popularnych dowcipów opowiadanych dla umilenia zgromadzeń biesiadnych, które to odbywały się często jako ogólnie dostępna dla ludu rozrywka, była taka oto dykteryjka:

„ W Ameryce pieniądz opiera się na złocie, a w Peerelu na cynie. Społecnym…”

        Wiosenna chęć do wymiatania po zimowych brudów i porządkowania otoczenia skłania do wspomnienia o zapomnianym zjawisku jakim był „czyn społeczny” czyli działanie polegające na nieodpłatnym wykonywaniu pracy służącej lokalnej lub ogólnopolskiej społeczności. Wielu z nas uczestniczyło w zbiorowych akcjach sadzenia drzew /obecny Minister od Wycinki i Wyrębu prawdopodobnie też/ plantowania terenów i zakładaniu trawników, malowania płotów i wielu jeszcze innych społecznie użytecznych prac. Czasem był to pracowniczy mus, często jednak zwyczajna ludzka potrzeba poprawy estetyki i komfortu życia. 

        Ludzi aktywnych w organizowaniu lokalnych społeczności nazywano „Społecznikami”. To oni wyznaczali cele, agitowali i organizowali prace. Zazwyczaj byli to ludzie cieszący się uznaniem i sąsiedzkim autorytetem, ludzie z organizacyjnym talentem i dużą wrażliwością na potrzeby innych. Używając współczesnego języka można by o nich powiedzieć: Liderzy kreujący motywację, odpowiedzialni za przygotowanie logistyczne i sprawne przeprowadzenie przedsięwzięcia. Ufff…       Wbrew pozorom takie działania prowadzi się także współcześnie, ale kto by się odważył nazwać to czynem społecznym? Albo Lidera Społecznikiem? Za nic.

        Efekty prac wykonanych w ramach czynów społecznych były szczególnie dobrze widoczne na komunalnych osiedlach i wokół nich. Ludzie tam zamieszkujący z własnej inicjatywy pielęgnowali zieleń, uprawiali ogródki i sadzili krzewy na społecznej „ziemi niczyjej”. Prawdą jest, że ówczesny styl i tempo życia znacznie im to ułatwiał. Ludzie żyli może mniej dostatnio i komfortowo, ale znacznie wolniej. Był czas na zajęcia dla „dobra wspólnego” bo dobrym obyczajem było utrzymywać kontakty z sąsiadami i wzajemna sąsiedzka pomoc. 

        Dawne osiedla komunalne obecnie przekształciły się w zbiór Wspólnot Mieszkańców. Nie wiem czy wszędzie tak jest, ale Wspólnoty na moim osiedlu koncentrują się na wspólnym narzekaniu, stawianiu żądań, rozliczaniu Administracji i… Rozjeżdżaniu trawników kołami swoich „wypasionych” samochodów. Żywopłoty powyrywać? Taaak! Będzie więcej miejsca dla aut. A podobno Właściciel  bardziej dba o swój teren niż Lokator zasiedlający państwowy lokal. Nie pierwszy raz teoria mija się z praktyką. W oczekiwaniu na podjęcie działań przez spierające się o odpowiedzialność i kompetencje instytucje, osiedle wyglądało tak jak na zdjęciu po lewej. Jakże wtedy tęskniłam do czynu społecznego.  Tęskniłam w osamotnieniu, bez sąsiedzkiego wsparcia.

 

        Tak sobie pomyślałam, że choć zza żelaznej kurtyny, mieszkańcy Peerelu działali w zgodzie z hasłem Prezydenta USA Johna F. Kennedy’ego: „Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie, pytaj, co ty możesz zrobić dla swojego kraju” .

        Tak! Tacy to byliśmy „hop, do przodu”!  

        Tyle teorii na dziś. Pora chwycić za sekator aby przyciąć nieco krzewy rosnące na wspólnotowym trawniku i ukwiecić również wspólnotowy balkon. Przecież jestem z Peerelu…

         Acha, dodać także muszę, że instytucje odpowiedzialne uzgodniły stanowiska i obecnie osiedlowa zieleń jest porządkowana i strzyżona przez firmę opłacaną z funduszy wspólnotowych. I stało się to przed erą "dobrej zmiany"!