Dyniowa katastrofa

        Uległam współczesnej, październikowo - listopadowej modzie na dynie. Uległość ta stopniowo przeistoczyła się w fascynację i wielką dyniową miłość. Przymiotnik „wielka” jest tu jak najbardziej adekwatny jakkolwiek nie każda dynia jest tą odmianą olbrzymią. Ooo, nie. Kocham także dyniusie malutkie, cudownie pomarańczowe oraz ich blade koleżanki o kształcie maczugi. Nie potrafię już oprzeć się urodzie dyń i kupuję je nieomal już nałogowo.    Ostatnio serce me skradła i do koszyka wskoczyła taka dorodna i cudna dynia. 

Jakże się do niej nie uśmiechnąć i nie przygarnąć? Rację miał pewien hodowca dyń prawiąc, iż dynia jest warzywem bardzo miłym bo prawie zawsze wywołuje uśmiech. To prawda, chociaż niecni ludzie wykorzystują jej wizerunek stylizując dynie na halloweenowe straszydła. Niegodziwcy. Ale, ale… Niewykluczone, że ta właśnie wredna stylizacja walnie przyczyniła się do triumfalnego powrotu dyni i jej dynamicznie rozwijającej się kariery.

        Przejdźmy jednak do konkretów. Urodziwa dynia, zaraz po sesji zdjęciowej, została dość brutalnie przerobiona na dyniowe puree. Niestety, stało się to za pomocą ostrego noża oraz wysokiej temperatury piekarnika. Sorry, ale taki… Jest los warzyw, nawet tych najpiękniejszych. Moja dynia  okazała się pięknością z gatunku nieco złośliwych co okaże się jasno i w kolorze w finale notki. Póki co, udało się uzyskać pięknie pomarańczowe, gęste i puszyste puree, z którego powstać ma dyniowe ciasto.   

Z entuzjazmem sięgam po mą zabytkową kuchenną wagę, aby odmierzyć potrzebne 250 g złocistej masy dyniowej. Trrraach… Cenny zabytek rozlatuje mi się w rękach i nic już nie odmierzy. Bunt jakiś czy co? Wagi zastępczej brak więc w desperacji czytam raz jeszcze recepturę i znajduję tam wskazówkę, że 250 g musu z dyni równa się 250 ml. Hurrra! Miarkę mililitrową mam. Mieszam, roztapiam, miksuję, przesiewam wszystkie składniki zgodnie z recepturą, a na koniec… Siuuup do pieca! Rośnie, rumieni się, pachnie zgodnie z przepisem. Wkrótce po wyjęciu z piekarnika ciasto robi powolne puuuufff… I z godnością opada formując w swym wnętrzu klasyczny,  rozległy zakalec. Radość opada równie szybko jak klapnięte ciasto.

 No i nie mówiłam, że złośliwa ta dynia? Tak mi odpłaciła za potraktowanie nożem i piecem. W odwecie, resztę musu przerobiłam na zupę. Zupa zawsze się udaje i w tym jedyne pocieszenie dla feralnej piekarki.

 

  Jaka piękna katastrofa?