Pogadajmy o grzybobraniu

        Zakładowa wycieczka na grzyby – oto perełka wśród rutynowych działań Rady Zakładowej uspołecznionych zakładów pracy w czasach minionych. Jakże miła odskocznia od prozaicznego liczenia worków kartofli i cebuli przeznaczonych na zimowe zaopatrzenie pracowniczych piwnic. Grzybobranie bowiem, w samej swej nazwie zawiera aromat leśnego runa, blask prześwitującego przez gałęzie jesiennego słońca, odgłosy  ptaków i radosne pohukiwania grzybiarzy. Wspólna wyprawa na grzyby to nie tylko sprawa zapełnienia spiżarni, ale również kwestia zawiązywania więzi i bratania się załogi. W organizacji grzybobrania tkwił więc większy niż tylko kulinarny sens. Pracownicy na ogół chętnie uczestniczyli w takiej wyprawie bo umiłowanie do grzybowych potraw czasem górowało nad niechęcią do szefa lub współpracownika. Zresztą zgodnie z założeniem ideologicznym imprezy, służbowa niechęć ulatywać miała wraz z dymem wieczornego ogniska kończącego pracowity dzień zbieraczy. Jakże to boczyć się na kolegę skoro za nami wespół przemierzony szmat lasu? Krok w krok, koszyk w koszyk? A bywało, że w koszyki oba wpadały solidarnie grzybki znalezione przez tego pilniejszego lub obdarzonego większym szczęściem poszukiwacza. No jakże to urazy chować w takich okolicznościach? Słusznie zatem działał pracowniczy aktyw lansując hasło: Na grzyby rodacy! Kosze w dłoń, gumowce włóż i do lasu marsz! Tam, gdzie zawiezie nas wysłużony zakładowy Jelcz. To cóż, że twardo podskakuje na wybojach? To cóż, że niewygodne jego skajem pokryte kanapy? Ruszamy ze śpiewem biesiadnym i radosnym gaworzeniem na ustach zostawiając w firmie miejskie i służbowe troski. 

        „O Maryjano, gdybyś była zakochaną…” przeplata się z „Hej, hej sokoły”… Cały repertuar biesiadny odśpiewany aż do bólu gardeł, dezynfekowanych dla zdrowotności czymś co tam kto w plecaczku miał. 

        Sezon grzybowy w pełni! Co prawda najwięcej tych leśnych skarbów widzę na pobliskim bazarku, ale cóż, pora sprawdzić co w lasach jesienią piszczy. Ruszam więc indywidualnie i parami, wspominając ubiegłe, gromadne grzybobrania w całkiem ładnych okolicznościach przyrody. 

   

        Umiłowanie do grzybów nie było nigdy moją mocną stroną. Po prawdzie nie podzielam zapału do zapełniania słojów grzybowymi marynatami, ani misternego nawlekania aromatycznych wianków z leśnym suszem. Z grzybowego menu najbardziej lubiłam i nadal lubię ich zapach. Ach, jak pachną świeże grzyby! Ach,   suszone jeszcze piękniej! Nie wykluczało to jednak w uczestnictwa w gromadnym poszukiwaniu grzybów oraz radości spacerowania po lasach i halach. 

        Oto mój tegoroczny grzybowy plon.  

Spieszę uspokoić Czytelników, że zupę ugotowałam z zakupionych w sklepie bezpiecznych pieczarek. Leśne okazy pozostały w miejscu wyrastania. Bezpieczne grzybobranie bez ingerencji w naturalne środowisko oto moja obecnie dewiza, którą potwierdza napotkany okazały dziewięćsił.