W marcu

        W marcu zawsze padał śnieg z deszczem, a w naszych rękach pojawiały się goździki i tulipany. Wątlutkie, przywiędłe, w celofanowych osłonkach. Bywało, że na swój moment wręczenia wyczekiwały  wstydliwie ukrywane pod paltem lub zduszone w pracowniczych teczkach. Kupowane w pośpiechu od ulicznych sprzedawców wprost z cynkowanych wiader, aby zdążyć z życzeniami do żon, matek, sióstr, szefowych i narzeczonych. 

        Nie mogę powstrzymać się od wspomnień kultywowania Dnia Kobiet. Nie będę katować Was wizją przydziałowych rajstop wydawanych przez Radę Zakładową zgodnie z listą pracowniczą. Ale cóż, przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka i dlatego wracam myślami do tego święta.

 Mało kto pamięta, że Dzień Kobiet obchodzony jest od 1910 roku dla upamiętnienia walki o równouprawnienie kobiet. Nasze praprababki wywalczyły prawa wyborcze, a potem to już pooooszło…! Apetyty i ambicje kobiet rosły i rosły. Panie zdobywały wykształcenie, opanowywały kolejne zawody, nawet te najbardziej męskie. Rewolucja techniczna i ideologiczna posadziła kobiety na traktory, a wojenne czasy wykreowały je na dzielne żołnierki. Wyśrubowane plany odbudowy i rozbudowy kraju po wojnie wymagały pracy rąk. Wtedy już było bez różnicy: damskie czy męskie. Wszystkie liczyły się równo przy łopacie i kielni. 

A dzieci trzeba było rodzić i wychowywać  jak natura chciała. O męża dbać, wyprać, posprzątać oraz ugotować. Tak powstał domowy drugi etat. Praca-dom, praca-dom.

Kogo za to winić? Prababki sufrażystki czy postęp cywilizacyjny? 

        Na pociechę miałyśmy peerelowski Dzień Kobiet, który można  wyśmiewać, kpić i prychać jak na wszystko z minionej epoki. Trzeba jednak uczciwie stwierdzić, że był to bardzo miły dzień. Dla wszystkich:

Panie – całe w uśmiechach, obdarowane, obcałowane i docenione na uroczystych akademiach szkolnych, zakładowych, partyjnych. 

Panowie – częstowani różnościami /!/ w ramach wdzięczności za życzenia, uściski i całusy. Choćby służbowe, ale zawsze miłe.

Handel uspołeczniony i gastronomia – wysokie obroty w asortymencie słodyczy i alkoholi. 

Prywatna inicjatywa, w tym przypadku, kasta badylarzy – goździkowo tulipanowe żniwa! Popyt przewyższa podaż, sprzedają się nawet rachityczne lub wyrośnięte ponad normę kwiatki.

Dzień to był wesoły, pełen luzu i spotkań. Praca? Ależ, mamy dziś święto! Zakładowe herbatki, „przyjątka” dla nauczycielek zaraz po szkolnej akademii, całusy i przytulanki z chłopakami w ostatnim rzędzie kina. Nawet służbowe niby-prezenty wywoływały uśmiech i przyjmowane były z zadowoleniem. Wyśmiewane rajstopy z paczuszką kawy też.

        Ech, wszystko  było lepsze od tego co serwuje się nam ostatnio z okazji Dnia Kobiet. W mediach damskie tematy łączone najchętniej ze zdjęciem fotela ginekologicznego oraz statystyką zachorowań na raka piersi. Zamiast kwiatów i prezentów - zaproszenia na mammografię. Współczesne feministki nie protestują. Pewnie takie subtelności to staromodny  przeżytek.

        A może w tym roku będzie inaczej?