Rowerzyści i wegetarianie w PRL

        Zawrzało i zabulgotało w społeczeństwie po stwierdzeniu, że obecność tych dwóch grup ludzi  nie jest umocowana w polskiej tradycji, a może wręcz wroga narodowym wartościom. Niech i ja upuszczę nieco pary z tego gotującego się oburzeniem gara.

  

        Jakże to? Przecież rowerek, a potem rower, był jednym z ważniejszych elementów naszego dzieciństwa. Już kilkuletnie Maluchy zdobywały umiejętność rowerowej jazdy przy pomocy Rodziców podtrzymujących latorośl „za barchatki” lub posługując się kijkiem wetkniętym z tyłu rowerka. Rozwój myśli technicznej doprowadził do wyprodukowania i zastosowania małych bocznych kółek, które montowano w rowerkach marki Bobo do czasu nabycia umiejętności utrzymania równowagi. Kolejny, po umiejętności sznurowania butów, bardzo ważny stopień rozwoju dziecka. Potem to już pełne rowerowe szaleństwa te dzieciaki wyprawiały. W czasach zamierzchłych gdy jeszcze nie „żyło się dostatniej”  trudno było rodzicom nadążyć z rozmiarem roweru za rozwojem dziecka. No to co? Uprawiano z powodzeniem jazdę na dorosłym rowerze „pod ramą”, jazdę parami z partnerką „na ramie”, jazdę „po stojącku” oraz „bez trzymania” na „męskim” lub na „damce”. I wio, i fruuu, po drogach i ścieżkach gdzie aut znikoma ilość. Prawdziwy rowerowy raj! Nie wspomnę już, że wobec wspomnianego braku aut był to podstawowy środek transportu na wsiach i w małych miasteczkach. Listonosz i milicjant jeździł na służbowym rowerze!

        Rowerowym świętem była też sztandarowa, narodowa, sportowa impreza Wyścig Pokoju. Pan Minister zapomniał? Nie wie kto to był Staszek Gazda, a potem Ryszard Szurkowski? My, pokolenie PRL, wiemy i pamiętamy pełne emocji radiowe relacje z kolejnych etapów wyścigu. Na długo przed erą narodowego bohatera, Adama Małysza, mieliśmy swoją „gazdo i szurkowsko manię”. 

        A co było przez lata całe podstawowym i oczekiwanym prezentem z okazji Pierwszej Komunii? Rower właśnie! Często już taki nowoczesny, z przerzutkami, biegami i do jazdy w górach. To jak, jest rower nieobecnym w polskiej tradycji sprzętem, a rowerowa jazda sportem niszowym? Chyba, że cała epoka PRL jest niegodna zaliczenia jako okres tworzenia narodowych tradycji lub… Mówiąc „rowerzyści” ma się zupełnie co innego na myśli.

        Wegetarianizm też nam nieobcy. Ba, lansowany wręcz przez władzę ludową, z powodu niedostatku masy mięsnej na rynku. Ale i bez tego bardzo popularne i lubiane były potrawy bezmięsne nazywane wtedy jarskimi. Obywatele preferujący takie menu byli jaroszami. Mieliśmy więc „Jaroszyzm”. Ale niech nikomu nie kojarzy się to z nazwiskiem jednego z czołowych przywódców narodu. Jarosze chętnie stołowali się w Barach Mlecznych gdzie królowały kasze oraz kluski i pierogi. Wegetariańskie jak nic! Bary Mleczne wspominamy teraz z nostalgią nazywając je wręcz kultowymi. Solidaryzując się z obrońcami polskich tradycji zaserwowałam dziś na obiad naleśniki!

       A jutro, być może ulepię kopytka lub leniwe pierogi dla podtrzymania narodowego umiłowania potraw mącznych i będę kontynuować peerelowski „mączyzm”.  Na złość i ku chwale! Uffff… Para uszła.