Początki pisania to mozolne malowanie brzuszków i ogonków za pomocą ołówka. Następny etap to pióro z wymienną stalówką i atrament. To z tego powstawały takie śliczne kleksy! Paluchy granatowe od atramentu, dziewczęce warkocze maczane w kałamarzu.
Na lekcjach języka polskiego uczono nas kaligrafii. Do tego musiała być specjalna stalówka, aby pismo było „cieniowane”. Linie wznoszące się ku górze miały być cienkie, a opadające w dół grubsze. Ten efekt uzyskiwało się odpowiednią siłą nacisku stalówki na papier.
Ukoronowaniem nauki pisania był zaszczyt używania Pióra Wiecznego!
„Długopis wypacza charakter pisma” - tak mawiali wielcy poloniści i literaci. A co robi klawiatura???
„Pismo jest zwierciadłem duszy” - to prawda. Z charakteru pisma można wiele wyczytać nawet nie będąc grafologiem. Co można wyczytać z komputerowej czcionki? Może dlatego dawniej obowiązywał nakaz pisania życiorysu „własnoręcznie”? Nawet w dobie maszyn do pisania?
Albo kwestionariusz osobowy? Wprawne oko oraz intuicja kadrowego pozwala na wstępną selekcję kandydatów. Czyż nie?
Wszystkie inne dokumenty pisane ręcznie /np Metryka/ pięknym charakterem pisma, a zamiast kserokopii robiono "odpis". Aby był ważny, konieczna jest pieczątka i podpis "za zgodność"...
Zastanawiam się kiedy ostatni raz napisałam do kogoś list? Taki opowiadający, pytający o zdrowie i „co słychać”? Nie pamiętam… Czy już nigdy nie będzie takich listów? I pomyśleć, że moim dziecięcym marzeniem było zostać listonoszem! Ach… piszmy więc chociaż kartki świąteczne odręcznie, aby sztuka pisania nie zaginęła. Aby adresat naszego pisania miał okazję zastanowić się jaki to człowiek, który tak pisze… Aby było mniej anonimowo, cieplej i po prostu „po ludzku”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dla błądzących - pomoc przy komentowaniu:
Jeśli nie masz konta w Google wybierz opcję:
- Anonimowy, ale podpisz się pod treścią komentarza, proszę.
- Nazwa/adres URL w okienku Nazwa wpisz swój nick lub imię, a w okienku adres URL wkopiuj adres swojego bloga
Za wszystkie komentarze bardzo dziękuję.