Domówka

        To słowo robi oszałamiającą karierę w tegorocznym sezonie balowym.  Przepytywani na tę okoliczność celebryci i artyści deklarują, a nawet preferują,  zabawę na domówkach. Taki jest tegoroczny trend i dobry styl. Czyżby przykrojony pod potrzebę kryzysu? Chwalenie się uczestnictwem w ekskluzywnych  balach niestosowne w chudych czasach?

        Skromna, czarno-biała peerelowska TVP z lubością pokazywała bale i wielkie sylwestrowe imprezy, roztańczonych i wystrojonych w brokaty rodaków, nawet tych powracających do domów „wężykiem” … Bale, bale i baliki nawet w zakładowych stołówkach strojnych w bibułkowe dekoracje – to był hit noworocznych Wiadomości TVP. 

        Teraz modnie jest być na domówce… Bywanie na balowych salach może i niestosowne, ale dlaczego „domówka”?  Jak można tak spospolitować nasze cudowne, kultowe i umiłowane p r y w a t k i ??? Jak można nazwać je tak pospolicie, banalnie i wręcz… prostacko? Czyż nawet porównanie brzmienia tych słów nie mówi samo za siebie?

        Prywatka! To słowo brzmi tak przyjaźnie, dynamicznie, wartko. Pachnie perfumami „Być Może…” i błyszczy brokatem w utapirowanych kokach, przywołuje Big-Bitowe rytmy.

 Domówka –  kojarzy się z poduchą dla leniuchów i nudziarzy w dresie i przydeptanych kapciach. Spróbujcie zaśpiewać za Gąsowskim:  „gdzie się podziały tamte domówki…”  Sami widzicie, jak to brzmi.

        Kochaliśmy prywatki, te święte dla młodzieży, małe, kameralne  imprezki, które odbywały się w domach, mieszkaniach, nawet całkiem malutkich. Te były chyba najlepsze! Na kilku kwadratowych metrach mieściło się wszystko: parkiet do tańca, stanowisko muzyczne oraz bufet. Konsumpcja i twórcze dyskusje gdzie popadło: na podłodze, poręczy kanapy albo na okiennym parapecie. 

Prywatka zaczynała się zawsze zwijaniem dywanu oraz instalowaniem gramofonu. Wiem, wiem, pokazywałam go już nie raz, ale nie waham się zrobić to ponownie gdyż staruszek Bambino  na to zasłużył. Jest teraz wesolutki gdyż odnalazły się jego ulubione pocztówki grające. Zwłaszcza ta z piosenką Kasi Sobczyk „Mały książę”… Ach, ileż nastoletnich łez wzruszenia kapało na te plastikowe krążki. Och… jak to pięknie charczało… Jak smakowało ukradkiem przemycane tanie wino marki Vino oraz kanapki z pastą śledziową… Jak upojne były przytulanki i flirty w cieniu okiennych zasłon, ukradkowe nieśmiałe pocałunki pomimo kontroli rodzicielskiej sprawowanej z sąsiedniego pokoju.

Tego wszystkiego nie da się przeżyć na banalnej domówce, prawda?

Dlaczego te dawne domowe potańcówki nazywano prywatkami? Może to wpływ nieuświadomionej tęsknoty za wolnością i prywatnością? Taki mały, malutki buncik  przeciw systemowi? Kto wie, może coś takiego w tym było?