Czy sobota nadal jest sobotą?

        Ufff… Po sobotniej, intensywnej „szychcie” , upychając  w torbie supermarketowe zakupy / bo ulubiony bazarek już pusty… Buuu…/ rozmyślam nad upływem czasu oraz zmianą obyczajów i nastrojów.

       

Bo trochę mi wstyd, że zamiast domowego ciasta będą lody z promocji  á  5,99 za 1 litr. Zamiast pachnącej pasty do podłogi Buwi – pospieszne mazianie mopem płaskim Vieleda. Zamiast kojącego głosu Jerzego Rosołowskiego w radiowym felietonie „ To był tydzień” nieodmiennie napastliwy  skrzek lub popiskiwanie, kolejnych posłów i posłanek. Awantura, katastrofa i choroby  - ulubione tematy TV. Nie, w takich okolicznościach domowa zebra wygląda jakoś niezręcznie i wręcz fałszywie.

        Moja dawna sobota, ulubiony dzień tygodnia. To nic, że do szkoły trzeba było iść. Planowano najmniejszą z możliwych ilość lekcji. A my, szkolne podlotki, na przerwach umawialiśmy popołudniowe wypady do kina lub organizację składkowej prywatki, czasem romantyczne randki.

     Radość z nadchodzących rozrywek psuły czasem domowe sobotnie porządki. Udział dzieci w obrzędach sobotniego sprzątania był obowiązkowy. Trzeba wyfroterować podłogi, zawiesić firankę i wynieść śmieci. Ale spokojnie! Zdążymy ze wszystkim. 

 Z domu można wyjść gdy już zapach pastowanych parkietów konkuruje z aromatem pieczonego w kuchni ciasta. Do piekarnika można zaglądać pokonując kuchenny tor przeszkód: Hyc, Hyc, Hyc! Po rozłożonych na wyszorowanej ryżową szczotką podłodze gazetach. Hyc, Hyc, Hyc! Aby nie zamoczyć podeszwy od nasiąkniętych wodą desek. Wilgotne  podłogowe deski pachną czystością choć daleko im do blasku glazury. 

        Jeszcze glansowanie butów, rozwijanie włosów z wałków i już wolność i swoboda! I rozrywka! Ale, ale, stop! Grzeczne dziewczynki wracają przed w dziewiątą! Nooo, czasem, przy szczególnej okazji, można później nieco. Najlepiej jeśli pod opieką starszego brata lub brata koleżanki, albo jej ojca, albo jakiegoś zaufanego dorosłego opiekuna. Samotne nocne powroty wykluczone. 

        Sobota w pachnącym czystością domu też była miła. A to powstał ręcznie dziergany sweterek, koronkowy kołnierzyk do szkolnego fartuszka lub uporządkowana była kolekcja znaczków, motyli czy czegoś tam. Zajęciom hobbystycznym towarzyszyły radiowe słuchowiska i popularne audycje rozrywkowe. Ulubiony był kabaretowy  „Podwieczorek przy mikrofonie” oraz powieść radiowa „Matysiakowie”. Czasem odwiedziny koleżanek i wspólne słuchanie płyt albo czytanie wierszy… Domowe wieczorki literackie w gronie przyjaciół to był ówczesny szpan. W przypadku braku pomysłu lub towarzystwa do spędzenia sobotniego wieczoru, zawsze sprawdzało się czytanie książek. Niektórzy przedkładali tę rozrywkę ponad wszystkie inne i chętnie przybierali przezwisko „ mola książkowego”. Tacy wyrastali potem na „Okularników” z piosenki Agnieszki Osieckiej.

        Aż tu nagle… Łubudu bum dum trach! Sobota awansowała i stała się weekendem! Taka się zrobiła „amerykanska”. Słowo „nagle” jest tu nadużyciem bowiem proces amerykanizowania był powolny ale chciałam wzmocnić dramaturgię przemian. Początkowo była tylko jedna w miesiącu „wolna sobota”. Potem, za rok lub lat kilka, wolnych sobót było dwie. Za jakiś dopiero czas nastąpiło owe „Łubudubu” i wszystkie soboty uczyniono wolnymi od pracy. Druga niedziela w tygodniu. Tak to sobie trwało, naród uczył się weekendy spędzać miło i co raz częściej wyjazdowo za pomocą Fiata 126p potem Fiata 125 na talony za zasługi, Poloneza lub Trabanta z bratniego NRD. Kolejne jakieś „Łubudubu” sprawiło, że obecnie już prawie wszyscy znów w soboty pracują. W mieście korki, w sklepach tłoczno, a na autostradach wiodących do weekendowych kurortów kolejki Mercedesów, Opli i Hyundajów. 

        Niech mi to ktoś wytłumaczy: Jest wolna sobota czy jej nie ma? 

        Co z tą sobotą?

Widziałam...

  Widziałam perłę turystyczną i opisywaną w przewodnikach jako rajską - grecką wyspę Kos. Widziałam zbyt mały jej skraweczek, aby ową perłową rajskość wyspy potwierdzić. Lazurowe morze, prawdziwie głęboko błękitne niebo i łopocząca na wietrze biało niebieska flaga robią wrażenie ale…

        Widziałam zatłoczoną do niemożliwości wąziutką, kamienistą, plażę taką co to „leżak przy leżaku, człowiek przy człowieku”. Chyba nawet oddychać było im trudno więc leżeli nieruchomo jak sardynki na grillu. Wystawieni na obserwację klientów restauracji rybno – piwnej, którą urządzono na podwyższonym tarasie wprost na plaży. Dobrze, że większość komentarzy podchmielonych biesiadników wygłaszana była w niezrozumiałym języku. Ale nie to było najgorsze…

        Widziałam nieprzebrany tłum nielegalnych imigrantów z Syrii koczujących wzdłuż promenady, suszących odzienie na balustradach i barierkach chroniących trawniki, uliczne schodki i przejścia. Grupki ciemnoskórych osób  pojadających coś tam z zatłuszczonych papierowych torebek. Dość spokojny lecz gęsty tłumek imigrantów  u wejścia do miejskich urzędów. 

 Widziałam smutne, pełne beznadziei oczy syryjskich kobiet z niemowlętami u piersi oraz otumanionych zmęczeniem młodych mężczyzn snujących się bez celu po uliczkach. 

Widziałam miasteczko namiotów w parku i na skwerku przy skrzyżowaniu ulic.

Widziałam szczątki pontonu porzuconego na plaży i miałam nadzieję, że został zniszczony już na brzegu, że jego pasażerowie żyją.

        

Widziałam zaśmiecone do granic możliwości miejskie trawniki oraz publiczne plaże, gdzie walają się kamizelki ratunkowe, plastikowe reklamówki, puste butelki i puszki po napojach, porzucone odzienie i tobołki, płachty zmiętej i mokrej tektury.

        Czułam upokarzający smród ludzkich odchodów dobywający się z tych miejskich, dzikich, koczowisk. Widziałam pracowników służby porządkowej, którzy w maskami ochronnych na twarzach usiłowali sprzątać park oraz miejsce gdzie wśród ruin antycznych budowli rośnie wielowiekowe drzewo Hipokratesa. 

 

        Widziałam przyjazne gesty miejscowych Greków skierowane do smutnych imigrantów. Usłyszałam szczere i wielokrotne podziękowania syryjskiego chłopaka obdarowanego jedną morelą…

        Słyszałam słowa zabarwione rozczarowaniem jednego z imigrantów, który dostał zezwolenie na wyjazd do Holandii: „Bo tam przecież zimno, a tu w Grecji lepszy dla nas klimat”

        Następnego dnia, po mojej w Kos wizytacji, wybuchły tam zamieszki pomiędzy imigrantami a policją. Bo zniecierpliwieni, bo miejsce pobytu wyznaczone na tutejszym stadionie zbyt nasłonecznione, bo rejestracja i sprawy urzędowe postępują powoli, bo… bo… bo…

        No i nie wiem co mam myśleć. Żałować ich i współczuć? Złościć się i denerwować na kontrowersyjne zachowania? Winić policjantów i sprzątaczy za radykalne działania porządkowe a urzędników za opieszałość? Ha, oto jest pytanie.

       Doświadczyłam tego, że problem nielegalnych imigrantów nabiera całkiem innego wymiaru gdy zetknąć się z nim osobiście i realnie. Doniesienia mediów można zignorować, pokiwać głową i zapomnieć. Widząc sponiewieranych ludzi i bezradnych gospodarzy okupowanych przez imigrantów krajów już nie tak łatwo machnąć ręką. 

        Ech, życie… 

  

       

Wody! Wody dla ochłody!

        „Uch jak gorąco, puf jak gorąco”. Stoję i sapię, dyszę i dmucham jak ta sławna lokomotywa, ale znikąd pomocy. Współpasażerowie w tramwaju popijają z butelek ukrytych w torbach, torebkach lub trzymanych w rękach. Jeden pan toczy niemą bitwę na poszturchiwanie z panią, która zawładnęła wspólną ich butelką. Phiii… Zapomniał, że:  „Kto z sobą nosi nikogo nie prosi”. Łykam i ja z podręcznej buteleczki i myślami przywołuję z pamięci uliczne saturatory z wodą sodową często zwaną „gruźliczanką”. Kolorowa i smaczna gazowana woda miała licznych amatorów pomimo uchybień higienicznych dziś dyskwalifikujących taki sposób sprzedaży napojów. Metalowy wózek na kołach wyposażony w urządzenie spłukujące szklanki wielokrotnego użytku i wodą także wielokrotnego użytku był oblegany w upalne dni.

       

foto z net

Grzeczne dziewczynki miały zakaz spożywania takiej wody, ale i tak kupowały ukradkiem bo kolorowe soki wiele smaku w sobie miały… Nędzną podróbkę tego smaku można było uzyskać rozpuszczając w wodzie garść landrynek. To taki sposób stosowany na harcerskich biwakach. W dorosłym już życiu poznałam jeszcze jeden biwakowy sposób produkcji smacznego napoju. Wystarczyło do kociołka z wrzącą wodą nawrzucać zebranych przed chwilą ziół rozmaitych. Powinna się tam znaleźć leśna mięta, listki młodej brzozy, płatki dzikiej róży, rumianek, babka, kilka szpilek sosny i co tam jeszcze było w okolicy. Powstaje aromatyczny, smakowity napój, który dobrze jest sączyć kontemplując płomienie wieczornego ogniska.

        Słowo „pić” kojarzy mi się nieodmiennie z wodą. Dużą ilością czystej i zimnej wody. Najlepiej zaczerpniętej z głębokiej studni sfatygowanym i pokrzywionym wiadrem. Albo nabieranej dłońmi z górskiego źródełka, krystalicznej i zimnej jak z lodówki. Ach, jak taka woda smakuje! 

        Teraz w myślach robię przegląd buteleczek i puszek na sklepowej półce. Czego tam nie ma! Wytęskniona przed laty i owiana dziwną tajemnicą legendarna Coca Cola w puszce wygląda marnie w towarzystwie kolorowych puszek-koleżanek cytrusowych, porzeczkowych i egzotycznie papajowych albo nawet kokosowych… Kilka rodzajów Pepsi Coli przywołuje na myśl debiut tego napoju w naszym peerelowskim świecie jako jeden z pierwszych zwiastunów zmian. To ona, Pepsi Cola w firmowych szklanych, kapslowanych butelkach, wyparła z naszych stołów poczciwą Oranżadę w butelkach zamykanych szklanym czubem na zatrzask. Wyparła także Polo Cocktę oraz Owoc w Płynie reklamowany jednym z pierwszych sloganów: „kup dziewczynie Owoc w płynie”.

        A tak najczęściej pragnienie gasiliśmy zwykłą herbatą lub kompotem ze świeżych owoców. Kto dziś gotuje i pija kompoty? Kto zamyka w słoiki sezonowe owoce, aby zimą delektować się smakiem truskawkowych i wiśniowych napoi? No kto? Przyznaję, ja też nie…

        Tramwajowa podróż kończy się, podobnie jak inni pasażerowie spijam w milczeniu ostatnie krople z własnej buteleczki i trochę żałuję, że nie stanę w kolejce do ulicznego saturatora. Nie posłucham rozmów i żartów ludzi popijających wodę z niedomytych szklanek. Teraz jest  indywidualnie i sterylnie, ale anonimowo, ze słuchawkami w uszach i wzrokiem wbitym w ekran telefonu. Tylko gorąc taki sam.  

Uzupełnienie z dnia 4 sierpnia 2015
Uwaga, uwaga! Ciekawe zdjęcie wyszukała dla nas alElla. 
Oooo, takie!

http://img.interia.pl/biznes/nimg/f/j/Woda_saturatora_5343951.jpg