Jak Sylwestrować, Panie Premierze? Jak?

Rozświetlone milionami żarówek dni świąteczne przeszły do historii. Nastał leniwy czas międzyświętowania nadal pełen uroczystych iluminacji. Co tam, wszak prąd nie zdrożeje nic a nic. Sklepowe lodówki też świecą, ale poświąteczną pustką. Gdzieniegdzie wylegują się znudzone i blade kurczaki lub zamalowane marynatą pieczenie. Na ulicach pełen blask, ale miejskie życie jakby przełączono na tryb: „pomiędzy świętami” albo zgoła: „na pół gwizdka”. Niech nas jednak nie zwiedzie pozorny spokój! Tuż, tuż czai się bowiem nowe wyzwanie jak powitać Nowy Rok? Mobilizacja pomysłów i konsultacje trwają już dni parę.

Klik dobry:-) Pobudka! Baloniki trzeba dmuchać na Sylwestra!

Klik dobry:-) Tak jest! I szykować fajerwerki:)

Klik dobry:-) Fajerwerki są niemodne. Trzeba lasery uruchomić! Albo chociaż pomrugać żarówką ledową?

- Błąd: Pan Prezydent jest przeciwny ledowym żarówkom.

- Ach, no to co robimy? Kandelabry ze świeczkami odkurzyć?

- Tak! Kandelabry i stare żarówki - takie bez atestu unijnego.

- Acha. Biegnę szperać w szufladach, piwnicach i na strychach. A może nawet w archiwum blogowym? Hmmm… Skąd ja starą żarówkę wytrzasnę?

 

         Tu i ówdzie strzelać zakazano. Stoiska z fajerwerkami skromniutkie, jak nigdy. Rozbudowano za to dział alkoholowy. Tu, gdzie kilka dni temu piętrzyły się ozdobne pudełka na prezenty, kusiły góry czekoladek i zabawek, teraz wyrosła potężna piramida spirytualiów… Będziemy „strzelać jednego” do kieliszka raz po raz. Korkiem od Igriskoje też na vivat w odpowiedniej chwili. Dobra zmiana?

W Warszawie Sylwester zorganizowano na Placu Bankowym. Nomen omen w roku, który upłynął pod znakiem awantur  bankowych. Bo to przecież:

- Komisja Ambergoldowa

- naskoki na SKOKi

- niezaszumidłowane KNF

I jak tu zaśpiewać pełnym głosem znakomity hymn Maryli Rodowicz: „Niech żyje Bal” aby słowa bal ze słowem bank nie pomylić?

         Zaprzyjaźniony Kominek drży z obawy bo palenie drewnem też nieobyczajne się stało. Emisja, ach emisja Ce O Dwa! Poczciwe, stare palenisko profilaktycznie strajkuje, skoro palić w nim strach, bo drony nadlatują, namierzają i mandaty wlepiają. Może jeszcze nie wszędzie, ale poczekajcie tylko! Was też ten problem dopadnie! 

Ach, kiedyś był tu Kominek nad kominkami buchający żarem, a wokół Bal na 100 fajerek! 

 

https://aleblogowanie.wordpress.com/2010/12/31/sylwester-na-cztery-fajerki/

  

No to jak teraz Sylwestrujemy, może tak?

 

foto alElla

Jak te świece zapalić? A, tak!

foto alElla

tekst jest też tu

 

Niech będzie jasno na Święta oraz Nowy Rok!

        Dość już przedświątecznej krzątaniny. Wieczorem idziemy na spacer by zaczerpnąć ulicznej światłości, zachłysnąć się błyskotkami, łapać w dłonie kapiące świetliste sople. Może uda się obudzić dziecięcą radość i od nowa uwierzyć w świąteczną bajkę? A, co? Warto spróbować. W tym celu wizyta w centrum miasta nieodzowna.

          Świateł dużo acz bez zbytniej rozrzutności. Niedawno zakończony szczyt klimatyczny zobowiązuje do oszczędności energii, zwłaszcza naszej, węglowej. Może władze miasta przejęły się losem planety? Tak czy inaczej dekoracje wykonano z umiarem i estetycznym smakiem. Żarówki misternie upięte w kształt strzelistych choinek zdobią każdy znaczący plac lub skwer. Obok tych wzniosłych niby-choin „pasą się” świetliste renifery lub bajkowe jakieś stwory. Licznie występują srebrzyste anioły zaopatrzone w stosownej wielkości  trąby do głoszenia dobrej nowiny, a wzdłuż mostów rozwieszono błyszczące girlandy oraz mnóstwo dzwonów symbolizujących ważne wydarzenie. Wszak jest to miasto gdzie króluje prastary dzwon Zygmunt, który grzmi gdy sytuacja tego wymaga. Tu i ówdzie widać także świecącego żarówkami Lajkonika. Że też mu ten turecki turban od ich blasku nie wybuchnie! Ach! Reprezentacyjny spacerowy trakt ozdabiają dumne pawie pióra. Ot, takie z regionalnych czapek zdjęte.

 Krakowiaczek, ci ja! Hop, hop!

Jarmark Bożonarodzeniowy na Rynku mnie nie zachwyca. Kramy z różnościami świątecznymi oraz produktami regionalnymi stłoczone na małej części płyty Rynku. Tak, jakby Wieszcz Adam oraz towarzyszące mu Krakowskie Kwiaciarki na więcej nie zezwolili. Na dodatek, centralną część tego skąpego terytorium zajmuje wielka beka z grzanym piwem budząca spore zainteresowanie. Hmmm… Piernikowe serca ze straganu tuż obok patrzą na to nieco zniesmaczone. Albo może tylko tak mi się wydawało? Phiii… Dlaczego jednak po drugiej stronie Sukiennic pusto? Wiatr hula po pustej przestrzeni gdzie stoją tylko dostojne Anioły z Anielętami oraz kapiące świetlnymi soplami drzewa. Tak, bo tutaj na drzewach zamiast liści… Wiszą żaróweczki, które leją błyszczące wielkie krople! Ach, jak pięknie! Ach, jak słodko i pokojowo! Kap, kap, kap… To kapanie to aluzja do pobliskiej ulicy Brackiej gdzie, jak śpiewa Grzegorz Turnau: „Bo w Krakowie na Brackiej pada deszcz”.

 

A mnie zachwycają zimowe kawiarenki utworzone „na polu” w miejscu letnich ogródków. Tam, gdzie latem łopotały połacie brezentowych parasoli mamy teraz szklane komnaty z płonącymi kolumnami ciepła dodatkowo rozświetlone świątecznymi ozdobami. Każdy może poczuć się w tym wnętrzu jak prawdziwa Królowa Śniegu otoczona klejnotami. Czynię to lubością… 

Nałapałam świateł pełne dłonie, upchałam dziecięcą radość w kieszenie i zaprosiłam do domu Anioły! Zapaliłam światełka, wszystkie swoje /ledowe/ iskierki i gwiazdeczki, zjadłam chrupiące pierniczki. Ach, jeszcze zapaliłam na moment światełka na choineczkach i balkonowej „ptasiej stołówce”. Wstęp do Świąt w pełni zaliczony.

A Wam, drodzy blogowi Przyjaciele, Sympatycy i Obserwatorzy dobrego świętowania i radosnego wejścia w Nowy Rok

serdecznie życzę

Bet

Dzień wielbłąda

     Tak właśnie sobie w duchu pomyślałam dopychając kolanem drzwi od klatki schodowej. 

     Na szczęście zatrzaskowy zamek okazał się zepsuty i użycie rąk, w tym momencie zajętych dźwiganiem zakupowych toreb, nie było konieczne. Gazetę wystającą z pocztowej skrzynki chwytam zgrabnie zębami i już wstępuję na schody. Ręce obciągnięte równo w dół, kark pokornie zgięty, kolana drżące… Stopień za stopniem… Ufff… Uf… Zgrzyt otwieranych drzwi i nareszcie przysiad dla zrzucenia ciężaru. Skojarzenie z jucznym zwierzęciem uzasadnione? A jakże! I już ciśnie się na usta okrzyk w stylu retro:

        Wielbłądy wszystkich rodzin łączcie się! Nie dajcie się zbić z tropu podstępnym pytaniem: „Po co to wszystko”? Wszyscy wiemy, że prawdziwy sens Świąt tkwi poza półkami supermarketów i domowym piekarnikiem, ale… Śledzika nie zrobić? Maku nie zmielić? Pierniczka nie upiec? No, jak? Tylko domowe wielbłądy wiedzą ile produktów zawiera każda świąteczna potrawa. Tu masełko, tam oliwa ówdzie szczypta czosnku i pietruszki albo łyżka imbiru świeżego… Niewiele tego trzeba, wprost ciut, ciut. Każdy produkt jednak nabyć trzeba, przynieść i wnieść, rozpakować i ułożyć zgrabnie wykorzystując każdy niewielkiej lodówki kąt. Logistyka to sztuka! Doceńmy ją!

        Zatem, proklamuję przedświąteczny Dzień Wielbłąda! Każdy niech wybierze stosowny dlań ów dzień w grudniowym kalendarzu. Co tam dzień! Cały miesiąc grudzień niech się nam wielbłądzi! Niech nam żyje, niech się święci bo bez domowych wielbłądów nie ma prawdziwego świętowania. Phiii… W betlejemskiej stajence wielbłądy też były! Przypadek?

        Ku chwale tradycji i zadowolonych konsumentów! 

Acha, cha! Jeszcze jedna, mało doceniana wielbłądzia powinność na koniec dnia – spacer do śmietnika! Worki z odpadami w dłoń nie zapominając o segregacji! Plastik tu – obierki z warzyw tam. Och, znów mam za mało rąk i wielbłądzi garb wyrasta w mig!

Wielbłądy! Finał blisko już!

Uzdrawiająca moc życzliwego kopniaka

        Ostatnio narzekam… Smucę się, złoszczę, denerwuję siebie oraz kąsam otoczenie. Na humorek siadła mi listopadowa mgła, a wczoraj nawet nakapał marznący deszcz ze śniegiem. Zwiędłam tak jak moje balkonowe uprawy przymarznięte wręcz do balustrady. Rośliny zeskrobię nożem, ale co z moim humorkiem? Na delikatne zapytanie czy mikołajowo-świąteczne myślenie mam już włączone odburknęłam zgryźliwie: „Mój Mikołaj już się zestarzał do cna i ochotę na harce zatracił”. Wrrr…

I co? Ze strony pytającego ani odrobiny współczucia! Żadnego pocieszenia i czułego głaskania tylko takie oto słowa:

- Zestarzałemu Mikołajowi trzeba dać kopniaka, o! Będzie latać, jak młodziak, nawet bez pomocy reniferów.

Zgodziłam się. I wiecie co? Kopniakowa kuracja działa! Dziś z samego rana zgrabnie poszła mi przebieżka pomiędzy regałami w świątecznie przystrojonym markecie. Nawet nie warknęłam na zastawiające drogę piramidy z pudełkami w gwiazdki i błyszczące złotem girlandy świecidełek, które trzeba pokonać aby dobrnąć do półki ze zwykłym masłem. Och, co tam prozaiczne masło! W koszyku wylądowały pudełka z pierniczkami, śliwki w czekoladzie, pachnące świeczki, ozdobny papier pakunkowy i błyszczące wstążeczki! Będą prezenty! Będzie jak zawsze! Mikołajowo-świąteczne myślenie odblokowane za pomocą kopniaka od kogoś życzliwego i mniej podatnego na jesienne smutki. Hallo! Kto potrzebuje podobnego życzliwego kopniaczka – bardzo proszę zabrać trochę z mojego! Darmo daję jako i ja darmo otrzymałam:)))

Koooooppp!!! Komu, komu, bo idę do domu!

Polecam jednakże drugie źródło kopniaków, obficie bijące i bardziej profesjonalne  o tutaj   Jest robótka!

 

klik w obrazek!

 

 Naprawdę, można się zainfekować optymizmem, humorem i wolą uszczęśliwiania bliźnich. Świąteczny nastrój udziela się lawinowo w miarę czytania komentarzy zarażonych optymizmem uczestników akcji. Efekt śnieżnej kuli gwarantowany!

Świadomość tego jak łatwo zrobić przyjemność ludziom ciężko przez los doświadczonym jest bezcenna! 

Robótkujmy zatem wszyscy wraz bo już na to wielki czas!