Sardynka z programu nauczania

        Gdy w lodówce pusto sięgam do żelaznych zapasów w postaci konserw. Jest, jest! Warstwa pudełeczek z sardynkami w pojemniku na najniższym poziomie lodówki. Sardynki, oraz inne konserwy na „czarną godzinę” kupuję przy okazji, gdy trafi się promocja lub zachęci reklama. Hmm… No cóż, nikt nie jest doskonały i nie ma szczepionek na reklamy.

        Czarna godzina na szczęście nie nadchodzi, ale czasem trzeba lodówkowe rezerwy naruszyć. Mam sardynkę, mam biały ser fachowo zwany twarogiem więc będzie groźnie – Awanturka z Sardynką. Tak brzmi nazwa potrawy. Nauczyłam się tego na zajęciach praktyczno -technicznych w szkole podstawowej. Duża urosłam i nadal pamiętam zarówno nazwę jak i wykonanie i nadal preferuję wyłącznie ten rodzaj awantur. Hi, hi, hi!

        Biały ser rozgniatam widelcem. Cebulkę niedużą siekam na drobno i dodaję do sera. Otwieram puszkę sardynek. Upajam się zapachem rybek zatopionych w złocistym oleju. Delikatnie pozbawiam je rybich kręgosłupów. Fuj, precz! Fileciki rozdrabniam, ale nie za bardzo, widelcem i mieszam z twarogiem i cebulą. Dodaję im do smaku sól i pieprz. Taaa - daam!  Gotowe. Dla „bajeru” dekoruję kleksem ketchupu oraz kiełkami cebuli, które samowolnie wyrastają z główek leżakujących zbyt długo na kuchennym parapecie. Smaczne!  

 

Oto jak solidne wykształcenie gwarantowała peerelowska ośmioklasowa szkoła podstawowa. Dowód załączony na obrazku. Dodam, że na innej lekcji zajęć praktyczno-technicznych nauczyłam się rozkręcać wtyczkę do gniazdka z prądem. Dzięki temu potrafię naprawić wyłącznik prądu przy lampie, która mruga. Ot, co!

Wracam do sardynek. Sprawdzam w poradniku dla prowadzenia gospodarstwa domowego wydanego w 1958 roku co piszą na ten temat. W broszurce pod tytułem „Zakąski”  czytam:

Sardynki w oliwie należą do jednej z najsmaczniejszych przekąsek. Po otwarciu puszki, należy sardynki ostrożnie wyjąć, aby się nie połamały. Na półmisku ułożyć jedną obok drugiej. Półmisek ubrać sałatą lub inną zieleniną używaną do przybierania. Cytrynę pokrajać w ćwiartki i obłożyć nią sardynki. Oblać oliwą pozostałą w puszce.

Nie jest nam dane smakowanie świeżych sardynek zwanych w krajach śródziemnomorskich „niebieską rybą” , która jest popularnym tam daniem. Sardynka smażona, sardynka z grilla… Nam pozostaje rozkoszowanie się ich konserwowaną formą. Też niezłe.

       

Pierwsze dni wolności. Gawęda druga

        Od 20 stycznia mieszkańcy Miasta żyli w euforii. W ciągu trzech lub czterech dni ujawnił się V-ce Prezydent Miasta, zebrał  pozostałych przy życiu urzędników i Zarząd Miasta rozpoczął pracę.

      Również w tym samym czasie reaktywowały się i powołały swe władze organizacje społeczne, związki zawodowe i partie polityczne. V-ce Prezydent zaprosił do siebie szefów tych organizacji i zaproponował  by do czasu unormowania się sytuacji militarnej i społeczno – politycznej wszyscy utworzyli Tymczasową Radę Miasta.

Wciąż jeszcze był to okres wojny i w Mieście funkcjonowały dwie Komendy: Polska i Radziecka. Mój ojciec, oficer w stopniu majora, dostał propozycję objęcia funkcji doradcy Prezydenta i Tymczasowej Rady Miejskiej oraz pośredniczenia między nimi i Komendantami garnizonów. Komendanci wojskowych garnizonów poprosili Ojca aby dla podkreślenia rangi ubierał się w mundur. Wszyscy żołnierze: zarówno polscy jak i radzieccy oddawali należne oficerowi honory. Dla nas, dzieciaków było to bardzo śmieszne. Szczególnie bawiło nas gdy zwracano się do niego: Towarzyszu Majorze! Byliśmy rozbawieni, ale bardzo, bardzo dumni. 

Byliśmy jednak dziećmi, którym skradziono dzieciństwo. Czas wojny przyspieszył nasze dorastanie, czasem czuliśmy się jak „dzieci-starcy” doświadczeni bólem gdy dorośli udawali przed nami, że nic się nie dzieje, że wszystko w porządku, a my, dzieci, udawaliśmy, że w to wierzymy śledząc wystraszonym wzrokiem obraz za oknem i wyczekując szczęśliwego powrotu rodziców do domu po dniu pracy. Może przy kopaniu okopów lub przy pogrzebach wojennych trupów?

 Wojna odebrała nam możliwość przeżywania chwili rozpoczęcia edukacji w wieku normalnym, czyli  siedmiu lat. Nie mieliśmy przeżyć  takich jak w tym zapamiętanym z dzieciństwa, wierszyku:

Rączka mała w dużej ręce się schowała.
Lecz ta duża też się bała, wyraz oczu dziwny miała.
Może jej też się pociły? Takie niespokojne były.
Mój kolego drogi miły

Znów matka na straży stoi
choć szczęśliwa wciąż się boi,
o twą przyszłość wciąż się lęka
choć nie rączka już - lecz ręka…

Miasto było już wolne od wojennego koszmaru i czas pomyśleć o naszej edukacji. 

Prezydent i Tymczasowa Rada Miejska szybko ustalili, że rok szkolny rozpocznie się dopiero lub już 1 września, a szkoły będą uruchamiane kolejno w miarę  od dawania  budynków  szkolnych, oraz skompletowaniu kadry nauczycielskiej. Nie było to łatwe zadanie bowiem wszystkie obiekty szkolne były przerobione na szpitale  lub na koszary etapowe dla przemieszczających się jednostek niemieckich. Organizując jakoś funkcjonowanie szkół okazało się, że się jak dużo sztandarów szkolnych, sztandarów harcerskich, wyposażenia gabinetów chemicznych, historycznych, warsztatów zajęć praktycznych uratowali zwykli prości ludzie  by po zakończeniu wojny oddać wyposażenie szkołom.

To niezwykłe, że organizatorami akcji ratowanie szkolnego dobytku byli skromni pracownicy szkół: woźni i sprzątaczki. Ukrywali szkolne skarby w swych domach lub u znajomych do których mieli zaufanie. Wiedzieli, że edukacja młodzieży odrodzi się po wyzwoleniu, przeczuwali, że wszystko wtedy będzie potrzebne i wszystko będzie przypominać Polskę, dodawać sił do tworzenia Nowego Życia. CHWAŁA IM ZA TO !

Ja, swoją edukację rozpocząłem w czasie okupacji. Byłem za mały aby uczestniczyć w tajnych kompletach ale miałem aż ośmioro wspaniałych nauczycieli: Dziadka, Rodziców no i oczywiście Rodzeństwo.

Jak się już zorientowaliście  w dniu wyzwolenia  czyli 20 stycznia 1945 roku miałem już 12 lat i nie zaznałem ani jednego dnia w prawdziwej szkole. Nie mogłem się doczekać dnia pierwszego września, który miał być moim pierwszym Rokiem Szkolnym.

Aby podjąć naukę w prawdziwej  polskiej szkole musiałem czekać jeszcze, aż siedem miesięcy. Już w lutym zostałem zapisany do szkoły, z wykutym nad głównym wejściem hasłem: „VITA SINE LITTERIS MORS EST” -  „Życie bez nauki to śmierć” .

     Była to szkoła prywatna: sześcioklasowa szkoła podstawowa, czteroklasowe gimnazjum, oraz dwuklasowe liceum. Budynek szkoły był wybudowany częściowo przez kościół, a częściowo ze środków pochodzących ze zbiórek publicznych. To była szkoła wyłącznie męska. Pomimo, że sfinansowana w znacznej części przez kościół pracowało w niej tylko dwóch księży: Dyrektor – ksiądz doktór prałat  no i prefekt .

     Jak się z pewnością domyślacie my, przyszli uczniowie,  usiłowaliśmy brać czynny udział w przygotowaniu budynku do Jego funkcji oświatowej. Myślę, że raczej więcej przeszkadzaliśmy jak pomagaliśmy.

       W przygotowaniu – remoncie szkół  największą rolę pełnili żołnierze polscy jak również nasi „okupanci” czyli żołnierze radzieccy. Z polecenia Komendanta Miasta za remont i przygotowanie naszej szkoły odpowiadał mój imiennik, porucznik, który przeszedł cały szlak bojowy od Lenino do Berlina. Był to harcerz w stopniu podharcmistrza. To on zorganizował z nas drużynę harcerską i przez trzy lata był naszym Drużynowym.  

     11 listopada 1945 roku wieczorem na szkolnym boisku zapłonęło ognisko. Przy udziale Rodziców, Nauczycieli, Pracowników naszej Szkoły oraz Władz Miasta jako pierwsi w wolnej Polsce harcerze złożyliśmy uroczyste Przyrzeczenie Harcerskie tej treści:

Przyrzekam uroczyście całym swym życiem dążyć do odbudowy Niepodległej, Demokratycznej i Sprawiedliwej Polski, pracować dla dobra powszechnego, postępować zawsze szlachetnie i być posłusznym prawu harcerskiemu. Tak mi dopomóż Bóg.

Prawo Harcerskie, które przyjęliśmy do stosowania zawierało dziesięć ważnych punktów: 

1.	Harcerz służy Polsce Demokratycznej i spełnia dla niej sumiennie swoje obowiązki.
2.	Harcerz miłuje wolność i sprawiedliwość i broni prawa do nich każdego człowieka.
3.	Harcerz czci pracę, szanuje ludzi pracy i uczy się od nich.
4.	Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
5.	Harcerz mówi prawdę i dotrzymuje słowa.
6.	Harcerz jest karny, opanowany i pogodny.
7.	Harcerz jest odważny.
8.	Harcerz jest uczynny i ofiarny.
9.	Harcerz jest oszczędny i gospodarny.
10.	Harcerz jest szlachetny w myśli, w mowie i uczynkach; nie pali tytoniu i nie pije napojów alkoholowych.

Na zakończenie karnawału

        Kto nie dostał lub nie kupił zaproszenia na bal karnawałowy niech zasiądzie  z nami i opowie jakiś dowcip. Może też być kawał  albo wic. Ostatecznie staromodna anegdotka… Kawał z brodą,  albo bez. Kto bywał u cioci na imieninach ten wie. W każdym towarzystwie znalazł się jakiś opowiadacz kawałów nazywany duszą towarzystwa.

        Dowcipy-kawały powstawały w najczarniejszych dla narodu momentach. Za okupacji opowiadano dowcipy o Hitlerze, za Stalina o bezpiece, a w czasach PRL-u  o… trudach życia oraz polityce. Uważa się, że opowiadanie dowcipów to był swego rodzaju „wentyl bezpieczeństwa” czyli sposób zapobiegania innym formom buntu. Tę teorię zdaje się potwierdzać  Mirgal, który opowiada:

Prawdopodobnie nie Wiecie, ale w Komitecie Centralnym PZPR istniała sekcja zajmująca się tworzeniem dowcipów politycznych…
Współpracownikiem i ulubieńcem tej sekcji był wyrzucony ze Szkoły  Kadetów "satyryk" , Jan Pietrzak. 

A oto dwa dowcipy powstałe w tej sekcji:

* Na granicy z Czechosłowacją spotykają się dwa psy: polski i czeski.
Pies czeski - wychuchany, czyściutki z obrożą z jabloneksu. Pies polski –brudny, pokaleczony. Całkowite przeciwieństwo psa czeskiego.
Psy postanowiły, że zamienią się miejscem pobytu. Pies polski zamieszkał w Czechosłowacji, pies czeski w Polsce. Po tygodniu spotykają się na granicy. Sytuacja uległa diametralnej zmianie. Polski pies czyściutki, wyczesany, w obroży z jablonesksu. Piesek czeski brudny, skudlony, poraniony, bez obroży, ale wesoły i zadowolony.
Polski pies zdziwiony zapytał:

- Jak ty wyglądasz? Z czego się tak cieszysz ?

Czeski mu odpowiedział:

- to wszystko nic, ale com się naszczekał, tom się naszczekał.

* Cyrankiewicz -Premier PRL i mąż Niny Andrycz mieli w swej willi łazienkę z dużym basenem, wyłożoną lustrami. W trakcie jednej z kąpieli Nina poprosiła:

- Józiu usiądę ci na głowie.

- Nina, czyś Ty zwariowała?

 Wiecie jak to jest jak kobieta się na coś uprze to i swego dopnie.

Usiadła Mu na głowie. Zaczęła się wiercić i oglądać w lustrach. Kiedy zeszła Cyrankiewicz ją zapytał:

- Nina, czemu chciałaś mi usiąść na głowie ?

- Józiu, chciałam zobaczyć jak byś wyglądał z grzywką!

        Hmmm… Dowcip rodem z PRL, dziś już trochę trąci myszką. Nad walorami jakościowo-wartościowymi można by dyskutować jednak przytaczam je jako „zabytki” wyprodukowane w sekcji dowcipowej KC PZPR.

 Co jeszcze nas śmieszyło w tamtej epoce? Kolejny przykład z trochę innej beczki, ale wciąż przystający do epoki. Mirgal opowiada:

Był taki czas, kiedy to Polacy pochodzenia żydowskiego zmieniali sobie nazwiska. Na dodatek wybierali nazwiska historyczne. Nie, nie, nie królewskie, ale takie z kręgów arystokracji.. Peerelowskie władze musiały wydać zakaz ich używania. No i stało się tak:

* Na Placu Konstytucji spotyka sie dwóch Polaków pochodzenia żydowskiego. Jeden odzywa się do drugiego:

- Cześć Moniek jak ja Cię dawno nie widziałem!

 Ten spojrzał na pytającego z pogardą i odpowiedział:

- Paszoł won! Ja się nazywam Marian Jabłoński !

- A dlaczego tak się nazywasz?

- Bo sobie spolszczyłem nazwisko. Pamiętasz, nazywałem się Apfelbaum. Apfel - jabłko, baum - drzewo więc dlatego Jabłoński !

- Uś, dobry pomysł. A jak ja bym nazywał się po polskiemu ?

- Ty sie nazywasz Libeskind. Libe - miłość, kind - dziecko. Razem Dziecko Miłości. Ty po polskiemu będziesz nazywał się S...y Syn !

Opowiadanie i słuchanie dowcipów było narodową rozrywką Polaków w czasach gdy zbierano się na biesiadnych spotkaniach. Zabawne historyjki trzeba było atrakcyjnie opowiedzieć, ale i właściwie zrozumieć. Z tym był czasem kłopot i wtedy powstawały dowcipy o „zarzynaniu kawałów”. Taki przedsmak opowiastek o blondynkach. 

Ja tam nigdy nie miałam głowy do kawałów co oznacza, że śmieszne historyjki nawet takie bardzo intelektualnie wyrafinowane przyswajałam ze zrozumieniem, wybuchałam stosownym śmiechem i natychmiast zapominałam… Bez szans na powtórzenie i błysk humoru w innym towarzystwie. Cały mój zapas dowcipów to scenka z serii „mrówka i słoń”. Uwaga, opowiadam!

Słoń i mrówka maszerują przez most. Mrówka mówi:

- Ale tupiemy…

Koniec. Więcej dowcipów nie pamiętam. Teraz Wasza kolej!

Najnowsza zemsta faraona

Faraon choć nieżywy ale czuwa! Na wszelkie sposoby broni egipskiej ziemi przed najazdem innowierców, profanujących świątynie i meczety swoim wyglądem, mową, uczynkiem i zachowaniem. 

 Z klątwą faraona wiązano śmierć uczestników ekspedycji naukowych badających starożytne grobowce. Współczesność, przy pomocy nowoczesnych środków przeciw starożytnym grzybom, klątwę zmogła. Liczni przybysze zapadali na chorobę zwaną  zemstą faraona. Cierpieli na dotkliwy ból żołądka, a dyskomfort uniemożliwiał zwiedzanie.

 „Choroby żołądkowe od wody egipskiej są ciężkie  i mnóstwo wojowników zmarło podczas wojen syryjskich. Nikt też nie wie, skąd te choroby się biorą,  jedni mówią, że z zatrutych wiatrów pustyni, inni zaś, że z wody,  a jeszcze inni obwiniają o nie faraona”. 

  I tu z pomocą przyszła nauka. Lekarze egipscy mają środek, który w ciągu doby stawia turystę na nogi. Wystarczy jeden zastrzyk, by znowu się cieszyć zwiedzaniem, plażowaniem, podziwianiem podwodnego świata w Morzu Czerwonym. Często wystarcza nawet niewielka tabletka dostępna tanio w każdej egipskiej aptece.

Zemsta faraona mutuje się więc i przybiera coraz to nową postać. Jedną z mutacji tego zjawiska odkryłam i zdefiniowałam podczas pierwszej wizyty w Egipcie w 2009. Opis nieomal dramatycznych wydarzeń tamtego lata jest ukryty w Kopcu Mrówki. Ooooo... TU ! 

       O innej formie zemsty teraz pomyślałam. To zima w Egipcie! Czasem nawet ze śniegiem i temperaturą spadającą poniżej zera. Czy to faraon powoduje, że w zimnych krajach jest coraz cieplej, a w ciepłym Egipcie zimniej?

To faraona sprawka, że wcześniej tętniące Świąteczno-Noworocznym tłumem turystów żądnych słońca w środku zimy kurorty, teraz pustoszeją! Nie przerażały ataki terrorystów ani buchająca ogniem egipska rewolucja. Przeraził spadek temperatury…

        Faraon myślał, myślał i wymyślił jak przepędzić tłumy i zapewnić sobie wieczny, święty spokój. Klimatem w innowierców! Byłam, widziałam, zmarzłam i opisałam  klik TU !

Faraonie, co jeszcze wymyślisz?

foto z net

Dopisek dnia 3 lutego:

Zgodnie z sugestią Allensteinera  / brawo, brawo!/ aby wiązać treść notki z tytułem głównym bloga oraz jego misją...       Podaję link  PRL - Egipt 1956

Warto kliknąć!