Dziewczyny
i chłopaki z peerelu! Ale niespodzianka! Usiądźcie wygodnie, przygotujcie gar
herbaty, załóżcie okulary bo oto dziś wystąpi u nas prezentując swój tekst gość
niezwykły. Taaaa daamm!
Pani
Anna Mazurkiewicz – wieloletnia Pani Redaktor, autorka siedmiu książek oraz
Redaktor Naczelna "Filipinki" w tekście autorskim:
 |
| Foto ze zbiorów własnych A.Mazurkiewicz |
Taki napis wydrukowała redakcja „Filipinki”
na T-shirtach rozdawanych czytelniczkom mniej więcej pietnaście lat temu… „Filipinka”
w przyszłym roku skończyłaby 60 lat. Przepracowałam w niej 20 lat, od 1978 do 1998
roku, zaczynając od stanowiska stażystki, na fotelu redaktor naczelnej
skończywszy. Zawsze zresztą mówiłam, że nie pracowałam, ale uprawiałam hobby w
redakcji, o której marzyłam od dzieciństwa. Gdy miałam 11 lat podczytywałam
mojej siostrze „Filipinkę” uważając
zresztą, że czytanie F. jest bardzo nobilitujące. I tak zresztą uważałam
współredagując czy potem redagując to pismo przez 20 lat. Wtedy podjęłam
stanowczą decyzję, że będę redaktorką „Filipinki” – tak się stało, bo byłam wyjątkowo
konsekwentna. Gdy trafiłam do „Filipinki” jej popularność była oszałamiająca. W
całej Polsce było kilka kawiarni Filipinka, jej imieniem nazwano tort i
ciastka, masło i cukierki. To był fenomen na skalę całego bloku wschodniego –
jedyne w socjalizmie pismo dla dziewczyn, w dodatku nie podlegające żadnej
młodzieżowej organizacji. Może warto przypomnieć to kultowe wtedy pismo, które
wychowało kilka pokoleń prawie feministek?
„Filipinka” powstała na oddolne
życzenie publiczności. Redakcja „Kobiety i Życia” otrzymała list od
czytelniczek: „Kochana Kobieto! Twoje pismo zdobywamy z wielkim trudem i
przeważnie okazyjnie, przy pomocy protekcji i znajomości. Ale... pismo to
nadaje się bardziej dla naszych kochanych mamuś, ciotek i w ogóle kobiet od 20
lat wzwyż. A dla nas, 16-latek nie ma odpowiedniego pisma, które byłoby
wyłącznie dla młodych dziewcząt. Oczywiście, zdajemy sobie sprawę, że od razu
nie można tego przeprowadzić. Ale może za parę miesięcy będziemy miały swoje
pismo? A nazwa? Może urządzimy konkurs na najlepszą nazwę. My stajemy pierwsze
i proponujemy nazwę Magdalenka. Prosimy, żeby to pisemko było redagowane przez
starszą doświadczoną panią. Mirka, Iwona, Krystyna, Zosia, Jola, Ziuta i Hanka
z Poznania.” Dziś już nie mam pewności, czy taki list przyszedł naprawdę, czy
wymyśliła go któraś z redaktorek „Kobiety”.
Na konkurs przyszło ponad tysiąc listów z propozycjami tytułu – „Świat
dziewcząt”, „Dziewczeta”, „Podlotek”, „My dziewczęta”, „Dziewczęta i Życie.” Redakcja
wybrała „imię dziewczęce, trochę nieoczekiwane, rzadko spotykane, nieco
żartobliwe i wdzięczne – Filipinka.” Autorką
propozycji była niejaka Lusia Zawadzka z Warszawy, która w nagrodę otrzymała
kupon materiału na suknię. Gdy trafiłam do F. usłyszałam natomiast wersję
bardzo patriotyczną – filipinka to był powstańczy granat, którego nazwa wciąż
tkwiła w zbiorowej świadomości.
Dopiero jakiś czas później do redakcji trafiły dziewczyny ze Szczecina,
które napisały list z prośbą o użyczenie nazwy Filipinka powstającemu
zespołowi. I tak pojawiły się śpiewające
Filipinki…
Pierwszy numer „Filipinki” ukazał się 15 maja 1957 r. Dwutygodnik wydawany
przez Krajowe Wydawnictwo Czasopism RSW Prasa-Książka-Ruch funkcjonował jako
młodsza siostra „Kobiety i Życia”. Obie redakcje aż do lat 80. były swego
rodzaju unią personalną – redaktor naczelna „Kobiety” była jednocześnie
naczelną „Filipinki”. Nakład F. rósł zgodnie z tym, ile papieru z rozdzielnika
RSW decydowano się na nią przeznaczyć, w każdym razie w latach 70. gdy zaczęłam
prace w redakcji osiągnął 300 tys.
Fenomen Filipinki
Na czym polegał fenomen Filipinki? Powstawały na jej temat prace
magisterskie i licencjackie. Autorka
jednej z nich, Anna Piwowarska, założyła na internetowym portalu GoldenLine
forum dyskusyjne poświęcone „Filipince”. Pojawiły się tematy do dyskusji i
nagle z rozrzewnieniem przeczytałam tytuł jednego z nich: „Moja pierwsza »Filipinka«”.
Nasze dawne czytelniczki wspominały, pamiętając tak samo jak ja dawno, dawno
temu, ten „pierwszy raz” z „Filipinką”. Dla nich „Filipinka” była pismem, które
ukształtowało je na całe życie:
Ja mam pytanie, które od dawna
frapuje mnie i moją przyjaciołkę Anię, która zresztą założyla to forum,
mianowicie: co takiego „wisiało” między stronami „Filipinki”, że z nas i ze
zdecydowanej większości czytelniczek, powyrastały jak nie feministki, to
aktywistki i kobiety nieszablonowe wszelkiej maści? Z Anią już od dawna o tym
dywagujemy, że jakoś z „mlekiem Filipinki” wypiłyśmy bycie „pod prąd”... Kurczę,
„Filipinka”, czyli Pani i inne osoby pracujące w redakcji, nas wychowaliście...I
to jest powiedziane bez najmniejszej przesady. „Filipinka” miała wpływ na nasz,
szeroko pojety, styl: od pisania, po lektury, przez ubieranie sie. Tym sie na
poważnie powinna zająć socjologia:)
Elżbieta Jawoszek
Witajcie.
Zacznę trochę sentymentalnie: Dawno, dawno temu (bo jeszcze pod koniec
ubiegłego stulecia) żyła sobie pewna dziewczyna, która bardzo lubiła czytać.
Pamiętała, że jeszcze będąc w podstawówce czytała „Bravo Girl!”, „Bravo”, „Dziewczynę”.
Gdyby jednak wtedy ktoś zapytał ją, jakie jest jej ulubione pismo, nie
potrafiłaby odpowiedzieć. Wszystko, co czytały jej koleżanki, a i ona sama
nieraz kupowała, było jakieś sztuczne i inne niż świat, w którym żyła. Ubrania,
które widywała w tych pismach nie przystawały do tego, co nosiła ona i jej
rówieśniczki. Nie znała też ani jednej osoby, która zastanawiałaby się, mając
13 czy 14 lat, czy iść do łóżka ze swoim chłopakiem. Jej koledzy z klasy
siedzieli w osobnym rzędzie pod oknem i dyskutowali o samochodach, ciężko było
ich namówić do tańczenia na klasowych dyskotekach. Nawet nie wyobrażała sobie,
jak mogłaby się całować z którymś z nich. Wątpliwości narastały w niej coraz
częściej, w miarę jak dostrzegała, jak bardzo świat jej rówieśników różni się
od świata, który pokazywały młodzieżowe gazety.
Któregoś
dnia już na początku liceum zobaczyła w kiosku czasopismo, które nie miało obco
brzmiącego tytułu, tylko jakieś niespotykane polskie imię, „Filipinka”. Na jego
okładce była zwykła nastolatka. Nie miało fotostory, od którego zwykle
zaczynała lekturę, a moda zajmowała tylko trzy strony, na dodatek były to
ubrania, które sama nosiła i mogła kupić. Zamiast plotek o sławnych ludziach,
drukowano teatralne recenzje nadesłane przez czytelniczki. I jeszcze te teksty,
w spisie treści nazywane felietonami, z dziwnymi tytułami „Potyczki z językiem”,
„Towary mieszane”, „Cześć Poeci i Poetki”, „Puchowa kołdra”, „Akademia Dobrych
Obyczajów”. Zamiast odpowiedzi na listy trzynastolatek, drukowano wywiad z
seksuologiem, a na koniec fragment powieści w odcinkach.
Kiedy
następnym razem wzięła do ręki "Filipinkę", znalazła reportaż o
nastolatce z Sarajewa, jej znajomych, i życiu w czasie wojny, w ostrzeliwanym
przez snajperów mieście. Od tego czasu na pytania rodziny o to, co chce robić w
życiu, odpowiadała, że chce zostać dziennikarką i pisać reportaże, podobne do
tych, które drukuje „Filipinka”. Miała już swoją gazetę, co dwa tygodnie
dowiadywała się czegoś ciekawego, co wyzwalało w niej nowe pomysły. Chodziła do
kina na ambitne filmy, o których czytała w swojej gazecie, czytała coraz więcej
książek, zaczęła chodzić do teatru. Koleżanki pożyczały od niej „Filipinkę” i
same stawały się jej wielbicielkami.
Jakież
było jej zdziwienie, gdy pewnego dnia zamiast kolejnego numeru „Filipinki”
ujrzała w swojej skrzynce na listy, magazyn, który wyglądał jak „Twój Styl” a
teksty przypominały jej te, które jeszcze w podstawówce czytała w „Dziewczynie”.
Poczuła się oszukana. W artykule wstępnym nowa redaktor naczelna w sposób dość
infantylny opowiadała o planach Pana Prezesa WPTS, który kupił pismo, ani
słowem nie wyjaśniając tego, co stało się z dawną naczelną oraz tymi
dziennikarzami, których nazwisk nie było w nowej stopce redakcyjnej. Była
pewna, że nowa redakcja zostanie zasypana listami od oburzonych czytelniczek.
Jednak listy te nigdy nie zostały wydrukowane. Kiedy skończyła się prenumerata,
straciła kontakt z „Filipinką”. Nie miała już ochoty cofać się umysłowo do
podstawówki. W klasie maturalnej czytała „Cogito”, potem przerzuciła się na „Politykę”,
„Wysokie Obcasy”, „Duży Format”. Ale tylko o starej „Filipince” może
powiedzieć, że była jej gazetą.
Anna Piwowarska
Witam,
też czytałam starą „Filipinkę”, pochłaniałam ją jednym tchem, na bok szła wtedy
praca domowa z biologii, nic na świecie nie było ważniejsze od przeczytania „Filipinki”.
Elżbieta Zapała, doktorant, Instytut Fizyki UŚ
Zaskakujące
jest to, że z pokolenia czytelniczek „Filipinki” wyrosły wszystkie moje
przyjaciółki, koleżanki feministki, aktywistki i dziewczyny, które podziwiam:) Sterta
starych „Filipinek” (nie mylić z nowymi) pysznie się piętrzy koło mojego łóżka.
Zamarzyło mi się spotkanie Filipinek, odnalezienie starej redakcji.. Ania, dzięki
Ci kobieto za to forum! Filipinki zgłaszajcie się!!
Agata Jawoszek, języki południowosłowiańskie
Witam
Was! Jak miło, że powstało to forum :) Stara „Filipinka”... ech, jaka była
świetna! Było co poczytać, nad czym się zastanowić, z czego pośmiać. Było tam
wszystko, czego dorastająca dziewczyna mogłaby szukać w swojej ukochanej
gazecie. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym któregoś dnia, kiedy nowy numer „Filipinki”
trafi do kiosku, nie kupić go. Siadałam z koleżankami na przerwie i każda z nas
czytała swój egzemplarz „Filipinki”. Miałyśmy później o czym rozmawiać. A w
domu jeszcze raz do niego wracałam, dokładnie, strona po stronie przeglądałam i
czytałam, czego jeszcze nie zdążyłam przeczytać w szkole. Życie z „Filipinką”
było takie proste i sympatyczne. Niesamowite, że ktoś najpierw zmienił styl tej
gazety, a później po prostu ją zlikwidował. „Filipinka” była inna niż wszystkie
gazety. O wiele lepsza! Pozdrawiam wszystkie Czytelniczki F. :)
Sylwia Kozak-Śmiech, korektorka/redaktorka
Kultowa F.
Co w takim razie było w tej „Filipince”, że wywarła taki wpływ na nasze
czytelniczki?
F. była zawsze dziwnym pismem. Niezrzeszona, apolityczna, bez nakazów i
zakazów, po prostu fenomen bloku wschodniego. Swoje felietony drukowali tu:
Małgorzata Musierowicz i Krystyna Siesicka, Jerzy Waldorff i Lucjan Kydryński,
do każdego numeru w latach 70. swoją Gabrychę, dziewczynę z brodą, komentującą
rzeczywistość rysował Jerzy Duda-Gracz. W sprawie każdego ważnego tematu
sięgano po ekspertów. Rozmowy o seksie redakcja prowadziła z dr. Zbigniewem
Lwem-Starowiczem i Wiesławem Sokolukiem. Przez kilkanaście lat o muzyce pisał
Marek Niedźwiecki, co roku w ostatnim, świątecznym numerze przyznając swoje
muzyczne nagrody – Niedźwiedzie. Filmy (i to jakie!) polecała Bożena Umińska.
Danuta Wawiłow uczyła, jak pisać wiersze, hodując młodych autorów w rubryce
„Cześć poeci i poetki”. Stała też na czele jury, przyznającego nagrody w
konkursach literackich. A na galach konkursowych nagrodzone prace czytał np.
Piotr Adamczyk, młody, świetnie zapowiadający się aktor. Rubrykę „Akademia
Dobrych Obyczajów”, prowadził znany aktor, Janusz Zakrzeński. Kiedy w 1992 r.
redakcja postanowiła wyprodukowac spot reklamowy, reżyserował go Krzysztof
Krauze. To chyba pierwsza odpowiedź na pytanie, skąd brał się fenomen tego
pisma: zawsze sięgano do autorytetów w swojej dziedzinie.
„Filipinka” zawsze zakładała, że jej czytelniczka jest mądrą dziewczyną,
żądną nie seksu, ale wiedzy, dużo czytającą, chodzącą do teatru i do kina na
ambitne filmy, marzącą o studiach, piszącą wiersze i opowiadania. Konkursy „Filipinki”
wymagały od czytelniczek autentycznej wiedzy, te, które wygrywały, mogły być z
siebie autentycznie dumne.
Wystarczy popatrzeć, jakie książki proponowała „Filipinka” swoim
czytelniczkom w 1997 r.: Szrapnel
Williama Whartona, Uciekinierka
Evelyn Lau, Przepowiednia Dżokera
Josteina Gardera, Opowieści ostatnie
Karen Blixen, Literaturę polską w latach
1986 – 1995 Stanisława Burkota, Drogą
ciszy i spokoju George’a Marshalla, Ja,
Fellini Charlotte Chandler – to tylko między styczniem a marcem. Tu nie ma
taryfy ulgowej, czytelniczki „Filipinki” naprawdę czytają dobre i wartościowe
książki.
Czy jakakolwiek inna gazeta mogła otrzymać taki list od dociekliwej
czytelniczki? „W F. 10 zamieściliście prace literackie uhonorowane Nagrodą
Literacką. Z ogromnym zainteresowaniem przeczytałam opowiadanie, (…) którego
akcja rozgrywa się w Tatrach – okolice Roztoki i Doliny Pieciu Stawów. Mam
uwagi dotyczące zilustrowania tekstu. Otóż rysunek górski – góra z niebotyczną
granią odbijająca się w toni jeziora to nie jest żaden szczyt tarzański.
Zamieściliście reprodukcję odwróconego Matterhornu …”
Było to po prostu pismo niszowe, stawiające sobie zadanie towarzyszenia
dziewczynom w momencie trudnych życiowych przełomów – wyboru studiów,
określenia swojej drogi, swojego miejsca w życiu, w rodzinie, pierwszych
wyborów damsko-męskich także. Filipinka mówiła dzieczynom: jesteś ważna, dla
nas najważniejsza. I chociaż patrząc z tamtej perspektywy, mówienie o
feministycznych ideałach byłoby nieporozumieniem i anachronizmem, to tak
naprawdę uczyła dziewczyny jak być mądrą, samodzielną kobietą, a nie gęsią.
Ważna była też więź między czytelniczkami. F. dostawała setki listów tygodniowo.
Dział listów do końca lat 80. zatrudniał pięć osób, w tym psychologa na etacie,
co było wtedy fenomenem redakcyjnym. Odpisywano na każdy list, jeżdżono „w
teren”, kiedy trzeba było pomagać czytelniczkom. Dopiero wydawnictwo B.B.&P
uznało, że odpisywanie na listy to strata czasu i pieniędzy, a każda
czytelniczka powinna być zmuszona do kupowania pisma, choćby po to, by
sprawdzić, czy na łamach wydrukowano odpowiedź na jej list.
O czym pisała „Filipinka”?
Lata 50.
Lektury: „Witaj smutku” Francoise Sagan.
F. doradza ostrożnie, odpowiadając na list czytelniczki: „Przeciwstawiasz Trędowatą powieści Fracoise Sagan, nazywając tę
ksiązkę szmirą i przypisując jej demoralizację młodzieży.My również nie
zalecamy Saganki. Ale pod względem literackim nie jest ona pozbawiona wartości;
stanowi pewien dokument epoki.Rozsądna,
dojrzała dziewczyna na pewno może bez szkody przeczytać Sagankę”.
Nagrodę
Literacką 1957 roku otrzymuje Marek Hłasko, „dwudziestopięcioletni
chłopiec w sportowym kombinezonie, z kolorową chustką na szyi, autor tomiku
‘Pierwszy krok w chmurach’”, pisze F. Tej książki F. nie odradza, ale pisze
o jej „ostrym erotyzmie”.
Idol: Recenzja „Popiołu i diamentu”
Wajdy: „Maciek sprzed 13 lat jest
ostrzyżony i ubray zgodnie z modą 1958. gdybyśmy go spotkali na ulicy, na
boisku, na uczelni – pomyślelibyśmy,że jest typowym przedstawicielem
dzisiejszej młodzieży”.
Problem: „Projekt wspólnego z chłopcami spływu kajakowegobudził wśró częsci
rodziców powazne opory. Nic dobrego z tego nie wyniknie. – Dawniej obozy
dziewcząt i chłopców były organzowane oddzielnie i dobrze było.”
Lata 60.
Film:
„W imieniu wszystkich czytelniczek F.
prosimy, żeby się pan nie ważył już nikogo posyłać na śmierć” – rozmowa z
Januszem Przymanowskim, autorem książki i scenariusza serialu „Czterej pancerni
i pies”.
List oburzonych
czytelniczek na temat „Wojny domowej” w reż. Jerzego Gruzy: „Jeżeli Anula i Paweł reprezentują młodzież
XX wieku, to my jeteśmy już starymi ciotkami lub niemowletamiw pieluszkach. Czy
Anula powaznie myślałą, że teraz chodzi się z chłopcem do czterech tygodni?”
Idol:
W 1966 r. F. ubolewa: „Roger Moore skończył realizowanie serialu i
po 71 odcinkach rozstaje się z aureolą Świętego. Ma już 39 lat.”
Problem: dowód miłości. Tak się wtedy
nazywało namówienie dziewczyny na pójście do łóżka. F. przekonuje: „On wie, że to nie miłośc skłania dziewczynę
do tego, lecz próżność, chęć zatrzymania go przy sobie. Dlaczego więc miałby te
dziewczynę cenić i pozostac przy niej na dłużej? Przecież oddała mu się nie z
uczucia, ale po dłuższych, dość przecież rzeczowych targach – jeśli chcesz,
żebym z tobą chodził, to mi się oddaj.”
Lata 70.
Wydarzenie: pojawia się polski punk. F.
objaśnia. „W 1978 r. pierwsze załogi w Gdańsku i warszawie walczyły o zasłużone
skóry i gitary. Punk z założenia nigdy nie był agresywny. Szydzi ze wszystkiego
i wszystko parodiuje. Kompletna negacja, bez żadnego systemu wartości
alternatywnej. Punk odrzuca kulturę, tradycję, ojczyzne i rodzinę. Punk tańcząc
pogo mówi: jesteśmy razem przeciwko wszystkim, bo wiele osób nas nie lubi.”
Sukces F.: Przez 40 lat F. prowadzi poradnik, jak dostać
się na studia. Działa Bank Informacji Filipinki, jedyna tego typu instytuacja w
kraju. Jakie to ma znaczenie, świadczą badania Uniwersytetu Jagiellońskiego z 1972 r.: ze środków masowego przekazu
najlepiej informujących o wyższych uczelniach, licealiści na pierwszym miejscu
wymienili F., przed radiową audycją ‘Popołudnie z młodością’ i studenckim
tygodnikiem ‘itd.’”
Lata 80.
Idol: F. odnotowuje fenomen fanklubów –
Izy Trojanowskiej i Eleni. „Jak Iza
pojawiła się w Opolu to był szok. Cos zupełnie nowego: włosy, strój, sposób
śpiewania. A potem niektórzy podostawali obłędu na punkcie izy, jakiejś
manii chyba.”
Muzyka: Mówi F. socjolog Jerzy
Wertenstein-Żuławski: „Gdzieś tak od 79
r. zaczęły się wielkie spędy po 5 tys. Osób na Sali, żeby dojść do 20 tys. W 83
r. w Jarocinie. W 80. roku do Jarocina przyjechało 65 zespołów, w 81 – 170, a
ostatnio 450 grup.” Rock traktowany jest jako jezyk generacji, odblokowany
kanał ekspresji: młode pokolenie wyraża to, co czuje.
Nauka: Po raz pierwszy F. pisze o
komputerach: „Musimy wprowadzić
informatykę do szkół, jeżeli chcemy funkcjonować w XXI wieku. W lutym 1986 r. polska szkoła (czytaj; resort
edukacji – przypis AM) dostała w prezencie 300 komputerów od firmy Reuter. Od
razu zaczęła się dyskusja, czy wybrać 30 szkół i dac im po 10 komputerów czy
obdarować sprawiedliwie 300 szkół. Wybrano drugie wyjście.”
Problem: „Stara” F. to także
stendhalowskie zwierciadło przechadzające się po gościńcu PRLu. List do
redakcji: „Pytam wprost, co ma zrobić
dziewczyna, która ma miesiączkę, a w mieście i okolicy nie uświadczysz od kilku
miesięcy ani waty, ani ligniny, ani podpasek. Grażyna z Siemiatycz.” Redakcja
odpowiada, by metodą prababek zrobić podpaski z cienkiego płótna, takiego jak
na prześcieradła, złożonego w kilkoro. Po uzyciu moczyć w proszku E, prać w
paście Komfort.
Wydarzenie: numer z datą 13 XII 1981 nigdy nie dotarł do
kiosków. Cały nakład w dniu ogłoszenia stau wojennego poszedł na przemiał. F. tak
jak wiekszość czasopism została zawieszona. Powróciła do kiosków 30 maja 1982
r. Ten numer to zabytek klasy zero,
który udało mi się zachować w moich zbiorach.
Lata 90.
Literatura: W ankiecie na Książkę
mojego życia (rok 1993) zwycięża „Mały Książę”.
Na pytanie, kogo
chcą w życiu naśladować, czytelniczki odpowiadają: Margaret Tchatcher i
bohaterkę powieści Lucy Maud Montgomery, Anię Shirley.
F.odkrywa Williama Whartona. Przeczuwa
nadejście jego ogromnej popularności w Polsce, pisze o każdej jego nowej
książce, uzyskuje wywiad specjalnie dla F. Zaprasza Whartona na uroczystość
wręczenia nagród laureatkom konkursu literackiego. Razem z wydawnictwem Jacka
Santorskiego gości autora popularej wtedy historii filozofii dla młodzieży
„Świat Zofii”, Josteina Gaardera.
Idol: W ankiecie z 1992 r. czytelniczki wybrały Freddiego Mercurego na Prawdziwego
Mana. (Mercury zmarł w listopadzie 1991
r.). na łąmach F. komentuje ten fakt socjolog Anna Wyka: „Zadziałał demon śmierci. Popularność np. Jamesa Deana i Wladimira
Wysockiego wyraźnie skoczyła po ich smierci. Skrzętnie wykorzystują to
massmedia.”
Pamietam taką scenę na spotkaniu z czytelniczkami w Katowicach. Janusz Zakrzeński
w swoim felietonie zachęcił dziewczyny, żeby każda na spotkanie przywiozła ze
sobą jabłko. W pewnej chwili poprosił, żeby wyjęły jabłka z plecaków i torebek.
One wszystkie miały jabłka! I wtedy stała się rzecz niesłychana. Janusz
Zakrzeński zasugerował, żeby każda dziewczyna rozerwała jabłko na pół i podała
stojącej obok. W ten sposób jabłko z Podhala powędrowało do dzieczyny z
Radomia, jabłko z Gdańska do czytelniczki z Mazur… To była prawdziwa wieczerza
czytelniczek.
Gdy „Filipinka” zapytała swoje
czytelniczki, jaka powinna być dziewczyna, która będzie żyć w XXI wieku,
otrzymała taki portret, cechy zostały uszeregowane zgodnie z liczbą oddanych
głosów. Będzie to zatem dziewczyna: inteligentna, wykształcona, zadbana,
kobieca, zaradna, wysportowana, wrażliwa, pogodna, odważna i ekologiczna. I
takie kobiety wyrosły z naszych czytelniczek.
Anna Mazurkiewicz
Dziękuję
Pani Redaktor za gościnny występ na „Pogadajmy o Peerelu”. Teraz wspólnie z
Autorką zapraszamy do wspomnień o Filipince czyli „Pogadajmy o Filipince”!
Przy okazji zdradzę, że jest plan
napisania książki opowiadającej o tym, kultowym dla naszego pokolenia, pisemku.
Dobry pomysł, prawda? Mnie się podoba, a Pani Redaktor chętnie dowie się co
myśli o tym Szanowne Komentatorium. Choćby po to /cytuję słowa Autorki/ aby dać
szansę tym, co napiszą: Eeee, nie, eee, bue!
Bet 
