Pani Irena

        Początkowo była przyjaciółką mojej mamy. Panie poznały się spacerując z dziecięcymi wózkami po wertepach okalających osiedle w budowie. Pani Irena była farmaceutką i pracowała w pracowni analitycznej pewnej przychodni. Szczerze mówiąc zajmowała się analizami najmniej przyjemnych produktów ubocznych ludzkiego życia. Taki fach. Nie odbierało to Pani Irenie poczucia humoru i radości życia, która z niej emanowała.

        Była naszym częstym gościem, a ponieważ nie miała kompletnie talentu do bycia „panią domu” – praktycznie pomieszkiwała u nas. Prosto z pracy przychodziła „na chwileczkę”, zostawała na obiad oraz poobiednią kawę i wychodziła pod wieczór.

     Brak talentu do bycia kobietą domową objawiał się dość sporym bałaganem w jej mieszkaniu a zwłaszcza w kuchni gdzie wszystkie poziome powierzchnie zastawione były słoiczkami, puszeczkami, talerzykami, szklankami… Dość dziwne, bo Irena nie gotowała i mówiła, że jedzenie jej nie interesuje. Hmmm… A u nas i z nami obiady jadała z apetytem! Hi, hi, hi… W swoim domu dla siebie chętnie stosowała ówczesny preparat odchudzający Minimal choć chuda była jak patyczek.

 Minimal – to coś w formie proszku rozpuszczanego w wodzie lub ewentualnie mleku zawierające składnik pęczniejący w żołądku i niwelujący uczucie głodu. Nie wiem czy posiadało jakieś składniki odżywcze. Pakowany był w puszki wyglądem przypominające puszkę kawy zbożowej INKA.

 Zapełnienie żołądka czymkolwiek było potrzebne Pani Irenie właściwie tylko po to, aby nie palić papierosów na czczo… Papierosy to była jej wielka namiętność podobnie jak umiłowanie robótek ręcznych i szycie odzieży. Była mistrzynią szydeł, drutów oraz igły. Ba, prawdziwą artystką i domową kreatorką mody. Odzież ręcznie dziergana była w tym czasie bardzo modna, oferta odzieżowa w handlu bardzo uboga więc Irena szybko stała się moim idolem i wyrocznią modową, nauczycielką i instruktorką. Tak się też stało, że z tych dziewiarsko krawieckich sesji zrodziła się między nami niezwykła przyjaźń. Ponadpokoleniowa!  

Często siadywałyśmy w jej dziewiarskim kąciku „za regałem” gdzie pokazywała mi kolejne ściegi, wzory i sposoby modelowania sweterkowych bluzeczek, czapek, a nawet rękawiczek pięciopalczastych! Obok koszyków z kolorowymi włóczkami piętrzył się stosik kolorowych magazynów modowych. Jakim cudem i gdzie Irena kupowała świeże numery niemieckiej BURDY i NEUE MODE? 

        Były to wspaniałe kwartalniki pokazujące najnowsze trendy w modzie codziennej przeznaczonej dla zwyczajnych ludzi. Żadne tam wyszukane kreacje, ale i tak mówiłyśmy o nich „żurnale” i korzystałyśmy z ich gotowych krawieckich wykrojów ucząc się przy okazji języka niemieckiego. Bardzo rzadko trafiały się polskie wydania tych magazynów. Pani Irena doceniając moje krawieckie zainteresowania podarowała mi swoją starą maszynę do szycia. Niestety ten eksponat nie zachował się do czasów współczesnych. Była to skromna maszyna napędzana ręczną korbką z dorobionym domowym sposobem napędem elektrycznym. Można by ją nazwać walizkową gdyby nie to, że futerał stanowiła drewniana, owalnych kształtów szkatuła zamykana na ozdobny kluczyk. Nie pamiętam marki, ale chyba był to Singer… 

            Tak zostałam swoją własną krawcową.

 Z czasem kupiłam nowoczesną maszynę, już na pewno walizkową i z profesjonalnym napędem elektrycznym. Używam jej do dziś i zawsze, z każdym ściegiem wspominam moją przyjaciółkę i instruktorkę – Panią Irenę. 

Opiekuję się jej grobem…