Robimy zapasy?

        Nigdy nie umiałam kupować na zapas, ale od kiedy ze zdumieniem czytam doniesienia prasowe o braku papieru toaletowego tu i ówdzie wracają wspomnienia o przeżytych w młodości kłopotach z kupowaniem. 

        Papieru toaletowego i sznurka do snopowiązałek brakowało zawsze. Chyba za mało produkowali. Sznurek był kłopotem rolników ale brak papieru w toalecie dotykał wszystkich. Ratowano się wprawdzie gazetami, które to występowały powszechnie w zgrzebnej formie bez utwardzonych i błyszczących kolorami stron. Przycięte /podarte/ w odpowiedni rozmiar, nabite na gwóźdź lub starannie ułożone w stosik – oto „awaryjne” wyposażenie toalet i łazienek. 

        Co jakiś czas, z różnych powodów wybuchała zakupowa panika i przystępowano do gromadzenia zapasów. Artykułem najchętniej okresowo gromadzonym był cukier. A przecież nie był to produkt gwarantujący przeżycie. Chyba, że… Dla niektórych amatorów mocnych trunków to już jak najbardziej:)

        Zapasowy cukier upychano w tapczanach, szafach i komórkach gdzie z czasem z powodu wilgoci zamieniał się w słodką skamielinę lub zwabiał armie mrówek faraonek. A potem, po znajomych, krążyły opowieści i rady jak sobie z faraonkami radzić.

        Mniej kłopotliwe w przechowywaniu mąki, kasze oraz ryż powodowały co najwyżej inwazje spożywczych moli i różnych innych owadów co również było mało przyjemne.

        Ziemniaki i cebula w zapasie zawsze były bo o zaopatrzenie zimowe w te artykuły dbały Rady Zakładowe fabryk i biur. 

        Historia lubi się powtarzać. Dziś znów trzeba kupować „na zapas” nie tyle z powodu braków w zaopatrzeniu lecz w celu ograniczania  częstotliwości bywania w sklepach. Podobno dobrze jest unikać wielkich sklepów na korzyść małych sklepików osiedlowych. A co jeśli mój sklepik noszący od dawna i nie bez powodu przydomek „brudny” jest na dodatek ciasny, nie sposób tam utrzymać zalecanego dystansu odległości a pieczywo wygrzebuje się z kosza gołymi „ręcami”? To już wolę przestronny, wielkopowierzchniowy market z płynem dezynfekcyjnym przy wejściu. Od dwóch dni robię listę potrzebnych artykułów mając na uwadze zasłyszaną w po peerelowskich czasach obfitości poradę: „Kupuj to, co potrzebne – a nie to, co widzisz”. Nigdy nie umiałam gromadzić zapasów i nadal unikam nadmiaru żywności. Aktualna akcja gromadzenia zapasów doprowadziła do takiej oto sytuacji: strategiczny ongiś cukier jest w ciągłej sprzedaży, w różnych nawet odmianach, ale występuje dramatyczny brak drożdży…  Znaczy, że domowa produkcja „wiadomo czego” znów ruszyła a cukier nadal można swobodnie kupować bo zmieniliśmy żywieniowe nawyki? A może brak tapczanów z pojemnikami na pościel, które powszechnie zamieniono na łoża z materacami, wymusza rezygnację z magazynowania cukru? 

        Ale co dziś robić gdy zabraknie papieru toaletowego? Współczesne gazety nie nadają się do tego celu!

         Och, jak dobrze, że piwniczkę całe lato pracowicie zapełniałam przetworami. Teraz z satysfakcją wybieram co i rusz kolejne słoiki. Ach, jaka jestem zapobiegliwa – to także efekt treningu w czasach peerelowskiego niedoboru dóbr różnych.

Wiadomość z ostatniej chwili: Hurra, kupiłam drożdże! Ale emocje! Trafiłam na moment dostawy towaru do sklepiku i podsłuchałam dostawcę, który chwalił się posiadaniem drożdży. Zgłosiłam się natychmiast do zakupu choć towar jeszcze w magazynku. Jak się jest przeszkolonym w sztuce zdobywania to się ma:))