Addio pomidory!

    

  W koszyku na pomidory zostały już tylko trzy owoce. Przez całe słoneczne lato, stojący na kuchennym parapecie koszyk wprost pęczniał od nadmiaru pomidorowych wspaniałości. Kuliste i owalne, czerwone i pomarańczowe i nawet te najlepsze, najcudowniejsze – malinowe. 

        Na osiedlowym bazarku całe stosy, prawdziwe góry, pomidorów! Najlepsze i najdelikatniejsze „malinówki” sprzedaje uroczy starszy pan zwany popularnie Malinowym. Malinowy kocha swoje pomidory, które układa troskliwie w wymoszczonych świeżym sianem skrzyneczkach, luźno, tak aby owoce wzajemnie się nie dotykały. Oczekując na klienta Malinowy ćwiczy intelekt rozwiązując krzyżówki, a każdego kupującego  uprzejmie instruuje jak „malinówki” transportować, układać w torbie z zakupami, aby nie naruszyć delikatnej skórki i nie zniszczyć struktury miąższu. Malinówki łatwo pękają. Teraz pęka mi serce bo w koszyku zostały już tylko trzy pomidory, te najlepsze malinowe… 

Widoczny to znak końca lata i tak jakoś samo się śpiewa: Addio pomidory... Jak nie wspomnieć tej genialnej w swoim tekście i wykonaniu kabaretowej piosenki?  

 Gdy tego słucham wciąż mam wrażenie, że sok z pomidora cieknie mi po brodzie, a w ustach wyraźnie czuję jego smak. Tak działa mistrzowska interpretacja Wiesława Michnikowskiego.

 

         Kabaret Starszych Panów stworzył i wylansował tę pełną uwielbienia dla pomidora piosenkę, a na moim bazarku kolejny Starszy Pan – Malinowy  traktuje z czułością swoje malinówki. Czy to przypadek? 

        Zaryzykuję twierdzenie, że Starsi Panowie kochają pomidory! Hi,hi,hi...

 Legendarni twórcy Kabaretu Starszych Panów  Jerzy Wasowski i Jeremi Przybora stworzyli piosenkę wielbiącą pomidory w czasach gdy miały one krótki, sezonowy żywot i dlatego urosły do rangi symbolu końca radosnego lata. Na jesień i zimę pozostawały nam już tylko pomidorowe przetwory. To te wspomniane w piosence „zupy i tomaty…” Ale gdzie im do „świeżego miąższu”  żywych owoców! Zimowe wieczory bez pomidorowej sałatki były koniecznością. 

Dziś już nie musimy tęsknić za pomidorami. Całe ich stosy wdzięczą się do nas na okrągło, zima-lato, w supermarketowych skrzyniach. To cóż, że importowane, że szklarniowe, że w foliowych namiotach wyrosłe karmione mieszankami nawozowymi i otaczane kontrolowaną atmosferą o oznaczonej wilgotności, zawartości azotu, dwutlenku węgla o innych składnikach nie wspominając? To cóż???

Otóż… Chyba nie o takich pomidorach śpiewał z wielkim uczuciem Wiesław Michnikowski bo jak można tęsknić za czymś co jest wciąż obecne, dojrzewa w magazynach i przez większą część roku smakuje mało pomidorowo? 

Pan Malinowy z bazaru, wie o jakich pomidorach ta piosenka. I ja też wiem. A wy?