Gdzie niedziele z tamtych lat?

   Obudził mnie promień słońca. Budzik na komodzie milczał. Dlatego pierwsza po przebudzeniu myśl to: „jaki dziś mamy dzień? Który z tygodniowych scenariuszy obowiązuje? Spokojnie, to niedziela… Nie obowiązuje nic.”  Skrywam się przed natrętnymi promykami  w fałdy kołdry i już, już, mam odpłynąć w poranny sen gdy… Klop, klop, klop… klop, klop, klop! Głuchy odgłos zza ściany. To kotlety! A więc  niedziela prawdziwa. Ponadczasowy i ponad ustrojowy kulinarny  fenomen zwiastujący dzień świąteczny zwykłej niedzieli. Uśmiecham się i nawet nie złoszczę na hałas bo przecież każdy wie, że kotletów nie da się przyrządzić cicho.  Rozczulam się na wspomnienie spokojnych, rodzinnych niedziel minionego dzieciństwa. 

Prawie nikt nie pracował, za wyjątkiem zakładów w ruchu ciągłym, komunikacji itp służb jak to w każdym społeczeństwie zawsze jest. I to powodowało wyhamowanie tempa życia. Dłuższe wylegiwanie w łóżkach w wyglansowanych po sobotnim sprzątaniu mieszkaniach  jeszcze pachnących pastą do podłogi i domowym ciastem. Odświętnie ubrani, wyspani obywatele maszerowali do kościołów lub po prostu oczekiwali na niedzielny, rodzinny obiad. Z rosołem i kotletem w roli głównej. Rosół, jak rosół nie taka to znowu rewelacja. Nooo… chyba, że uświetniony makaronem domowej roboty. To podnosiło rangę tej zupy do miana świątecznej. Ale schab, to dopiero rarytas w pewnym okresie peerelowskiego niedostatku. Zresztą, chyba zawsze ten kawałek wieprzowiny był traktowany z szacunkiem i przeznaczany na odświętne okazje.  Tak było, tak jest i będzie, z tym, że  tradycyjny schabowy panierowany ustępuje tronu  swoim następcom w formie pieczeni z fantazyjnymi dodatkami. A nawet, jest zastępowany mięsem kurzym, gęsim i indyczym!  Podobno zdrowszym!

Wczesnym popołudniem na osiedlowych uliczkach zjawiali się odświętnie ubrani ludzie z kwiatami w dłoniach. Goździki, róże, gerbery zawinięte w papierowe tutki, rzadziej w przejrzysty celofan. Czasem niedzielny ekwipunek uzupełniały paczuszki pakowane w szary papier i przewiązane sznurkiem. Tak pakowano zakupione w cukierni ciastka. „Odświętni” z ciastkami i kwiatkami to przybywający w odwiedziny goście. Niedzielne, leniwe popołudnia wypełniały takie wizyty, na których konsumowano upieczone „na niedzielę” domowe ciasta. Imieniny, urodziny lub po prostu chęć spotkania, na które jechało się nawet na drugi koniec miasta, tramwajem. Nie trzeba się spieszyć, wszak jest niedziela, nie wypada robić nic, nawet w zaciszu domowym, a innych rozrywek niewiele. 

Coś przetrwało z atmosfery dawnych niedziel. Zwłaszcza popołudniowe godziny jakieś dłuższe, wolniejsze. Na osiedlowych uliczkach cisza i bezruch. Jest sennie i chwilami trochę nudno. Jesienne słońce daje z siebie wszystko, ale i tak daleko mu do letniej radosnej mocy. Jeszcze chwila i pojawią się tu nitki babiego lata, zapach dymu ognisk i pasemka wieczornej mgły… Ach, jak ta niedziela nostalgicznie nastraja. 

Ale wystarczy wejść do pobliskiego hipermarketu i niedziela znika. Ruch jak zawsze. Bieganina, pokrzykiwania, brzęk i szelest wrzucanych do koszy produktów. Jak co dzień: chleby, masła, mięsa na tackach ziemniaki i konserwy. Nie ma świątecznego menu, tylko proza życia. Pikanie elektronicznych kas i atakujące zewsząd reklamy spowite marketową muzyczką z głośników. Oblegane marketowe restauracje oferujące specjały Mc… coś tam. 

A gdzie sprzedają niedziele?